Echt vastgestelde grenzen heeft het niet; grofweg bestaat Patagonië uit het gebied ten zuiden van de Colorado-rivier in Zuid-Amerika. Dit deel van zowel Chili als Argentinië is weids, ruig en leeg. Niet voor gemakzuchtige reizigers, wel voor reizigers die ongebaande paden willen ontdekken. Patagonië is heel geschikt om per auto of camper te bereizen. De afstanden die je af moet leggen zijn vaak groot en de wegen deels onverhard. Een fourwheeldrive is geen overbodige luxe. De natuur leent zich goed voor fotografiefanaten, wandelaars of vissers. Zo ook het schiereiland Valdés. Hier zien we de eerste guanaco’s (wilde lama’s), niet wetende dat we ze later op onze reis nog heel vaak zullen tegenkomen. Op de stranden van Valdés leven zeerobben en zeeolifanten die je van een afstand kunt zien. Een close encounter is te gevaarlijk. Tussen juni en november zwemmen er heel veel walvissen (zuidkapers) in de baai van dit schiereiland. Maak je een boottocht vanuit Puerto Pirámides - waar je ook je tent kunt opzetten op de camping - dan heb je in deze maanden grote kans om deze reusachtige beesten vlakbij je boot te zien. Als we verder in zuidelijke richting over de Argentijnse pampa’s rijden, komen we langs een enorme pinguïnkolonie op Punta Tombo. Het landschap wordt steeds kaler en is dagenlang hetzelfde. Saai? Nee, het besef dat deze leegte nog bestaat, leegte waar de mens geen of weinig invloed op heeft, is overweldigend.
Het landschap is niet alleen maar eentonig. De versteende bomen van bosque petrificado vormen een aangename afwisseling. De fossielen hebben soms een diameter van anderhalve meter.
Tierra del Fuego
Inmiddels zijn we beland op Vuurland. Met de pont zijn we Straat Magellaan overgestoken. Het is een tocht van ongeveer twintig minuten en met een beetje geluk zwemmen de zwart-witte kortsnuitdolfijnen een stuk met je op. Vuurland is de meest zuidelijke provincie van Argentinië en Chili en de archipel is twee keer zo groot als Nederland. Vanaf de grens met Chili rijden we een stuk over de inmiddels bekende boomloze vlaktes. Langs de weg liggen grote estancias, ranches, waar grazende kuddes schapen omheen lopen. Deze estancias zijn soms complete dorpjes. Wol was hier vroeger de belangrijkste inkomstenbron. Tegenwoordig zijn sommige estancias verlaten en staan als spooksteden in het landschap, anderen zijn minder omvangrijk geworden of leven zowel van schapen als van toeristen. Dan begint langzaam het landschap te veranderen en er komen bergen in zicht. In Tolhuin, in het midden van Tierra del Fuego, kamperen we aan een bergmeer. Het water is glad als een spiegel, de lucht grijs.
We rijden door naar Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld. Gelegen aan het Beaglekanaal (waar de boten naar Antarctica vertrekken) en aan de voet van het Andesgebergte. De gemiddelde temperatuur is er 10 °C. Vlakbij Ushuaia ligt het Nationaal Park Tierra del Fuego. Dit natuurgebied aan het Beaglekanaal heeft baaien, meertjes, rivieren en beboste en besneeuwde bergen. Het stikt er van de vogels: ganzen, ibissen, roofvogels en meeuwen. In dit park eindigt ook La Ruta Nacional 3, op ruim 3.000 kilometer van Buenos Aires. Het is er doordeweeks lekker rustig, in het weekeind blijken de Argentijnen graag te picknicken. Vuurtje aan en lekker barbecueën.
Reacties