Kun je het je voorstellen? Een eiland dat twee keer zo groot is als Nederland, maar de teller slechts evenveel inwoners als de stad Utrecht aangeeft. Een reis door het dunst bevolkte land van Europa draait dan ook om de natuur. De landschappen zijn hier zo overweldigend en afwisselend, dat je je ogen uit blijft kijken.

Land van ijs en vuur
Nergens ter wereld komen ijs en vuur zo samen als op IJsland. Gletsjers, meren vol ijsschotsen en besneeuwde bergtoppen wisselen zich af met vulkanen, warmwaterbronnen en geisers. Dit unieke vulkaanlandschap zorgt zowel in de zomer als in de winter voor bijzondere plaatjes. In de zomer kun je alle windstreken van IJsland op jouw eigen manier verkennen en ontdek je de kleur van IJsland.

Felgroen mos en koolzwarte stranden
De hoofdkleur van IJsland is groen. Niet de bomen, want die groeien hier amper, maar het mos voorziet het landschap van zijn kleur. De mossen komen voor in talloze gekke vormen, patronen en kleuren en ze zijn een fotogeniek aspect van de natuur. Ze heersen over het eiland en doorstaan makkelijk de extreme weersomstandigheden. Het mos draagt bij aan de mystieke sfeer van eiland, vooral wanneer het licht speelt met het felgroene mos dat afsteekt tegen de koolzwarte bergen en stranden.

Het meest gefotografeerde strand
Het strand van het schiereiland Stoksksnes in Zuidoost-IJsland is makkelijk te bereiken met een huurauto. Vanaf dit strand kun je Vestrahorn spotten, een van de meest gefotografeerde bergen op IJsland. Als je er staat begrijp je direct waarom. En de groene plukken mos op de zwarte stranden die rondom de steile bergtoppen liggen maken dit plaatje nóg specialer.

Beschermd natuurgoed
Op de uitgestrekte en eeuwenoude lavavelden vind je dikke pakken 'wollig' mos. Dat mos doet er honderden jaren over om zich te vormen tot een uitgestrekt, groen deken. Het verzacht de scherpe vormen van het IJslandse landschap en zorgt voor buitenaardse decors. Het mos is uiterst kwetsbaar en herstelt bovendien moeizaam. Daarom is het strafbaar om de paden te verlaten en dwars door het mos te lopen.

Een heel bijzonder soepje
In IJsland is mos een belangrijk onderdeel van de natuur, maar ook van de cultuur.  Zo wordt er bijvoorbeeld soep van gemaakt. Het is een gerecht dat al jaren op de menukaart staat van het eethuisje bij Fjalladýrð, waar je tijdens jouw reis een tussenstop kan maken om deze unieke soep te proeven. Julie is Travel Designer bij Nordic en proefde de soep al eens. Ze vond het 'onverwacht lekker'!

Lees meer >>

Kaart van IJsland:

San Francisco heeft een haat-liefdeverhouding met een van zijn grootste toeristische attracties. Fisherman’s Wharf is een bont, ietwat uitgekauwd stukje horeca en neon aan de San Francisco Bay, waar restaurants en eetstalletjes hevig met elkaar concurreren om klanten. Sommige locals willen er niet dood gevonden worden, maar desondanks trekt deze historische en wereldberoemde plek jaarlijks miljoenen bezoekers van over de hele wereld.

Tegen de achtergrond van zachtjes wiegende vissersboten en de immense San Francisco Bay staat zomaar ineens een struik, vlak bij visrestaurant Joe’s Crab Shack aan Jefferson Street. Tenminste, een struik kun je de bij elkaar gebonden eucalyptustakken niet echt noemen. Waarom het maffe bosje daar verrijst, blijkt pas als je dichterbij komt en de takken plotseling ruisend uiteenwijken en het lachende gezicht van The San Francisco Bushman onthullen, tot grote schrik van de meeste argeloze voorbijgangers. The Bushman is het alias van David Johnson, een straatartiest met de makkelijkste schnabbel in de business: zitten, takken omhooghouden en mensen voor een paar dollar de stuipen op het lijf jagen. Welkom op Fisherman’s Wharf. The Bushman hoort bij San Francisco’s Fisherman’s Wharf als een plastic slabbetje bij de krab, die hier vers uit zee wordt geserveerd.

Chip in
Al sinds de laatste helft van de negentiende eeuw meren in alle vroegte talloze vissersboten aan met hun vangst van de dag. Heel vroeger – toen het hier nog Meigg’s Wharf heette - waren dat vooral Italiaanse immigranten, die in groene bootjes netten vol zeevruchten aan land brachten, vaak onder begeleiding van een uit volle borst zingende kapitein. Die Italiaanse invloed komt terug in de namen van vele eetgelegenheden hier, zoals Alioto’s en Castangola’s, twee van de oudste restaurants aan de Wharf. De meesten uit die tijd begonnen als sidewalk (viskraam) en werden groot door de bouw van de Golden Gate en Bay Bridge, en de toestroom van mensen die de waanzinnige groei van de haven van San Francisco met zich meebracht. Elk restaurant aan Fisherman’s Wharf heeft zijn eigen verhaal, met veelal dezelfde strekking: van viskraam tot gastronomisch wonder.

Naar verluidt, was Fishermen’s Grotto No9 het eerste restaurant aan de Wharf. Het werd in 1935 geopend door ene Mike Geraldi, die zich opwerkte van vissjouwer tot geliefd restaurateur bij zowel locals als bezoekers. Ook het plaatselijk overbekende Alioto’s Restaurant is er vanaf het begin bij, al was het van 1925 tot 1938 niet meer dan een veredelde sidewalk. Restaurant Cioppino’s tenslotte, ontleent zijn naam aan het oude gebruik, waarbij de overwegend Italiaanse en Portugese vissers een bijdrage aan een gezamenlijke stoofpot op de kade leverden: vis, krab, wat kruiden, tomaten of een fles wijn. De kok ging met een emmer langs de boten en schreeuwde luidkeels: ‘Chip in! Chip in!’, dat later verbasterd werd tot het Italiaans klinkende cioppino. Volgens de legende, natuurlijk.

Het hele artikel is te lezen in GoAmerika Magazien 2018. Bestellen kan hier >>

Hier ligt Fisherman's Wharf:

Tekst Martin Schäfer Beeld Shutterstock.com

Wie op zoek is naar een wat minder bekende Mexicaanse bestemming, zal zeker verrast worden door Riviera Nayarit. Het aangename klimaat, de ideale ligging tussen bergen en strand, de grote biodiversiteit en de uitbundige vriendelijkheid van de mensen maken de staat Nayarit tot een uitdagende bestemming voor jong en oud.

Onze eerste halte in Riviera Nayarit is Nuevo Vallarta, op zestien kilometer van de bekendere Mexicaanse zusterstad Puerto Vallarta. Het is een luxueuze bad-plaats, waar de liefhebber volledig in de watten gelegd wordt in mooie resorts met topgolfbanen en een breed scala aan watersportmogelijkheden. Hier kun je heer-lijk luieren op de gouden zandstranden van Bahia Banderas, een tripje plannen naar de dichtbijgelegen jungle van de Sierra Madre of een bezoekje brengen aan het nabije Bucerías, een typisch Mexicaans dorpje waar locals hun gevarieerde kunst op straat tentoon-stellen en er vol passie over vertellen.

ayarit herbergt behalve mooie stranden en overdadig tropisch natuur-schoon ook enkele spannende microbestemmingen, waarvan Islas Marietas – ook bekend van Playa del Amor, het ‘geheime strand’ – wel een van de meest aantrekkelijke is: een vulkaan in de oceaan met daarin een gigantisch gat waarin een strand ligt waar je heen kunt zwemmen. Wat wil je nog meer?

Droomeilandjes
In het kustplaatsje Punta de Mita, dat met zijn vele luxe en overvloed ook wel het schiereiland van de glamour genoemd wordt, strijden de touroperators om de beste trips naar de Islas Marietas (FOTO ONDER) . Een exclusieve bestem-ming, ook gezien het feit dat er per dag maar een beperkt aantal mensen op het eilandje toegelaten wordt. Waar je weinig over leest, is dat Marietas niet echt makkelijk te bereiken is. Om op dit ‘geheime’ strandje te komen, moet je vanaf de tourboot namelijk eerst een koele duik nemen in een stuk zee met een hele sterke stroming.

Het korte zwemtochtje van vijftig meter door een watertunnel – die volloopt wanneer het vloed is – vereist veel inspanning. Een extra uitdaging dus! De beloning voor tien minuten lang door draai-kolken ploeteren is groot: je betreedt hier een paradij-selijk mooi plekje. Dankzij de sterke armen van onze gids Don Juan en bootsman Don Luis van Juan Tours, die ons tijdens het zwemmen de nodige ondersteuning bieden, volbrengen wij ons tripje naar Marietas met veel voldoening en kijken wij met een bijzonder gevoel terug op deze ultieme ervaring. 

Reusachtige walvissen
Het tweede deel van onze tour bestaat uit een half uur-tje snorkelen tussen vele kleurrijke vissen en koraalrif-fen: een bijzondere beleving, waarbij je even een kijkje gegund wordt in het magische Mexicaanse onderwa-terparadijs. Maar ook de bovenwaterwereld van Riviera Nayarit kan fascinerend zijn. Terwijl de boot met grote vaart door de golven klieft, voelen we de zwoele wind door onze haren en laten we ons verrassen door alles wat zich boven de golven bevindt.

