31 mei 2024 - De doorsneewestern was in de vorige eeuw niet compleet zonder een breed getrokken panoramashot van een van de meest herkenbare landschappen van Amerika: Monument Valley. Overschaduwd door eigenzinnig gevormde rode buttes en mesas overleefden indianen en cowboys hier ternauwernood op stoffige vlaktes, constant geteisterd door de hitte en elkaar. Maar wat trok ze aan in dit barre land? GoAmerika maakte een rondje en vond het antwoord.
enzaam en statig verrijzen de rotsformaties in Monument Valley uit de rode zandsteenbodem, alsof ze hier eeuwen geleden door een hogere macht werden neergezet. Maar de rotsnaalden, buttes en mesa’s die hier naar de hemel reiken, werden door een erosieproces van miljoenen jaren langzaam maar zeker voor het oog blootgelegd. Of vrij naar Michelangelo: ‘Ik zag het beeld in de steen en heb het door geduldig beitelen bevrijd.’
Zandstenen giganten
Onder een strakblauwe lucht steken de zandstenen giganten – van 100 tot 300 meter hoog – scherp af tegen de horizon, live al even fel als op de talloze foto’s en filmbeelden die hier geschoten werden. Hoewel ze gedoopt zijn met illustere namen als Totem Pole Rock, Rain God Mesa en King On His Throne is een nuchtere oogopslag genoeg om onder de indruk te raken. The Mittens, de twee meest gefotografeerde formaties van het park, zijn twee sterk verweerde heuvels die door een speling van de natuur beide een soort duim hebben gekregen. Three Sisters zijn rotsnaalden die gedrieën naast een gigantische rotswand staan, Elephant Butte lijkt op een dikhuid en Ear Of The Wind is een reusachtig gat in een rots die onverwoestbaar oogt. Gestript van hun namen blijven deze prehistorische natuurfenomenen al even fier overeind, alleen al omdat wij hier maar tijdelijke voorbijgangers zijn.
Roodste rotsen ooit
En daaromheen? Monument Valley is wat klimaat betreft niet de vriendelijkste plek op aarde. Spaarzaam groeiende yucca’s, jeneverbessen en grassen moeten het doen met minder dan 25 centimeter regen per jaar. Het houdt het overzichtelijk. Die paar wolken die op een heldere dag overdrijven, werpen strelende schaduwen die hun eigen weg over de grimmig stille en onmetelijke valleibodem zoeken. Slecht weer is hier ook geen probleem voor je plakboek of newsfeed; als de natuur de ergste hitte verkoelt met een razende onweersbui zijn de loodgrijze lucht en doorweekte valleibodem een adembenemende omlijsting voor de roodste rotsen die je ooit zag. Hier zijn maar twee woorden voor: ongelooflijk mooi.
Lees het hele artikel in GoAmerika Magazine (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>
Tekst Martin Schäfer
Reacties