In de ruwe jungle van Peru ligt een pareltje verscholen: het Inkaterra Reserva Amazonica. Meridian Travel bond stevige schoenen onder en ging op verkenningstocht door de Amazone. Het gekraak gaat door merg en been. Takken en bladeren zakken ineens weg uit het bomendek. Alsof een haai een surfer onder water trekt. Waar eerst honderden kleuren groen de hemel van de aarde scheidden, hangt nu een gapend gat. Op de hoge toren die de verschillende canopytrails verbindt, wordt verschrikt omgekeken. Gelukkig blijft het dertig meter hoge gevaarte staan en is het op een afstandje slechts een tak die het na jaren trouwe dienst begeeft en van alles met zich mee de afgrond instort. Het is het enige echte schrikmoment in een verder zorgeloos verblijf in het kleinschalige Inkaterra Reserva Amazonica, gelegen op een klein uur varen van de stad Puerto Maldonado in het zuidoosten van het land.
Verstopt
Het windje waar de boot doorheen moet ploegen om over de Rio Madre de Dios naar het reservaat te komen, is welkom. De luchtvochtigheid in het Tambopata National Park is hoog en zweetdruppels zijn net zo talrijk als wilde dieren. Terwijl de zon voorzichtig wegtrekt richting Azië, doemen de eerste houten hutjes van het complex op. De rieten daken en de bruine veranda’s liggen netjes verstopt achter de hoge oevers.
Een amper twintigjarig meisje heet het gezelschap, dat met grote tassen en koffers komt aanzetten, welkom. Ze heet Sandra en giechelt na elke zin. Ze redt zich echter goed in het Engels, al is haar Spaanse tongval niet te missen. ‘Welkom bij Inkaterra Reserva Amazonica, hihi. Wat wij hier doen, is gebaseerd op ecotoerisme. Daarom hebben we niet altijd elektriciteit, maar wees niet bang, in jullie lodge ligt een zaklamp, hihi.’
Razendsnelle zon
Door het complex slingert een pad van dikke ronde boomstamplakken. Op een groen veldje voor de hutjes, lummelt een tamme tapir. Sammy is zijn naam. Hij hangt hier graag wat rond en blijft altijd in de buurt. De bak met Brazilian nuts die de gasten hem kunnen voeren, verraadt waarom.
Een oudere man loopt langs met een brandende lantaarn en ontsteekt een vlam in de kaarsenkastjes aan het pad. ‘De zon is nog niet onder, maar vergis je niet, die is razendsnel hier’, klinkt het in half-zingend Spaans. Een goed verborgen vogel luidt het vallen van de avond in. Met een geluid als een waterdruppel die in een lege grot ploft, verwelkomt de roestrugoropendola het donker.
De slaapcabines zijn primitief maar prachtig. Een veranda met hangmat, twee houten luierstoelen, een tweepersoonsbed, een douche, een wasbak en een wc. En een emmer zand. ‘Voor in het geval van brand, hihi’, vertelde Sandra al. Hier in de Amazone hoef je niet te rekenen op de brandweer…
Tot leven
Wie denkt dat de sluier van de nacht het leven in de Amazone tot een halt roept, heeft het mis. Juist wanneer de maan regeert, komt het regenwoud tot leven. Elias, de oppergids van Inkaterra, neemt elke avond avonturiers mee over de rivier. Zwijgend, staand en met een zaklamp de kade afspeurend, leidt hij zijn gezelschap dagelijks over het donkere water.
Wanneer hij diezelfde avond tijdens een tour net even te lang zijn licht op laat schijnen, bewijst hij zijn bekwaamheid. Niemand ziet iets, maar met zijn haviksogen heeft hij een baby-alligator gespot. Als een onderzeeër ligt het dier half onder water. Wanneer de boot iets te dichtbij komt, duikt de kleine croc pijlsnel weg.
Wanneer de terugweg wordt ingezet en de zaklamp uitgaat, blijkt dat kunstmatig licht eigenlijk een overbodige luxe was. Natuurlijk wel handig om kleine dieren te spotten, maar onder begeleiding van de reusachtige, volle maan en de fonkelende sterrenhemel heeft de kapitein van het houten vaartuig totaal geen moeite de rivier trotseren. Zonder tegenlicht lijken de hemellichamen ook wel steeds feller te worden. ‘Jullie hebben straatlantaarns, wij hebben de maan en de sterren’, lacht Elias zijn tanden bloot.
Reacties