Wie tussen december en april het gebied bezoekt, heeft de bijzondere mogelijkheid om walvissen en hun kroost in de oceaan te spotten. Wanneer de reusachtige bult-ruggen uit het water omhoogrijzen, is dat een indruk-wekkende beleving. De impact van hun gewicht en staarten zijn goed voor een ongelooflijke fotoshow waar je later nog lang aan terugdenkt. In de Bahia de Banderas kom je naast walvissen met een beetje geluk ook andere zeedieren als dolfijnen, schildpadden, manta’s en vliegende vissen tegen. 

Spa in de jungle
De volgende dag staat in Punta de Mita een bezoek aan Imanta op het programma: een resort dat weggestopt ligt in het oerwoud en waar comfort en overdadige natuur hand in hand gaan. Het is een plek waar je vol-ledig ontstrest en je je ongelimiteerd kunt overgeven aan de pracht en de rust van de altijd overweldigende jungle.

Luxe, rust en verwennerij is misschien de beste beschrijving voor Imanta. Een spa-ervaring in de pure natuur rondom Imanta is zeker bijzonder te noemen. Met een verkwikkende behandeling voor lichaam en geest voel je je al snel een geheel ander mens. Het rusti-ge privéstrand van Imanta is na de behandeling een verademing op zich, net als een verblijf in dit luxueuze resort waar je volledig in de watten wordt gelegd. De uitzichten zijn er onvergelijkbaar en de zonsondergan-gen spectaculair.

Rijke gastronomie
De gastronomie van de staat Nayarit zit vol historie, een voorouderlijke geschiedenis gevuld met tradities en erfelijke smaken die je via je smaakpapillen mee terugnemen naar lang vervlogen tijden. Het is een gastronomie die dicht bij zijn oorsprong blijft, maar ook graag experimenteert. Hier ligt de basis van de pre-Spaanse tlaxtihuille (een op mais gebaseerde gar-nalen-/vissoep), de pescado zarandeado (gegrilde vis, FOTO ONDER), de tamale de cameron (een garnalentamale), atun ahu-mado (gerookte tonijn) en nog vele andere traditionele schotels. Bekende Mexicaanse chef-koks als Betty Vásquez en Israel Díaz gelden als de belangrijke pro-motoren van de rijke Nayaritse smaken.

Hippiedorp San Francisco
Het eerste gevoel dat je krijgt bij het betreden van het dorpje San Francisco (door de locals ook wel San Pancho genoemd) is dat van een hippiedorp uit de jaren zeventig. Oude en jonge (vooral Amerikaanse) toeristen hebben hier een nieuwe vestigingsplaats gevonden, ver weg van hun gehaaste vaderland en midden in de natuur. In dit typisch Mexicaanse dorp lijkt de tijd stil te hebben gestaan en is de rust overal voelbaar.

Amerikanen en Europeanen in korte broeken en op slippers slenteren door de straten of ploffen neer op het lokale San Pancho-strandje en de sfeer is very laidback. Veel van de nieuwe bewoners van San Pancho zetten zich in voor mens en dier, en zijn actief in lokale organisaties als het Entreamigos Community Center of het project Alianza Jaguar, dat zich inzet voor de bescherming van de jaguar en zijn ecosystemen. 

Het hele artikel is te lezen in onze uitgave 'De mooiste reisverhalen uit Latijns-Amerika'. Bestellen kan hier >>

Hiwr ligt Nayarit:

Tekst Anneke Ruys beeld Anneke Ruys en Shutterstock.com

Kledij uit de riddertijd, vaandeldragers, een militaire parade te paard en een paardenrace. Anno 2018 ga je in Siena vijf eeuwen terug in de tijd tijdens een gepassioneerde en gekostumeerde paardenrace. Let op: dit is geen spel, maar een bloedserieuze competitie!

iena, begin juli. Het is bloedheet en tientallen mensen staan in de straatjes rond de Piazza del Campo. Achter ons een doemt een paard op, vergezeld door honderden doodstille mensen. ‘Het paard mag niet gestoord worden’, wordt er gesist. Het is onwaarschijnlijk druk in het middeleeuwse stadje in een van de populairste streken ter wereld. Zeg je Toscane – want daar hebben we het over – dan zeg je Siena, ook wel geschreven als Sienna en Siëna. De stad is, zoals de meeste Italiaanse steden, van Romeinse oorsprong en stond in het verleden lang onder het bewind van een aristocratische regering. Tegenwoordig is het een toeristische hotspot. Siena is enorm gegroeid. In 2003 had de stad iets meer dan 50.000 inwoners, tegenwoordig zijn dat er ruim 250.000. Deze zijn natuurlijk niet allemaal in de historische binnenstad te vinden. Behalve twee keer per jaar, op 2 juli en 16 augustus, wanneer in Siena de Palio plaatsvindt, een paardenrace midden in de stad op het scherpst van de snede. Omdat die in augustus lokaal meer als toeristenval gezien wordt, zijn wij er in juli: de Palio van Provenzano.

Donkere middeleeuwen
Races met paarden en andere dieren zitten in het DNA van Siena. In de donkere middeleeuwen was Siena van 1125 tot 1555 een republiek en die was vanwege de zilvermijnen in de omgeving niet bepaald onbemiddeld. Siena is tegenwoordig een toeristisch mekka vanwege zijn historische erfgoed, want sinds 1995 is de historische binnenstad UNESCO-werelderfgoed. Het nabijgelegen Florence was dé stad om zich tegen af te zetten. Dit had toen al een historische oorzaak, van een paar honderd jaar oud zelfs. In het kort: de republiek Siena was tegen pauselijke overheersing (Ghibellijnen) en Florence was daar voor (Welfen) – reden genoeg voor een bittere strijd. Siena had eigen legereenheden, die altijd paraat waren voor de strijd tegen Florence. Tot het jaar 1557, toen Siena na de nodige gevechten onderdeel werd van Florence en het niet meer nodig was om ten strijde te trekken tegen de Florentijnse bevolking.

Maar het kwade bloed kruipt waar het niet gaan kan. In plaats daarvan ontstond er rivaliteit tussen de wijken, op zijn Italiaans contrada, meervoud contrade genoemd. Naar verluidt is dit de start van de Palio zoals wij die nu kennen. Die van Siena is de meest prestigieuze en bekendste van Italië. Mussolini besloot in 1936 zelfs dat alleen Siena het recht nog had om zijn paardenrace Palio te noemen en verplichtte alle andere Italiaanse steden met Palio’s om hun race een andere naam te geven. Dit is naderhand natuurlijk allemaal weer teruggedraaid. De Palio van Siena heeft een gedocumenteerde geschiedenis en is de Palio met de langste ononderbroken continuïteit wat betreft plaats, dag en deelnemers: sedert 2 juli 1656, al lopen daarover de meningen uiteen. Daarvoor bestond de Palio in Siena ook al, maar was het meer een race van de edelen en mochten er ook varkens en koeien meedoen.

Vaandel
Elke wijk heeft zijn eigen symbolen, kleuren, vlagge­tjes, kerk, kapel en Paliomuseum. Zo biedt de Contrada della Tartuca bijvoorbeeld het Museo Contrada della Tartuca, een prachtig modern museum dat met de nodige vergunningen is gevestigd in een historisch pand. Het werd ontworpen door Andrea Milani, bekend architect en hoogstaand lid van de Contrada della Tartuca. De dag voor de Palio ligt hier alle historische kledij voor de volgende dag al klaar. Het museum heeft de volledige geschiedenis in kaart gebracht. De Palio’s – de gewonnen vaandels – hangen in het museum. Beroemde kunstenaars worden ieder jaar gevraagd om een nieuwe Palio te maken. Ook de wereldberoemde Botero maakte er een en die hangt in het museum van de Contrada della Tartuca.

Voelbare zindering
De voorbereidingen voor de race beginnen exact honderd dagen voor de Palio. In de contrade wordt eerst een leider (capitano) gekozen, waarna de wijkbewoners geld bij elkaar moeten lappen, aangezien de capitano een jockey moet inhuren. Deze zogenaamde is een professionele jockey zonder emotionele band met de Palio, hij doet gewoon zijn werk. De dagen voorafgaand aan de Palio heeft iedereen een sjaaltje om, de huizen zijn versierd met vlaggen en het zindert voelbaar in de stad. Winnen is alles. Toeristen denken nog wel eens aan carnaval met de bezetenheid waarmee de Brazilianen het vieren. Die verbleekt bij de intensiteit waarmee de bevolking naar de Palio toeleeft. Neem bijvoorbeeld de oefenwedstrijden in de dagen ervoor, waarbij de Piazza del Campo volledig vol staat – een evenement op zich. Aan het eind van de stoet komt een kar met een grote vlag op het plein. Jawel: de Palio.

Vloek en een zucht
Bij de Palio geldt: ‘Hoe je het doet doe je het, als je maar wint.’ Er wordt eerst geloot voor de startvolgorde, de zogeheten allineamento: aan de start beginnen negen paarden naast elkaar, en is er één paard dat een paar meter daarachter moet starten. Niet ieder paard is kansrijk. De capitani onderhandelen met elkaar en seinen de jockey in, maar dat is niet echt zichtbaar of duidelijk voor het publiek. De start geeft heel wat gedoe omdat de paarden achter een slaphangend touw worden opgesteld. De jockeys hebben geen zadel en het vergt veel moeite om de onrustige paarden in het gelid te krijgen. Het aantal valse starts is dan ook aanzienlijk.

