Zodra je de doorgaande weg tussen Putre (in Noord Chili tegen de grens met Peru) en de grens met Bolivia afslaat, bevind je je in een desolaat gebied, waar je meestal niet over een weg of dirt road rijdt, maar over karrensporen die alle kanten op lijken te gaan. Hoe desolaat het hier is blijkt wel uit de cijfers voor deze provincie. De provincie heet Parinacota, is bijna de helft van Nederland en heeft 3.400 inwoners; de hoofdstad is Putre met 1.200 inwoners.
Na een dik uur rijden bereik je het Vicuna Reserve . De naam zegt het al: een gebied waar veel wilde vicunas rond lopen. We rijden nu echt op de Altiplano. Een redelijk vlak gebied, maar het bevindt zich wel op zeer grote hoogte, met vulkanen aan de randen van de vlakte, sommigen bedekt met sneeuw. De winters zijn hier, op deze grote hoogte, best koud. Soms valt er wel tot twintig centimeter sneeuw. Verder is het gebied heel surrealistisch: droog en dor met rotsen in grillige vormen en torens van zand en zout. Wat lage begroeiing, maar echt groen is het nergens. Het zijn meer de vage bruine en bijna paarse pasteltinten van de bergen aan de rand van de vlakte die het landschap kleur geven. Hier en daar ook verrassende kliffen en grillige rotsen. Lama’s, vicuna’s en alpaca’s zie je hier overal, in het wild en op boerderijen.
De grote witte zoutvlakte van Surire bereiken we na nog eens ongeveer honderd kilometer. Het is ongelooflijk om te zien, hoe werkelijk honderden flamingo’s in de lagune staan en zich voeden, tegen een onwerkelijk en bijna onwerelds decor van paarsachtige bergen en de witte vlakte die het kleine meer omringt. De lama’s tegen hetzelfde decor doen het ook al prachtig. Wij rijden hier op 4.000 meter hoogte om de hele zoutvlakte heen en zien de prachtige panorama’s steeds uit een ander perspectief. De vlakte is nog best wel groot en het duurt zeker twee uur - met de nodige tussenstops natuurlijk - voordat we er helemaal omheen gereden zijn.
Reacties