De op twee na langste autoweg ter wereld ligt in Canada. Of liever gezegd: verenigt alle tien Canadese provincies langs een soms vierbaans-, soms tweebaansweg die van Victoria in het westen naar St. John’s in het oosten loopt. Door de Trans-Canada Highway – beter bekend als Highway One – worden bovendien alle grote steden met elkaar verbonden. Een monsterproject, dat niet alleen door de verschillende landschappen maar ook door kibbelende provinciale overheden meer dan lastig te realiseren bleek.
Als weg op zich verschilt Highway One niet veel van Nederlandse snelwegen. Soms heb je vier banen tot je beschikking, af en toe onderbroken door een verkeersplein of afslag, en soms is het niet meer dan een tweebaansweg, waar jij en het tegemoetkomende verkeer niet door een middenberm worden gescheiden. Met name de stukken door Manitoba, Saskatchewan en Alberta zien er zo uit; gele graanvlaktes met een strakblauwe hemel erboven.
De maximale snelheid ligt er gemiddeld op 55 mijl, of 88 kilometer per uur – behalve in Alberta en Saskatchewan, waar je 16 kilometer harder mag. Langs de weg zoeft een landschap van akkerbouw en veeteelt voorbij en doemt om de zoveel tijd een dorpje, skyline, bergketen of Nationaal Park op. Tot zover niets bijzonders, dus.
Na de oorlog
Al tijdens de aanleg van de Canadian Pacific Railway gingen de eerste stemmen op voor een nationale snelweg, die beide kusten moest verbinden. Na de oorlog groeide de bevolking van Canada explosief: miljoenen immigranten kwamen het land binnen om er hun geluk te zoeken of ellende de rug toe te keren. De spoorwegen hielden het land bij elkaar. Met de toestroom van nieuwe inwoners nam ook de automobielindustrie een grote vlucht en die schreeuwde om meer en betere wegen.
Maar de lobby voor de weg was tot dan toe moeizaam verlopen, aangezien elke provincie zijn eisen en bezwaren had. Toch werden stukje bij beetje de eerste routes in het land verharde wegen, op sommige plekken onderbroken door onbebouwbaar terrein dat alleen met overheidssteun kon worden ontgonnen. De Trans-Canada Highway Act uit 1949 stelde die steun zeker. Doordat Newfoundland had besloten deel uit te maken van Canada, diende er een goede verbinding te komen die niet alleen de negen oorspronkelijke provincies op elkaar aansloot, maar ook ’s lands nieuwste aanwinst.
Gapende gaten
De eerste werkzaamheden voor Trans-Canada Highway begonnen in 1950, al waren de provincies en de nationale overheid het pas in 1956 eens over de kostenverdeling ervan. Twaalf jaar later werd de weg, die pas in 1971 echt klaar zou zijn, door premier John Diefenbaker officieel voor verkeer geopend. Twee gedeeltes bleken het moeilijkst aan te sluiten op de rest: een gapend, dichtbebost gat van 265 kilometer langs Lake Superior, waar in totaal 25 bruggen werden gebouwd, en een door sneeuw geteisterd stuk van 147 kilometer tussen Revelstoke en Golden in British Columbia. Toen deze in 1962 klaar waren, werd de TCH officieel geopend. In Newfoundland was men een jaar later nog maar net begonnen met het verharden van de snelweg, maar een kniesoor die daarop let. Sindsdien hebben verschillende provincies aansluitende routes aan Highway One toegevoegd, ook al werden deze niet binnen het officiële plan aangelegd.
Lees het hele artikel in reismagazine 'De Mooiste Rondreizen #4, 2021'. Bestellen kan hier >>
Bekijk de Trans Canada Highway:
Tekst Martin Schäfer Fotografie shutterstock.com
Reacties