Zodra de start door de wedstrijdleiding wordt goedgekeurd, stuiven de paarden weg, drie rondjes om het plein verwijderd van de eeuwige glorie. Tot die tijd is het ieder voor zich in een strijd die maar weinig regels kent. Afsnijden, slaan, hinderen, het gebeurt. Alles gaat zo snel, dat het niet echt opvalt. De race is klaar in een vloek en een zucht van ongeveer anderhalve minuut.
Het winnende paard en zijn jockey worden als helden onthaald, waarbij de inwoners van de gelukkige contrada zonder aanziens des persoons, desnoods over iedereen heen naar de dappere Paliostrijders aan de finish rennen. Na het in ontvangst nemen van het vaandel trekt de menigte zingend naar hun wijk. Tijd voor een overwinningsfeest tot de vogeltjes fluiten. En de rest? Die blijft achter om wat te eten op het plein of verdwijnt met de staart tussen de benen naar huis. Het zit er weer op. Volgend jaar weer een Palio.

Praktisch
Voor zover bekend is er in Nederland maar één reisbureau dat reizen naar de Palio organiseert: Scott Bilsen Travel. Dit bureau heeft gedurende de Palio de beschikking over een balkon op de Piazzo del Campo zodat de reisdeelnemers niets hoeven te missen. De auteur van dit artikel reisde met Scott Bilsen Travel begin juli 2018 naar de Palio, de zesde keer op rij dat deze reis werd georganiseerd. De groepen kunnen niet groter zijn dan 22 personen en de belangstelling is groot. Voor 2019 zijn nog plekken beschikbaar.

Hier ligt Siena:

Tekst Charlotte van Zummeren beeld Shutterstock.com

In lijstjes met de beste bezienswaardigheden in Noorwegen staat bijna altijd de Flåmsbana – volgens veel mensen de mooiste treinreis ter wereld. De spoorweg is aangelegd om het geïsoleerde Flåm te verbinden met Oslo en Bergen. In ongeveer een uur rij je over een van de steilste trajecten ter wereld van Flåm naar Myrdal. Met een stijging van 865 meter over 20 kilometer lengte en 20 tunnels is het een technisch hoogstandje.

Flåm ligt prachtig aan de Aur­lands­­fjord en is allang geen geïsoleerd plaatsje meer. Na een rit over rustige wegen en langs uitgestrekte fjorden is het in Flåm een drukte van belang met veel restaurants en souvenirswinkels. De Flåmsbana is het centrale punt van deze drukte. Het uitzicht vanuit de trein is adembenemend. Diep in de valleien liggen kleine rode huisjes naast de treinbaan en langs de bergen storten watervallen naar beneden. Lang­zaam stijgt de trein naar de be­sneeuwde rotspunten van de bergen. Onderweg stop je bij kleine stations en wat langer bij de waterval Kjosfossen, die met donderend geweld langs het platform raast. Om de trip zo goed mogelijk op jouw wensen aan te laten sluiten zetten we een aantal tips voor je op een rij!

Retour vanaf Flåm
Na het kleine station Myrdal rijdt de trein dezelfde route weer terug naar Flåm. Boek dus zeker een retour treinreis met de Flåmsbana als je niets wil missen van de route. Tip: Wissel bij het station Myrdal van plek met mensen die aan de andere kant zitten. Zo zorgt de reis terug weer voor prachtige nieuwe vergezichten. Voor de echte treinliefhebber is het kleine gratis treinmuseum in Flåm een aanrader.

Lekker actief!
Hou je van een avontuur? Ga dan de twintig kilometer van Myrdal terug naar Flåm met de mountainbike. Omhoog doet de trein het werk en geniet je van de ontzettend mooie uitzichten en terug ga je op eigen kracht de uitdaging aan. De fietsroute Rallar­vegen bestaat uit wegen die door de arbeiders werden gebruikt om de sporen te onderhouden en deze volgen ongeveer de route van de spoor­baan. Nu zijn ze in gebruik als wandel- en fietspaden. Een hoogtepunt is Myrdalsberget, waar de route naar beneden slingert via 21 haarspeldbochten. Het voordeel van fietsen is dat je de natuur in alle rust en stilte kan bewonderen op een actieve manier!

Leuke combi: go citytripping
Oslo (foto onder) en Bergen zijn ontzettend leuke steden en deze zijn goed te combineren met de mooiste treinreis en de mooiste fjorden ter wereld. Vanuit Oslo reis je in 4,5 uur over uitgestrekte bergplateaus en idyllische bergweides naar Myrdal.

Met de Flåmsbana vervolg je de route met de indrukwekkende afdaling naar Flåm. Vervolgens pak je de boot voor de ruim vijf uur durende tocht naar Bergen over de Aurlandsfjord en de immense Sog­nefjord. Zo ontdek je op één dag de mooiste plekken van Noor­wegen!

Advies: boek op tijd
De mooiste treinreis is ook een van de drukste. Zorg dat je ruim van tevoren de treinreis boekt. Welke route je ook neemt met de Flåmsbana, het is zeker een hoogtepunt van een vakantie in Noorwegen!

Buro Scanbrit biedt prachtige rond­­reizen aan naar het fjordengebied van Noorwegen. Een treinreis met de Flåmsbana boek je gemakkelijk bij om je reis compleet te maken.
Kijk op www.buroscanbrit.nl

Hier ligt het station van Myrdal:

Tekst Meridian Travel beeld Shutterstock.com

Het Meatpacking District ligt in het noorden van Greenwich Village, bij de Lower West Side en tussen Ninth Avenue en de Hudson River. Een deel van Meatpacking District is bestempeld als beschermd stadsgezicht, genaamd het Gansevoort Market Historic District naar het Hollandse fort Gansevoort.

De toch wat bijzondere naam van het Meatpacking District is ontstaan doordat er hier begin 1900 heel veel vleesverwerkende bedrijven zaten. Het waren er al snel rond de 250 en dan moet je niet alleen denken aan vleesgroothandels, maar ook aan slachthuizen. Die industrie heeft het toch 100 jaar volgehouden, totdat er in 2003 een enorme leegloop was. Tegenwoordig vind je er nog maar vijf.

Met de komst van vrachtvervoer met diepkoelers werd de noodzaak van de vleesverwerkers steeds minder urgent. Daarnaast ontwikkelde de wijk zich als een hotspot voor clubs, en dan met name voor de LHBTI-gemeenschap van New York. Op het snijvlak van verval en semi-illegale activiteiten – homoseksualiteit was tot 1980 illegaal in de staat – bloeide de misdaad in de buurt op: drugs, prostitutie en de maffia vierden er hoogtij.

Dat veranderde in de jaren 90, toen steeds meer bedrijven zich in de wijk vestigden, voornamelijk luxeboetiekjes en uitgaansgelegenheden. Halverwege de jaren 2000 was transformatie compleet en was het Meatpacking District een van de hipste buurten van New York.

Tenminste.. Er ontbraken nog twee puzzelstukjes. Allereerst werd de lelijke spoorlijn die in 1933 was aangelegd voor de tonnen vlees die er verwerkt werden vanaf 2004 omgetoverd tot een modern stadspark, de huidige High Line. Daarnaast verhuisde ook het prestigieuze Whitney Museum of Art van de Upper East Side naar Gansevoort Street, waardoor de wijk echt een speler van formaat werd.

Must sees in het Meatpacking District:
High Line Park
Dit charmante, 2 kilometer lange park werd aangelegd op de oude spoorweg boven het Meatpacking District en Chelsea en is een aangename wandeling waard. Het werd mede ontworpen door de Nederlandse tuinarchitect Piet Oudolf, die er 120 soorten planten in de grond zette.
Gansevoort Street, 23rd Street, 30th Street | thehighline.org

Whitney Museum of American Art
Dit prestigieuze museum bezoek je voor hedendaagse kunst van voornamelijk Amerikaanse kunstenaars. The Whitney biedt een vaste collectie met meer dan 25.000 werken, dus trek comfortabele schoenen aan.
99 Gansevoort Street | whitney.org

Museum of Illusions
Deze collectie van meer dan 70 zinsbegoochelende illusies speelt met al je zintuigen. Zeer social mediawaardig, dus zorg dat je ruimte hebt op je telefoon.
77 8th Avenue | newyork.museumofillusions.us

Het hele artikel over het Meatpacking District is te lezen in onze uitgave 'De leukste buurten & wijken van New York'. Bestellen kan hier >>

Hier ligt het Meatpacking District:

Tekst Meridian Travel beeld Shutterstock.com

Rustig, bedaard, groen en fris. Het zijn zo maar wat termen die op Chiang Mai slaan. De stadsnaam mag in het Thais ‘nieuwe stad’ betekenen, maar eigenlijk is er weinig nieuws aan. Het is er nog een beetje zoals het oude Azië.

Pang, pang, pang. Het lijken wel pistoolschoten. De Nederlandse gasten van de Lisu Lodge schrikken enigszins. Gelukkig worden ze snel op hun gemak gesteld door gids Sunny. “Het is slechts een paar dagen tot het Chinese Nieuwjaar en de kinderen van het Lisu-bergvolk, dat naast de lodge woont, nemen met rotjes alvast een voorschot op het feest.” Sunny vertelt dat de dorpelingen veel jagen en dat het idee van geweerschoten dus eigenlijk niet zo’n gekke gedachte is.

De Lisu Lodge ligt in de bergen van Noord-Thailand. In de provincie Chiang Mai om precies te zijn. Om er te komen moet je zo’n twee uur rijden vanuit de stad Chiang Mai. Langs onder water gezette rijstvelden, primitieve huisjes en zacht glooiende heuvels. Op de waterlandjes ploegen tractoren onophoudelijk als waterfietsen door het drassige land. En de arbeiders met punthoedjes van stro staan tot de knieën in het water om de rijst te verbouwen.

