In de ruwe jungle van Peru ligt een pareltje verscholen: het Inkaterra Reserva Amazonica. We bonden de stevige schoenen onder en gingen op verkenningstocht door de Amazone.
Het gekraak gaat door merg en been. Takken en bladeren zak-ken ineens weg uit het bomendek. Alsof een haai een surfer onder water trekt. Waar eerst honderden kleuren groen de hemel van de aarde scheidden, hangt nu een gapend gat. Op de hoge toren die de verschillende canopytrails verbindt, wordt verschrikt omgekeken. Gelukkig blijft het dertig meter hoge gevaarte staan en is het op een afstandje slechts een tak die het na jaren trouwe dienst begeeft en van alles met zich mee de afgrond instort. Het is het enige echte schrikmoment in een verder zorgeloos verblijf in het kleinschalige Inkaterra Reserva Amazonica, gelegen op een klein uur varen van de stad Puerto Maldonado in het zuidoosten van het land.
Verstopt
Het windje waar de boot doorheen moet ploegen om over de Rio Madre de Dios naar het reservaat te komen, is welkom. De luchtvochtigheid in het Tambopata National Park is hoog en zweetdruppels zijn net zo talrijk als wilde dieren. Terwijl de zon voorzichtig wegtrekt richting Azië, doemen de eerste hou-ten hutjes van het complex op. De rieten daken en de bruine veranda’s liggen netjes verstopt achter de hoge oevers.
Een amper twintigjarig meisje heet het gezelschap, dat met grote tassen en koffers komt aanzetten, welkom. Ze heet Sandra en giechelt na elke zin. Ze redt zich echter goed in het Engels, al is haar Spaanse tongval niet te missen. ‘Welkom bij Inkaterra Reserva Amazonica, hihi. Wat wij hier doen, is geba-seerd op ecotoerisme. Daarom hebben we niet altijd elektri-citeit, maar wees niet bang, in jullie lodge ligt een zaklamp, hihi.’
Razendsnelle zon
Door het complex slingert een pad van dikke ronde boom-stamplakken. Op een groen veldje voor de hutjes, lummelt een tamme tapir. Sammy is zijn naam. Hij hangt hier graag wat rond en blijft altijd in de buurt. De bak met Brazilian nuts die de gasten hem kunnen voeren, verraadt waarom.
Een oudere man loopt langs met een brandende lantaarn en ontsteekt een vlam in de kaarsenkastjes aan het pad. ‘De zon is nog niet onder, maar vergis je niet, die is razendsnel hier’, klinkt het in half-zingend Spaans. Een goed verborgen vogel luidt het vallen van de avond in.
Lees het hele artikel hier >>
(alleen voor abonnees)
Reacties