Gabrielle Pot heeft iets met het Midden-Oosten, en ze bezocht al vele landen in dit deel van de wereld. Onlangs organiseerde ze voor een kleine groep een reis naar Iran en bezocht naast Teheran onder meer Qom, Kashan, Esfahan, Yazd en Shiraz. Ze denkt met weemoed terug aan de gouden koepels op de moskeeën, de blauw betegelde minaretten, het leven op straat, de bazaars en winkeltjes, maar vooral aan de mensen. We zijn onderweg naar Qom. In 816 stierf hier Fatima, de zus van de achtste Imam Reza, waarna de stad een bedevaartsoord werd. We mogen, de vrouwen ingepakt in broeierig nylon, het complex betreden. Het is druk, we zijn er tijdens het middaggebed. Gebedsruimtes mogen we niet in, wel de doorgangen en de pleinen. Ik voel me niet onwelkom en ik kijk mijn ogen uit. Gouden koepels, tegeltjes, schitterend glas en spiegels, en overal mensen.
Zo zijn er elke dag nieuwe ontmoetingen, gesprekken in vaak moeizaam Engels. Het contact met onze gids Maryam en onze chauffeur Mehdi is geweldig. Maryam weet alles van haar land, de hele geschiedenis schudt ze zo uit haar mouw. Mehdi brengt ons met zijn bus overal naar toe en verzorgt heerlijke lunches en staat ons steeds op te wachten met een kopje thee.
Kashan
Verborgen in de smalle straatjes van Kashan liggen de prachtige huizen van kooplieden, gebouwd in de tweede helft van de negentiende eeuw toen dit een welvarende stad was. Nu mag iedereen hier binnen en we verwonderen ons over de verfijnde architectuur, het stucwerk, de koele tuinen. Na een bezoek aan de oude hammam en de moskee, worden we losgelaten in de bazaar. Ik krijg er nooit genoeg van, in elke stad geniet ik van de oude overkoepelde straatjes met het mooie licht, van de drukte, de mannen in hun winkeltjes met kleding, kruiden, goud, tapijten, speelgoed, en van de vrouwen die hier nog steeds hun dagelijkse boodschappen komen doen. Een hele klas schoolmeiden stort zich met hun mobieltjes op ons, en uiteindelijk fotografeert iedereen iedereen, plezier alom.
Vanuit Kashan reizen we naar Abyaneh, een traditioneel Zoroastrisch dorp hoog in de bergen, opgetrokken uit rode aarde met houten balkonnetjes aan de huizen. De vrouwen gaan gekleed in rokken tot op de kuiten -officieel te kort- en gebloemde omslagdoeken. We krijgen een rondleiding door de vrouwelijke burgemeester.
Via Natanz bereiken we Esfahan. Het heeft een prachtig plein met twee moskeeën waarvan de kleine vrouwenmoskee ontroert. Dan het Ali Qapu Paleis, de Jameh Moskee, het Chehel Sotun Paleis met zijn schilderingen en tuinen en de Armeense wijk, en natuurlijk loop ik even door de bazaar. Op de bruggen - waar de Esfahani's hun vrije dag doorbrengen - wordt gezongen. Enkele jongeren nemen een lied over van een oudere man. Daarna zingen ze samen en wanneer het afgelopen is wordt er geklapt en zet iemand een nieuw lied in. Alles in harmonie, schijnbaar moeiteloos, met aandacht en plezier.
Reacties