Hoe verder je van Chang Mai en dichter bij de lodge komt, hoe exotischer en hoger de begroeiing wordt: palmbomen, varens, bamboe. Je proeft dat de jungle in aantocht is. Wanneer de Lisu Lodge wordt aangegeven, verlaat de bestuurder van de bus de geasfalteerde weg en rijdt hij een simpel landweggetje op. Daar is de jungle dan. De planten en bomen hangen boven de weg en zorgen dat passagiers pas na een paar minuten doorhebben dat ze ook ingesloten worden door bergen, als een soort verborgen vallei.

Asbak
Op het terrein van de Lisu Lodge heerst een heerlijke serene rust. De bladeren op het grote grasveld worden door de tuinman netjes naar de zijkant geharkt. De kinderen van de dorpelingen die voor de lodge werken, spelen tussen de vier bamboehouten bungalows op het grasveld. En een van de gastvrouwen zet in de houten bar koffie en thee. De gasten pakken hun spullen uit. Ze kijken hun ogen uit. De lodge, die uit zes kamers en een gemeenschappelijk gedeelte bestaat, past dankzij het bamboehout precies in de omgeving. De kamers zijn niet heel groot, maar hebben een groot tweepersoonsbed en elk een eigen badkamer. Het grote dak van de lodge hangt niet alleen boven de kamers, maar ook boven de gemeenschappelijke ruimte. Het verschil is alleen dat die geen muren hebben. Bezoekers kunnen dus heerlijk in de open lucht zitten, terwijl zon en eventuele regen geen kans hebben. In de gemeenschappelijke ruimte kunnen bezoekers ontspannen op een matje of een boek lezen aan de eettafel. Het uitzicht is dankzij het ontbreken van wanden weergaloos. De vallei straalt dankzij het felle zonlicht en al haar groene tropische planten bijna de lodge in.

Inmiddels hebben de gasten hun spullen uitgepakt. Of beter gezegd: ze hebben zich omgekleed. Er staat namelijk een fietstocht op het programma. Maar niet voordat de zojuist gezette kopjes koffie en thee zijn genuttigd. De mensen van de Lisu Lodge zijn uiterst gastvrij. De enkeling die bij zijn koffie een sigaretje rookt, hoeft niet te zoeken naar een asbak. Nog voordat de fik in de peuk gaat, zet een Lisu-vrouw een exemplaar op tafel.

Spirits
Gids Sunny vertelt ondertussen wat over de Lisu Lodge en het nabijgelegen dorpje. “In 2001 is deze lodge geopend”, zegt hij. “De eigenaar werkt vooral met dorpelingen uit het naastgelegen dorp. Dit zodat de sfeer authentiek blijft. In het dorp leeft men nog volgens eeuwenoude tradities. Zo onthouden ze bijvoorbeeld niet op welke dag ze geboren zijn. Ze tellen aan de hand van de regenseizoenen wel de jaren.”
Sunny vertelt ook een verhaal over een Aka-stam, die in de buurt woont. Daar kennen ze weer net even andere rituelen. “Die mensen geloven in spirits. In goede en kwade. Bij de geboorte van een tweeling geloven ze dat de kinderen het goed én het kwaad representeren. Ze weten alleen niet welke de kwade is. En dus vermoorden ze allebei de kinderen door as in hun mond en neus te stoppen. Tsja, het zijn eeuwenoude tradities. Zullen we maar gaan fietsen?”

Fietsen
De fietstocht leidt langs natte rijstvelden, groene terrassen, ruwe bergpassen, kabbelende riviertjes en primitieve dorpjes. Achter elke bocht en achter elke berg schuilt weer een nieuw en prachtig vergezicht. Wat een gevoel van vrijheid. En overal lachen en zwaaien de mensen. Omdat de luchtvochtigheid in het hoge noorden van Thailand een stuk lager ligt dan in bijvoorbeeld Bangkok, is de fietstocht prima vol te houden. De uiteindelijke bestemming is een olifantenkamp, gelegen aan de Mae Teng rivier, waar de groep op de rug van een olifant mag rijden.
Het is een dilemma, niet iedereen vindt het prettig dat deze wilde dieren hier vastzitten. Er zijn zat verhalen van olifanten die slecht behandeld worden. Deze olifanten zien er echter gezond en gelukkig uit en sommige lopen zelfs los over het terrein nadat ze hun rondjes hebben gemaakt. Ze worden in ieder geval met respect behandeld. Tijdens de tocht zit een begeleider op de kop van het dier. Het dier lijkt zich op zijn gemak te voelen. Het loopt rustig over de paadjes en stopt zelfs even om een tak te pakken om zich mee te krabben. Even later stopt hij ook even om wat gras te pakken met zijn slurf. De begeleider laat het allemaal rustig toe.

Capriolen
Bij terugkomst maken de meesten nog een rondje door naast gelegen Lisu-dorp. Terwijl kippen op de stoffige straatjes los rond lopen, stoeien de kinderen met elkaar alsof ze superhelden zijn. De oudere jongens spelen op een veldje ‘sepak’: een sport die volleybal, voetbal en martial arts combineert. Met omhalen en andere capriolen proberen ze de bal met hun voeten over het net te werken. Een paar jonge ventjes kijkt toe hoe hun broers lachend en schreeuwend in de weer zijn.
Na het avondeten zoekt het grootste gedeelte van de groep de kamer op. De lange dag heeft er in gehakt. Met een open raam én een klamboe is de nacht een pareltje. Vanaf het dikke matras is de sterrenhemel kraakhelder. Hier in deze afgelegen vallei is geen tegenlicht van straatlantaarns. De krekels kraken af en toe en in de verte klinkt het geblaf van een hond, maar gelukkig blijft de nacht gevrijwaard van geritsel van dieren in de buurt van de lodge. Wel zo prettig voor de gemoedsrust. Het is slapen in de wildernis, maar wel in luxe.

Chiang Mai
Ondertussen is het in de stad Chiang Mai ook prima toeven. Het verkeer heeft net als in Bangkok een ietwat chaotisch voorkomen, al blijkt dat bij een nadere inspectie ook wel weer mee te vallen. Er gebeurt van alles en er rijdt ook van alles op de weg (op scootertjes zitten altijd meer dan twee personen of worden kippen, honden of fietsen meegesjouwd), maar eigenlijk gaat het er vrij rustig aan toe. Geen getoeter, geen geschreeuw. Geen plotselinge rempartijen of auto’s die op gekke plekken geparkeerd staan. En als toerist heb je eigenlijk ook niets te vrezen. Waar in andere landen nog wel eens extra op het gas wordt getrapt bij een zebrapad, remmen de Thai altijd netjes. Thailand wordt niet voor niets het land van de duizend glimlachen genoemd.
Het is hier rustig, bedaard, groen; fris ook. Misschien komt het omdat Chiang Mai dichterbij het aangrenzende Laos ligt, een land dat wordt gezien als het oude Azië. Overeenkomstig met de rest van het land zie je ook hier overal de beeltenis van koning Rama IX, vaak omlijst met veel goud.

Doi Suthep
De plek in Chiang Mai waar de kleur goud ongetwijfeld het best vertegenwoordigd is, is de Doi Suthep tempel. Dit boeddhistische bedevaartsoord ligt op zo’n twintig minuten rijden van het stadscentrum en ligt verscholen in groene heuvels, op een berg met dezelfde naam. Via kronkelende bergweggetjes, waarover in de middagzon zelfs enkele wielrenners omhoog proberen te rijden, slingeren toeristen en gelovigen zich per auto naar boven. Ook Roy Tan uit Singapore heeft vandaag de weg naar boven gemaakt. Hij is bevriend met twee monniken die hier wonen: Vylat en Komgyn. Voordat hij zijn vrienden treft, moet hij de 309 treden lange trap nemen. Hij kiest echter voor het kabelwagentje. Kan ook.

Zijn vrienden, gekleed in oranje gewaden, wachten hem boven op. Het is een hartelijke begroeting. Voordat de ruim tien meter hoge gouden stoepa te zien is, moet Tan eerst het binnenterrein op. De stoepa symboliseert de geest van de Boeddha. Om bij de stoepa te komen moet Tan, net als iedereen, volgens de traditie wel eerst zijn schoenen uitdoen. Meteen wanneer hij het trapje oploopt en het binnenterrein betreedt, weerkaatst het goud van de reusachtige stoepa in zijn ogen. Hij wrijft even. De zon schijnt vurig en de lucht is knalblauw, het contrast is groot.

Sprenkelen
Op de vloer rond de stoepa, die door het ontbreken van schoenen opvallend schoon is, knielen her en der mensen. Ze bidden hardop. Rondom de stoepa lopen ook mensen; oosterlingen, maar ook westerlingen. Ze houden bloemen en soms een vel papier vast. Hardop lezen ze een gebed voor.
Het open binnenterrein wordt omringd door een tempel en overdekte gangen. In de gangen staan allerlei gouden beelden. Er staan olifanten, maar vooral veel Boeddhas. Staande Boeddhas, zittende Boeddhas, knielende Boeddhas, gebarende Boeddhas. In de tempel zit een monnik die gelovigen zegent met heilig water. Iedereen gaat op zijn knieën. De monnik gebruikt een bij elkaar gebonden bosje houtjes. Hij doopt die in het water en sprenkelt het vervolgens over de gelovigen uit.

Aan de andere kant van de muren van het binnenterrein hangt een rij klokken. Tan legt uit: “Na het zegenen gaan de mensen hierheen om de klokken te luiden. Dat hoort bij het ritueel. Het is sowieso een heel speciale plek deze tempel. Er zou een haar van de Boeddha in de stoepa zitten. Mensen komen daarom van over de hele wereld hierheen.”

