Als we vertellen dat we een cruise gaan maken, krijgen we veel te horen: ‘Toe maar, doe maar luxe!’ of ‘Nou, dat zal wel duur zijn!’ In de praktijk valt dit best wel mee. We varen in een week van Vancouver door de Inside Passage naar Alaska en weer terug naar Vancouver. Onderweg zien we veel zeedieren, stoppen we in leuke plaatsjes en leren we meer over de Gold Rush en dat alles voorzien van alle comfort aan boord. Vaar je een stukje mee?
We zijn opgetogen en vinden het ook wel een beetje spannend, want we hebben nooit eerder een cruise gemaakt. We zijn dus op tijd aanwezig bij de cruiseterminal in Vancouver. De eerste indruk is imposant, wat is het schip groot van dichtbij! Van onderaf gezien torent het MS Volendam ver boven ons uit. We hebben een paar dagen geleden al de onlinecheck-in gedaan en onze boardingpassen en bagagelabels uitgeprint. We kunnen onze koffers afgeven en gaan dan alleen met onze handbagage verder. Voor bagage geldt in grote lijnen ook de regelgeving die van toepassing is als je gaat vliegen. Dan gaan zowel onze handbagage als wij zelf door de security. Vervolgens gaan we langs de douane voordat we aan boord kunnen gaan. Het duurde bij ons best lang voordat we aan boord konden – zonder dat we in de tussentijd iets konden eten of drinken – dus achteraf hadden we best iets later kunnen aankomen. Tijdens de cruise horen we echter van andere passagiers met cruise-ervaring dat dit uitzonderlijk was en je normaal sneller aan boord bent.
Record aan boord
We krijgen een pasje dat zowel dient als sleutel van onze hut als om af te geven als we ergens iets drinken, eten of een betaalde activiteit ondernemen. Op die manier worden onze uitgaven bijgehouden, die aan het einde van de cruise van onze creditcard afgeschreven worden. Vervolgens worden we hartelijk welkom geheten en wijst iemand ons naar de hal met de liften. In de lift ligt een mat met de dag van de week erop. Heel handig, want je vergeet het gevoel voor tijd aan boord, zo merken we gedurende onze reis. Op ons dek aangekomen gaan we op zoek naar onze hut. Nu blijkt maar weer hoe groot dit schip is, want we lopen een aardig eindje door verschillende gangen voordat we bij onze hut aankomen. Zet je stappenteller dus aan. Je kunt zomaar een record breken aan boord!
Onze hut
In de hut staan een groot tweepersoonsbed, een bank met tafeltje, een bureau met bureaustoel, en er is een badkamer met douche, toilet en wastafel. Het is allemaal heel praktisch ingericht en ziet er smaakvol uit. Meteen valt een aantal dingen op, zoals opstaande randjes aan de rand van de tafel en een vak waarin we tijdschriften en boeken kunnen steken, zodat die niet op de grond vallen als het schip wat schuin vaart. Het prijsverschil tussen een binnenhut en een buitenhut (Ocean View) is vrij klein, dus we raden aan om in elk geval te kiezen voor een hut met een raam, zodat je uitzicht hebt op zee en je bewust bent van dag en nacht. Wij hebben voor iets meer luxe gekozen en hebben een verandahut geboekt, waardoor we ook een eigen balkonnetje hebben en lekker buiten kunnen zitten. In de kast hangen fijne badjassen klaar om je in de ochtend even behaaglijk op het balkon uit te rekken, uitkijkend over de bossen van Alaska. Op het bureau ligt het programma voor vandaag al klaar. In afwachting van onze koffers, die nog naar onze hut worden gebracht, besluiten we om het schip te gaan verkennen.
Prachtig uitzicht
We besluiten eerst om nog verder naar boven te gaan, want we zijn benieuwd naar het uitzicht vanaf het dek. We lopen door het zelfbedieningsrestaurant Lido Market naar het achterdek en zien daar een zwembad voor een plonsje en de bar voor inwendige plonsjes. De kade aanschouwen we nu van bovenaf en dan lijkt alles daar beneden ineens heel klein. We hebben een prachtig uitzicht op de skyline van Vancouver en zien even verderop een watervliegtuigje landen. Aangezien we wel trek hebben, halen we wat lekkere hapjes en nemen die mee naar een zitje op het achterdek. Weldra komt er een ober langs om te vragen wat we willen drinken. Het is hier zo aangenaam dat we besluiten om in het zonnetje te blijven zitten totdat om 16:00 uur het signaal voor vertrek klinkt. Aan de balustrade staand zien we het schip langzaam van de kade varen en Vancouver verlaten. We zwaaien naar de toegestroomde toeristen. Zo voelde het dus, 70 jaar geleden op weg naar het beloofde land.
Reacties