Supai biedt een uiterst rustig thuis voor rond vijfhonderd indianen, die vrijwel allemaal weinig lijken te doen behalve het negeren van de 35.000 jaarlijkse bezoekers. Omzoomd door torenhoge rotswanden verrijzen misschien vijftien huizen en huisjes op een grote vlakte; sommige van baksteen, de meeste van hout en golfplaat. Eén detail valt echter meteen op: sommige huizen zijn aan vier hoeken vastgeketend aan de grond. Een les getrokken uit een tragische flash flood, die de eerste versie van het dorpje wegspoelde toen zware regenval binnen secondes een stormvloed van zes meter hoog kolkend water door de canyon jaagde. Ook een gewaarschuwde indiaan telt voor twee. Een supermarktje bevoorraadt toeristen en bewoners met broodnodige levensmiddelen en het café tegenover wordt steevast bevolkt door een pluk geamuseerde Havasupai, die zich vermaken met de toeristen die hijgend terugkomen van de watervallen of nog niets van hun hike-geluk weten. Enkele Havasupai van de overwegend uit boeren bestaande populatie doen dienst als gids, een functie die varieert van te paard voorop rijden in een karavaan bezoekers tot het heffen van een krachtige vinger die naar het te nemen pad wijst: ‘Daar moet je heen. Veel plezier.’ Interactie met de indianen blijft voor de meesten beperkt tot argwanende, norseblikken of een achteloze groet. Je bent hier toch maar te gast, en gaat onherroepelijk weer weg.
Lees het hele verhaal en meer in GoAmerika 2019. Klik hier en bestel!
Reacties