Chiang Mai is inderdaad een speciale plek. Niet per se vanwege de haar van de Boeddha in de Doi Suthep tempel, zoals Tan zegt. Maar meer door de combinatie van cultuur, natuur en tradities. Chiang Mai is fris, niet alleen qua temperatuur is het aangenaam, maar het is een plek waar de natuur nog floreert en de drukte niet zulke groteske vormen heeft aangenomen als in Bangkok. De uitheemse bergdorpen en boeddhistische tempels staan op de meest prachtige en afgesloten plekken en vertegenwoordigen de cultuur en tradities van het oude Azië. Chiang Mai is simpelweg een heerlijke plek waar van alles te doen, maar niks te druk is.

Hier ligt Chiang Mai:

Tekst en beeld Lars van Soest

Luna Lodge ligt in het hart van het tropische regenwoud, in de buurt van Nationaal Park Corcovado. Het ecoresort wordt omgeven door watervallen, wilde natuur en de stilste stranden van de Zuid-Pacifische kust – een plek om mooie avonturen te beleven, maar ook om volledig tot rust te komen.

In acht uur tijd reizen we per bus van San José naar het zuidelijk gelegen Puerto Jiménez aan de Golfo Dulce. Vliegangst is de reden om de kleine vliegtuigjes van SANSA of Nature Air te mijden – al zou dat dat vanuit San José zeker een uur of zeven gescheeld hebben. Want stoere vliegers, die een turbulent luchtruim geen probleem vinden, arriveren in slechts vijftig minuten op de airstrip van Puerto Playa Carate op het schiereiland Osa. Ons wacht vanaf het busstation in Puerto Jiménez nog een hobbelige, maar fascinerende rit naar Luna Lodge met het 4WD-busje dat bij aankomst klaarstaat. Het is al halverwege de middag, maar gelukkig zijn er nog genoeg daguren over om onze eerste Costa Ricaanse jungle-ervaring optimaal te beleven. Daarbij steken we verschillende riviertjes over, rijden we over smalle weggetjes en doorkruisen we stukjes regenwoud. Al na een half uur staat de chauffeur op de rem om ons een grote miereneter aan te wijzen. Scharrelend tussen het bladerdek zoekt het dier naar voedsel en trekt zich niets aan van de fascinatie van de starende toeristen. In de rijke natuur kwetteren de mooiste gekleurde vogels, precies zoals je dat van natuurparadijs Costa Rica zou verwachten.

Luidruchtige brulapen
Onze eindbestemming is het ecoresort Luna Lodge, dat goed verstopt ligt in de beschermende armen van het ongerepte regenwoud. Het is er vanwege de ligging wat koeler dan in het lager gelegen Puerto Jiménez. Je voelt zo nu en dan zelfs een licht briesje. Deze vijfsterrenaccommodatie overstijgt alle verwachtingen die je kan hebben van een verblijf in het regenwoud. Na eerdere zweterige jungle-ervaringen met benauwde tentjes en de onophoudelijke plaag van insecten in het vochtige Amazonegebied is dit een ware verademing. De sfeervolle privébungalows en luxe lodge-tenten zijn van alle gemakken voorzien en bieden werkelijk alles voor de meest verwende reiziger. Wij beleven de sfeer van allebei. Om te beginnen zijn er de rust en het comfort op een plek, die geldt als een van ‘s werelds meest rijke natuurgebieden. Overal waar je kijkt, is tropisch regenwoud en soms heb je echt het gevoel dat je je in een paradijs bevindt. Vanaf je privéveranda kun je in alle rust laten meeslepen door de geluiden van de natuur. De brulapen maken je rond vijf uur wakker met hun luide roep en even later vliegt een stel kleurrijke toekans over, terwijl de zon langzaam opkomt.

De grote droom
Achter de oorsprong van het paradijsje dat Luna Lodge heet, zit ook nog een verhaal. Jaren terug koesterde de Amerikaanse eigenaresse Lana Wedmore een grote droom: haar eigen ecolodge in het regenwoud. Als professioneel reisexpert bezocht ze veel bestemmingen en beleefde ze wereldwijd ontelbare avonturen. Toen ze vijfendertig jaar geleden naar Costa Rica kwam was dat liefde op het eerste gezicht. ‘Op deze plek wil ik wonen!’, zei ze vanaf het allereerste contact met het land. Wedmore kwam terecht op het schiereiland Osa en besloot dat ze actief betrokken wilde zijn bij de bescherming van Great Mother Earth en in het bijzonder van de grond waar Luna Lodge later zou verrijzen.

Wedmore’s wens om haar eigen lodge in het Costa Ricaanse regenwoud te runnen, werd eind jaren negentig werkelijkheid. Toen werd de basis gelegd voor het project Luna Lodge, nu een van de meest gerenommeerde accommodaties op Osa. De lodge is in harmonie met de natuur gebouwd en functioneert voor honderd procent op hydro-elektrische basis en zonne-energie. Luna Lodge gaat op in haar omgeving en het lijkt alsof ze deel uitmaakt van het tapijtwerk van het woud. Luna wil een voorbeeld zijn in het behouden en beschermen van het regenwoud.

Ultieme specialist
Behalve volledig tot rust komen, kun je in Luna Lodge ook verschillende avonturen beleven – zoals een dagtrip naar het veelbesproken en door veel reizigers aangeraden Nationaal Park Corcovado. De volgende dag pakken we onze spullen en gaan vroeg op pad om de tijd zo goed mogelijk te benutten. In gezelschap van een uitstekende gids – een ultieme specialist in wildlife – is de tour bij voorbaat al een succes. Als klein jongetje afkomstig uit de regio struinde Erick het gebied al af, nieuwsgierig naar alles dat vliegt, kruipt en sluipt.

Die gave heeft hij vandaag de dag nog steeds. Moeiteloos spot hij wilde dieren die voor de meeste mensen met het blote oog niet te zien zijn. Hij ruikt ze, hoort ze en wijst aan waar ze liggen, klimmen of vliegen. Ongelooflijk hoe hij na jaren gidsen nog steeds geen genoeg heeft van alle wilde dieren en woeste natuur. Integendeel; hij toont zich net zo enthousiast als wij, westerse toeristen voor wie alles hier nieuw en fascinerend is.

Onvergetelijke ervaring
De tocht door de prachtige ongerepte jungle van Corcovado is met klimgedeeltes over rotsen en gladde afdalingen uitdagend en niet altijd even gemakkelijk. Het betekent kilometers lopen, soms afzien en vooral overmatig zweten in een verzengende hitte. Maar de beloning is van onschatbare waarde: tijdens de ruim zes uur durende tocht spotten we alle in het gebied levende apensoorten: families spinapen, brulapen, slingerapen, kapucijnapen en het kleinste doodshoofdaapje.

Meer over bestemmingen in Latijns Amerika lees je in onze uitgave 'De mooiste reisverhalen uit Latijns-Amerika'. Bestellen kan hier >>

Costa Rica ligt hier:

Tekst en beeld Anneke Ruys

De trend om duurzaam te reizen zit al een paar jaar in de lift, maar is straks na de pandemie juist nog belangrijker. Het Canarische eiland Tenerife biedt verschillende initiatieven om het milieu zo min mogelijk te belasten. We hebben daarom die tips – voor zowel eten, slapen als leuke uitjes – voor je op een rij gezet, die niet alleen geweldig zijn om te beleven, maar ook nog eens bijzonder duurzaam zijn.

Tenerife is het grootste Canarische eiland en wordt gekenmerkt door een unieke combinatie van natuur, cultuur en eindeloos veel mogelijkheden voor zowel activiteiten als
ontspanning. Dankzij het fijne klimaat met warme winters en zachte zomers is het eiland een perfecte vakantiebestemming voor jong en oud. Je kunt er het hele jaar door genieten van adembenemend natuurschoon, heerlijke stranden, gevarieerde gastronomie, avontuur, sport en wellness. Of het nu gaat om het verkennen van het unieke landschap in het Unesco-werelderfgoed Nationaal Park El Teide, een prachtige wandeling maken in natuurpark Anaga, eten in een van de vijf Michelinsterrenrestaurants, het bezoeken van de hoofdstad Santa Cruz of het nabijgelegen San Cristóbal de La Laguna, of ultiem relaxen op een van de heerlijke stranden in het zuiden van het eiland; er is voor ieder wat wils op Tenerife. Daarnaast biedt het accommodaties voor alle soorten reizigers; van unieke boetiekhotels, plattelands accommodaties tot luxueuze vijfsterrenhotels.

Hiken in natuurparken
Veel duurzamer dan wandelen kan het bijna niet en op het eiland is veel natuur te ontdekken. Tenerife telt maar liefst 43 beschermde natuurgebieden die bijna de helft van het eiland in beslag nemen, waardoor het als een echt wandelparadijs gezien wordt. De routes wisselen adembenemende uitzichten op zee af met eindeloze laurierbossen. Een unieke ervaring is een wandeling op de El Teide-vulkaan, waar je door het zwarte lavagesteente het idee krijgt dat je op de maan bent beland. Met honderden kilometers aan goede bewegwijzerde routes in de natuurparken valt er genoeg te beleven.

Walvissen spotten
Een groot deel van de zee voor de westkust van Tenerife is benoemd tot het eerste walvissenerfgoedgebied van Europa. Die zogenaamde Whale Heritage Sites zijn bestemmingen waar je op duurzame, respectvolle en verantwoorde manier walvissen en dolfijnen in hun natuurlijke habitat kunt bekijken. Veel aanbieders van dit soort tours op Tenerife zijn aangesloten bij het Quality Charter, wat betekent dat zij vrijwillig eersteklas toeristische dienstverlening bieden die diervriendelijk is, waarbij het doel is om de effecten van de tours op het leven onder water tot een minimum te beperken.

Op hemelse ontdekkingstocht
De horizon op Tenerife is bijzonder helder, wat het eiland een ideale plek maakt om naar de sterren te kijken. Op het eiland bevindt zich dan ook het Observatorio del Teide, een internationaal astrofysisch instituut waar een team van wetenschappers van overal ter wereld voortdurend aan het werk zijn. Maar de sterren zijn niet alleen voor wetenschappers de moeite waard om te bekijken, ook voor reizigers is het een ervaring die je niet mag missen. Op bepaalde dagen in het jaar komen liefhebbers vanuit de hele wereld naar Tenerife om te genieten van meteorenregens,of om sterrenbeelden, planeten of satellieten te spotten. Niet voor niets werd Nationaal Park Teide als eerste toeristische bestemming ter wereld aangewezen als zogenaamde Starlight-bestemming.

Sport middenin de natuur
Actief toerisme is een andere manier om de natuur van Tenerife te ontdekken. Wat dacht je van een hardloopsessie door de buitenaard aandoende landschappen van het eiland, een potje golf met uitzicht op zee of een middag windsurfen langs de kust? Tenerife is de bestemming bij uitstek om vooral niet stil te zitten. Het is een verfrissende manier om het landschap en de natuur van het eiland te ervaren.

Milieuvriendelijk slapen op Tenerife
Een duurzame reisgids is natuurlijk niet compleet zonder unieke accommodaties. Gelukkig heeft Tenerife meer dan genoeg verrassende en milieuvriendelijke accommodaties om je reis helemaal compleet te maken.

Rural Ohana
Hotel Rural Ohana (foto boven) vind je in het bos La Esperanza. Dit charmante hotel maakt gebruik van ecologische producten en biedt een complete ervaring in een milieuvriendelijke stijl. Hier kan genoten worden van de beste wijnen die de Canarische eilanden te bieden hebben, terwijl je geniet van de verschillende nationale gerechten die de lokale keuken in zijn mars heeft.
Hotelruralohana.com

Casa Rural Finca El Picacho
Casa Rural Finca El Picacho (foto boven) is de plek om één te worden met de natuur. Het stijlvolle resort omvat een landhuis en verschillende appartementen, die worden omgeven door wijngaarden, laurierbossen en traditionele landbouw. Daarnaast zetten ze zich helemaal in voor duurzaam reizen, wat beloond is met het prestigieuze Biosphere-certificaat voor hotels.
Fincaelpicacho.com

Las Vigas
Voor een echt landelijke ervaring boek je bij Las Vigas, een 200 jaar oude boerderij in het zuiden van Tenerife. Elk hoekje, elk detail, elk element van het terrein heeft zijn eigen stukje geschiedenis, zoals de vulkanische wanden die gebruikt werden voor de opslag van landbouwproducten, en nu dienst doen als wijnkelder. Daarnaast kun je midden in de natuur genieten van activiteiten en workshops over de streek rond Arico en Fasnia.
Lasvigas.es

Biosphere Sustainable Destination
Niet alleen de genoemde activiteiten, restaurantjes en accommodaties zijn milieuvriendelijk op Tenerife. Het gehele eiland heeft internationaal erkenning gekregen met het Biosphere-certificaat, dat staat voor een duurzame bestemming. Deze grote mijlpaal is het startsein voor de vele verbeteringen die op het eiland gaan volgen om samen Tenerife een nog duurzamere vakantiebestemming te maken.

Meer info:
www.biospheretourism.com/en
www.webtenerife.nl

Hier ligt Tenerife:

Modern design en historische herbergen, ongerepte natuur en hippe steden. Een vriendelijke bevolking die ‘hygge’ tot het levensmotto heeft gemaakt. Nieuwsgierig naar alles dat ‘het gelukkigste land ter wereld’ te bieden heeft, gingen wij op roadtrip door Jutland, Denemarken.

Het Deense woord hygge staat voor de simpele geneugten van het leven. Het laat zich het best vertalen als een combinatie van gezelligheid en een gevoel van tevredenheid en geluk. Vraag het een local en hij zal je vertellen dat je hygge in elk jaargetijde kunt ervaren – ‘s winters bij het haardvuur of bij mooi weer tijdens een picknick of een samenzijn met vrienden.

Welkom in de herberg
Hygge zit in het DNA van de Denen. Waar beter kun je deze unieke gastvrijheid en gezelligheid ervaren dan in een echte Deense kro? Kro’s zijn traditioneel Deense herbergen die je in heel het land vindt, meestal in karakteristieke oude vakwerkhuizen met rieten daken. In de 12e eeuw dienden ze al als rustplaats voor reizigers. Tegenwoordig zijn veel van deze kro’s moderne hotels met een authentiek Deense sfeer. Onze eerste accommodatie is zo’n historische herberg. Gram Slotskro is prachtig gelegen op het terrein van het kasteel Gram. Carsten Schrøder en zijn vrouw Marianne – vierde generatie – verwelkomen ons hartelijk in hun herberg.

De Deense Wadden
Aan de westkust van Jutland zijn de Deense Wadden te vinden. Nationaal Park Waddenzee kent net als onze Nederlandse Wadden een groot verschil tussen eb en vloed. De drooggevallen zeebodem is een paradijs voor vogels en zeehonden. Voor de kust liggen drie eilanden: Mandø, Rømø en Fanø. Het eiland Mandø is het meest unieke, omdat je er alleen bij eb kunt komen. De openbare weg Låningsvejen staat door het getij twee keer per dag onder water. Romø trekt zeker in de zomer de meeste bezoekers. Wij kiezen voor Fanø, omdat hier de mooiste stranden te vinden zijn.

Fanø
Je bereikt Fanø met de veerboot vanuit Esbjerg. Al tijdens de 12 minuten durende overtocht zul je merken dat je een stapje terug moet doen en je moet overgeven aan het rustige levenstempo op dit Waddeneiland. De veerboot meert aan in Nordby, de ‘grootste’ stad van Fanø en ooit een belangrijke havenstad. Het stadje staat vol met idyllische huizen met rieten daken, bloeiende tuinen, en geplaveide straten met boetieks en cafés. De tijd lijkt hier stil te staan ​​of in ieder geval heel langzaam te gaan. Huur, net als wij een fiets – dit kan vlak bij de haven – en haal bij het plaatselijke VVV een handige fietskaart. Onze eerste bestemming op Fanø is Sønderho, waar onze gids ons verwacht. We gaan namelijk op zoek naar zeehonden! De zeehondensafari is dé activiteit op Fanø. Het is eb, dus we kunnen van het strand van Sønderho zonder problemen naar de zandbank lopen, waar zich honderden zeehonden hebben verzameld. Wat een geweldig gezicht!

Strandzand
Deze 2 uur durende excursie maakt ons hongerig. We wandelen door Sønderho, dat door de Denen zelf tot het mooiste dorpje van het land werd gekozen. Alles ziet er net zo uit als 100 jaar geleden. Voor een eenvoudige, maar zeer smakelijke lunch kan men terecht bij de Tre Søstre, waar altijd verse sandwiches en smoothies op het menu staan. Op weg terug naar Nordby kun je op verschillende plaatsen bij het strand stoppen. Opvallend is dat het strand naar het noorden toe steeds breder wordt. Het strand blijkt elk jaar zelfs breder te worden. Fanø is ontstaan ​​uit een zandbank. Aan de noordwestkust van het eiland spoelen nog steeds grote hoeveelheden zand aan, daarom breidt Fanø zich elk jaar uit naar het westen. Op een van de breedste delen, bij Rindby, leggen we onze handdoek neer en relaxen we nog een uurtje voordat de ferry ons terugbrengt naar het vasteland en onze herberg bij het kasteel Gram.

Lees het hele artikel in onze uitgave 'De mooiste rondreizen van Scandinavië'. Bestellen kan hier >>

Hier ligt Jutland:

Tekst Birgitte Bosma, beeld Niclas Jessen, Mette Johnsen, Kim Wyon

Montana, in het hart van Amerika, is niet de eerste bestemming waar je aan denkt bij een reis naar de Verenigde Staten. Maar volgens de Amerikanen zelf is het een well-kept secret dat het ontdekken meer dan waard is.

Ik ben verliefd. Verliefd op Montana. En ik ben hier nog maar net. Ik sta in de mand van de heteluchtballon, die verrassend snel hoger en hoger stijgt. Het uitzicht is waanzinnig: in het zachte licht van de ondergaande zon zie ik de spitse, besneeuwde bergtoppen van Glacier National Park en de contouren van Flathead Lake, terwijl recht onder me de Whitefish River door de groene vallei meandert. Alles is even adembenemend, uitgestrekt en ontzagwekkend. Hier, in het oosten van de Rocky Mountains en tegen de grens met Canada, kom je voor de natuur, de outdoor­activiteiten én de cowboys.

Mythe
Van oudsher is Montana, de vierde grootste staat van de Verenigde Staten, een echte Cowboy State. Hier leven ruim 2,5 keer meer koeien dan mensen en ook paarden zijn er flink oververtegenwoordigd. Maar de cowboy ‘oude stijl’ zoals wij hem uit de film kennen, is langzaam aan het verdwijnen, vertelt Carson Averill (20), een jonge wrangler op Averill’s Ranch aan Flathead Lake. ‘Het romantische beeld van de cowboys met de doorgroefde gezichten, die vee drijven op de uitgestrekte vlaktes, is er nagenoeg niet meer.

De koeienranches worden steeds groter en groter, niet zozeer qua oppervlakte, maar met name het aantal dieren neemt toe. Schaalvergroting is ook hier aan de orde.’ Hij aait zijn paard liefdevol over de neus en kijkt me dan trots aan. ‘Cowboys en paarden zijn een belangrijk onderdeel van de Amerikaanse historie. Het is wat Amerika Amerika heeft gemaakt. Dat stuk geschiedenis wil ik niet verloren laten gaan en maakt dat ik doe wat ik nu doe.’ Behalve Carson werken er op deze guest ranch nog dertien wranglers die de in totaal 115 paarden verzorgen en trainen, en tochten te paard met gasten begeleiden. Een aantal werkt hier fulltime, anderen zijn er van eind mei tot september en gaan in de overige maanden naar college elders in Amerika. Deze nieuwe generatie cowboys houdt de mythe in leven.

Wildlife
In alle vroegte haalt wrangler Jordan Egdorf (19) de paarden uit de weide en brengt ze naar de stal, waar hij ze voert en zadelt voor onze dagtocht. Hij lijkt zo uit een oude westernfilm weggelopen: sjaaltje om zijn nek, blouse, zwart vest, jeans, laarzen en uiteraard een cowboyhoed op. Met ouders die hier werkten, groeide hij letterlijk op deze ranch op en was hij al op zijn vijftiende wrangler. Zijn specialiteit is roping: te paard een koe of stier vangen met een lasso, een activiteit die vaak een onderdeel van een rodeo is en op de ranch als demonstratie wordt gegeven. Maar vandaag neemt hij me mee voor een tocht door de natuur van Flathead National Forest. Mijn paard heet Harley (14), een donkerbruine hengst met lichte manen.

Volgens Jordan is het een kalm paard en heel geschikt voor mij – ik beschik namelijk niet over de uitmuntende paardrijvaardigheden die hier zo gewoon lijken te zijn. In een rustig tempo loopt Harley over de smalle trail, die afwisselend dwars door het bos en dan weer over open plekken voert. Ik zit behoorlijk hoog en kan daardoor alles goed overzien. Zo ook het wapitihert met een gigantisch gewei – het op een na grootste hert, alleen de eland is groter – dat op zijn gemak bij een meertje staat te grazen. Hij lijkt in eerste instantie niet van ons te schrikken, maar dan ineens kijkt hij op en verdwijnt snel tussen de bomen. ‘Hij heeft ons vast geroken’, zegt Jordan. ‘Het wemelt hier van de dieren, we zien er nog wel meer.’ We zijn vlak bij de cabin waar we zullen lunchen, als we inderdaad op meer wild worden getrakteerd. Op een zijpad van de trail staat een bruine beer. Schuw als beren zijn, draait hij zich meteen om en gaat er als een speer vandoor. Met ingehouden adem kijk ik naar zijn deinende billen en donkere vacht totdat hij volledig uit het zicht verdwijnt. Een beer, op ongeveer dertig meter bij me vandaan.

Het hele artikel is te lezen in onze uitgave GoAmerika Magazine 2019. Bestellen kan hier >>

Montana ligt hier:

Tekst Yvonne Dudock beeld Nicole Franken

Mogen we je even voorstellen? De bewoners van St. Maarten weten het zeker: ze wonen op het mooiste eiland ter wereld. Er zijn maar weinig plekken die kunnen tippen aan dit paradijselijke eiland, dat al bijna vier eeuwen de enige plek op aarde is waar Nederland en Frankrijk aan elkaar grenzen. Al snel ontdek je de unieke combinatie van twee culturen. Het zonovergoten St. Maarten is een tropisch pareltje in de Caribbean met groene heuvels in het binnenland, unieke flora en fauna, lieflijke baaien, parelwitte bountystranden en een azuurblauwe zee met een sprookjesachtige onderwaterwereld. Aangenaam.

De eerste Europaan die St. Maarten in het vizier kreeg was – hoe kan het ook anders – Christopher Columbus. Op 11 november 1493 voer de ontdekkingsreiziger langs het eiland, maar zette geen voet aan wal. Het eiland heeft wel haar naam aan Columbus te danken, want op 11 november is het de naamdag van de heilige Sint Martinus van Tours, oftewel Sint Maarten.

St. Maarten is een veelzijdig eiland vol ontspanning en bruisende activiteiten. De schatten van de Caribische Zee maken duiken en snorkelen hier een spannend avontuur. De gunstige passaatwinden zijn ideaal voor een zeil- of surfvakantie. Lichaam en geest komen helemaal tot rust in de talloze spa’s en wellnesscentra die het eiland rijk is. Dankzij de vele restaurants komen culinaire liefhebbers ook volledig aan hun trekken. Deze hemelse plek is dan ook niet voor niets zo populair bij zo veel mensen.

De hoofdstad van het Nederlandse deel van St. Maarten, Philipsburg, ligt aan de Great Bay aan de zuidkant van het eiland en is de ideale plek om te winkelen, fantastisch te eten en het bruisende nachtleven te ontdekken. De sporen van de koloniale historie zijn hier nog altijd aanwezig, maar Philipsburg is net zo goed een moderne plaats en fungeert als het commerciële centrum van St. Maarten. Daarvan is Frontstreet aan de baai een hotspot, zeker voor shopliefhebbers. Deze lange winkelstraat biedt eindeloos taxfree winkelplezier. Je vindt hier de mooiste sieraden, horloges, mode, elektronica en Caribische souvenirs.

Culinaire hoofdstad
St. Maarten staat bekend als de culinaire hoofdstad van de Caribbean. De bijzondere mix van culturen komt terug in de diverse menu’s van de vele restaurants en lokale eettentjes op het eiland; van traditioneel tot haute cuisine en van écht Frans tot een breed scala aan internationale keukens, waaronder Indisch, Vietnamees, Duits en Grieks. Logischerwijs heeft het eiland als specialiteit vooral veel verse vis en schaaldieren, maar je kunt ook zomaar een strandbarbecue tegenkomen.

Vergeet ook niet om een lekkere guavaberry-cocktail te halen bij één van de vele beachbars die het eiland rijk is of om het nationale gerecht Journey Cake te proeven. Deze goudgeel gefrituurde beignet staat lokaal beter bekend als de ‘Johnny Cake’ en wordt meestal geserveerd voor ontbijt of brunch of als perfect bijgerecht tijdens een diner met vis, conch, garnalen, kip of spareribs van de barbecue. Tast gerust toe, want voor de broodnodige vitamientjes is er overal op het eiland heerlijk vers fruit te vinden.

Witte stranden
Schitterende stranden en St. Maarten gaan hand in hand, zo ook op het Nederlandse deel van het eiland. Het kleine eiland telt maar liefst 37 hagelwitte zandstranden – elk met een eigen karakter. Op St. Maarten kan iedereen zijn of haar perfecte plekje ontdekken. Van afgelegen bountystranden, met wuivende palmbomen en beschutte baaien, voor een ongestoord dagje met de kinderen tot mondaine stranden met hippe en bruisende beachbars. Ook voor een romantische vakantie is St. Maarten ideaal. Ga bijvoorbeeld samen paardrijden langs de branding of geniet van een picknick voor twee aan een pittoreske baai. Rond het uitgestrekte Great Bay Beach bij Philipsburg valt altijd iets te beleven. Je ziet hier indrukwekkende cruiseschepen de haven binnenvaren. Het relatief afgelegen Dawn Beach is een van de mooiste stranden van het eiland: lang en breed, ideaal voor wandelingen en om te snorkelen naar het prachtige koraalrif vlak voor de kust. Guana Bay Beach is het domein van surfers en bodyboarders. De hoge golven doen zelfs de harten van passieve genieters kloppen. Bij Little Bay Beach kun je duiken vanaf het strand, snorkelen en de beschutte baai maakt deze plek ook heel geschikt voor kinderen. Bij Maho Beach ligt het grootste resort van het eiland en vind je verschillende, populaire beachbars.

Geliefd zijn de geweldig uitgestrekte stranden aan Simpson Bay. Aan deze baai bevindt zich bijvoorbeeld Kimsha Beach, een levendig, goed uitgerust strand waar regelmatig concerten en strandfeesten gehouden worden. Wie de locals volgt, komt vanzelf bij Mullet Bay Beach uit, vlak bij de golfbaan: hier proef je de Antilliaanse sfeer. Wie de smaak te pakken heeft, maakt een excursie naar het Seaside Nature Park in Cay Bay waar je kunt kajakken of romantisch kunt paardrijden. En de mooiste zonsondergang op het eiland? Die vind je op Cupecoy Beach. Hier zie je hoe de zon tegen een achtergrond van steile kliffen en romantische baaien op een adembenemende wijze in zee zakt. Aan de Franse zijde liggen pittoreske stranden, waaronder Orient Beach, waar je naar wens ook zonder badkleding kunt genieten.

Waterparadijs
Met de Caribische Zee binnen handbereik is St. Maarten een paradijs voor watersportliefhebbers. Van duiken, snorkelen, kajakken en zeilen tot surfen, waterskiën, jetskiën en diepzeevissen. Wie liever ontspannen aan de oppervlakte blijft, voelt zich de koning te rijk. Zo is snorkelen een echte aanrader op St. Maarten: de vele riffen vlak voor de kust maken de zee op veel plaatsen ondiep én schatrijk aan koralen en tropische vissen. Je kunt snorkeltours boeken langs de mooiste plekken rondom het eiland, maar er zelf op uit trekken met gehuurd materiaal is net zo leuk. Zo zijn Dawn Beach, Little Bay, Creole Rock, Baie Rouge en Pinel Island bijvoorbeeld mooie spots om zelf te ontdekken. Spectaculairder kan ook, want rondom St. Maarten zijn alle vormen van surfen mogelijk; van golf- en windsurfen tot wakeboarden en kitesurfen. De verschillende baaien en stranden van St. Maarten hebben elk hun specialiteiten en uitdagingen, zowel voor beginners als gevorderden. Ook zeilfanaten komen aan hun trekken op St. Maarten. Dankzij de constante passaatwinden staat er altijd een prettige bries voor maximaal zeilgenot. De tientallen jachthavens rond het eiland bieden eersteklas voorzieningen. Je kunt ook zelf een zeiljacht huren om de bijzondere routes langs de diverse buureilanden te verkennen. Jaarlijks vinden talrijke zeilraces rond het eiland plaats, waaronder de Heineken Regatta in maart. En waarom zou je je niet eens heerlijk láten varen? Voor diepzeevissen is St. Maarten een van de betere bestemmingen ter wereld. Met een ervaren kapitein de zee opgaan en machtige vissen als marlijn, tonijn, wahoo en barracuda binnenhalen, is een belevenis voor iedereen. Zeker wanneer je je bedenkt dat er voor de kust ook veel walvissen, dolfijnen en schildpadden te zien zijn.

Droom voor duikers
Duiken kan op veel plaatsen ter wereld, maar in het Caribische gebied is de onderwaterwereld wel heel bijzonder. Het is buitengewoon mooi rondom St. Maarten. De zee biedt een veelzijdigheid aan exotische vissen en sprookjesachtige koraalriffen. Met een zicht tussen de 20 en 35 meter is het een genot om het leven onder water hier te bekijken. Daar komt ook nog eens bij dat de constante watertemperatuur van ongeveer 21 graden Celsius het duiken wel heel aangenaam maakt. Er zijn veel bijzondere trips te maken via professionele duikscholen of organisaties, zoals duiksafari’s naar prachtige onderwatergebieden, bountyeilandjes en bijzondere scheepswrakken.

Lees het hele artikel in onze uitgave 'De mooiste reisverhalen uit de Caribbean'. Bestellen kan hier >>

Hier ligt St. Maarten:

In het Hardangervidda National Park weet je één ding zeker, je beleeft de natuur op zijn mooist en ook op een manier die vooral ruw en eerlijk is. Want op sommige punten in het park kom je niets en niemand tegen. Behalve misschien de rendieren die hier hun thuis hebben.

Het uitgestrekte park overlapt drie provincies van Noorwegen, namelijk Hordaland, Telemark en Buskerud. Sinds 1981 is het officieel erkend als nationaal park, met daarbij natuurlijk het indrukwekkende Hardanger Bergplateau als beschermd natuurgebied. Sinds de ijstijd worden hier bovendien al gletjsers gevormd. Het park nodigt uit om te ontdekken, of je dat nu doet via de uitgezette wandelroutes in de zomer of op ski's, in de winter.

De diversiteit van het landschap is indrukwekkend. Zo kun je in Måbødalen nog een prachtig uitzicht hebben op de vallei die zich ver onder je uitstrekt, terwijl je in Eidfjord kennis maakt met een charmant dorpje aan de kust. Tijd om de schoonheid van het Hardangervidda National Park te gaan ontdekken.

Je leest meer over dit park en andere nationale parken in Noorwegen in onze uitgave 'De mooiste nationale parken van Noorwegen'.

Verder onder meer in deze uitgave:
Jotunheimen
Het Jotunheimen National Park wordt het park van de reuzen genoemd. Dat is niet alleen te danken aan de 250 indrukwekkende bergtoppen die het park rijk is. Volgens de Noorse mythologie woonden lang geleden in dit gebied reusachtige trollen. Aan deze 'jotner’ heeft het Jotunheimen National Park van 3500 km² zijn naam dan ook te danken.

Folgefonna
Folgefonna National Park, gelegen aan de zuidelijke oever van de prachtige Hardangerfjord in de provincie Hordaland, heeft een van de grootste gletsjers van Noorwegen. In woorden en verbluffende beelden vertelt onze website u over de gletsjer en hoe ijs de fjorden en het omringende landschap heeft gevormd.

Dovre
Dovre National Park maakt deel uit van het beschermde natuurgebied Rondane, met als hoofddoel een gemeenschappelijk leefgebied voor wilde rendieren te creëren. Het nationale park wordt gedomineerd door een gebergte dat zich uitstrekt tot een hoogte van ongeveer 1.200 tot 1.700 meter. Dovre heeft belangrijke waterrijke gebieden, evenals een diverse en kenmerkende flora en fauna.

Reinheimen
Nationaal park Reinheimen is een nationaal park in Innlandet en Møre og Romsdal in Noorwegen. Het werd opgericht in 2006 en is 1974 vierkante kilometer groot. Het landschap bestaat uit fjell van gneis. In het park leeft wild rendier, Alpensneeuwhoen, moerassneeuwhoen, giervalk, steenarend, veelvraat.

Rondane
In de buurt van de Gudbrandsdalen-vallei, in het oosten van Noorwegen, ligt de regio Rondane. In de zomer zijn hier vele wandelpaden te vinden; in de wiwnter zijn er kilometerslange paden voor langlaufers te vinden. Met een beetje geluk loop of langlauf je tegen een kudde rendieren aan!

Jostedalsbreen
Jostedalsbreen National Park ligt in de regio van Sognefjord in Midden-Noorwegen,. Het is de thuisbasis van de grootste ijskap van Europa, namelijk de Jostedal gletsjer. Jostedalsbreen is een populaire toeristische bestemming in Noorwegen. Toch lijken de typisch steile wandelpaden in het park niet zo bekend te zijn.

Rago
In het noorden van Noorwegen, tegen de Zweedse grens aan, ligt het Rago National Park. Het park bezit een schoonheid die bij het grote publiek nog niet bekend is, omdat het park een van de minder bezochte parken is van het land. Maar laat de kans niet aan je voorbij gaan en ervaar zelf de wildernis van dit indrukwekkende landschap.

Lees alles over deze nationale parken in onze uitgave 'De mooiste nationale parken van Noorwegen'. Bestellen kan hier >>

Hier ligt het nationale park Hardangervidda:

Ver weg van de wolkenkrabbers, verkeersinfarcten, schreeuwerige billboards en eindeloze herrie van de moderne grote stad ligt een ongerept paradijs waar Moeder Natuur en haar meest vriendelijke en gastvrije onderdanen je welkom heten: Raja Ampat, de uitzonderlijke eilandengroep in de provincie West-Papoea. Deze spectaculaire wereld van water, rotsen en weelderige jungles vol unieke flora en fauna geven woorden als prachtig, betoverend, overweldigend en fascinerend een tastbare, definitieve betekenis.

Raja Ampat – vrij vertaald: de Viervorsteneilanden – bevindt zich bij het noordwestelijke puntje van het schiereiland de Vogelkop van Papoea, het oostelijkste eiland van de Indonesische Archipel. De eilandengroep bestaat uit meer dan 1.500 eilandjes, zandbanken en kliffen rond de vier hoofdeilanden Waigeo, Batanta, Salawati en Misool. Haar naam ontleent Raja Ampat aan een legende, die verhaalt over een vrouw die zeven eieren vond. Vier daarvan groeiden uit tot de koningen van de hoofdeilanden, terwijl de resterende drie veranderden in een vrouw, een geest en een steen.

Levende etalage
Voor liefhebbers van onderwaterleven is Raja Ampat zonder al te veel te overdrijven het neusje van de zalm. Het gebied is zonder meer enorm te noemen. Hier wachten een kleine veertigduizend vierkante kilometer aan land en zee, waar alleen al 540 soorten koraal, zevenhonderd soorten weekdieren en meer dan duizend soorten koraalvissen voorkomen. En dat maakt deze plek de meest diverse levende etalage ter wereld voor koraalriffen en onderwaterflora en –fauna. Vraag maar aan de natuurbeschermingsorganisaties The Nature Conservancy en Conservation International, die in een rapport concludeerden dat rond 75 procent van alle soorten ter wereld hier te vinden zijn. Tel die reusachtige aantallen, brede diversiteit en gigantische ongerepte koraalriffen bij elkaar op en je kunt op je vingers uitrekenen dat bij Raja Ampat duik- en snorkeldromen uitkomen.

De keuze is reuze
Sterker nog: onder water weet je haast niet waar je moet kijken. Pygmee-zeepaardjes zwemmen door je vingers, terwijl in je ooghoek manta’s en wobbegongs langsglijden. Scholen tonijn, Caranx ignobilis, snapper, vleermuisvissen en zelfs barracuda’s trekken als vanzelf voorbij, zodat je je afstreeplijstje in een mum van tijd compleet hebt – inclusief de vriendelijke Indische zeekoe en zijn drukke collega de schildpad.

En op de zeebodem zwem je oog-in-oog met grote doopvontschelpen van meer dan een meter lang. De keuze is reuze in Raja Ampat. Tot de beste duik- en snorkelspots behoren onder meer Sawandarek, Yenbuba, het dok van het eiland Arborek, de onderwatermuur van het eiland Friwen en de Kabuipassage, het smalle kanaal tussen Waigeo en het eiland Gam, dat in 1860 bevaren werd door de beroemde Britse ontdekkingsreiziger Alfred Russell Wallace.

Waar kunstwerk
Naast de wondere onderwaterwereld is het landschap boven zeeniveau al even adembenemend. Neem het uitzicht vanaf de top van de heuvel van Piaynemo (foto onder), een paradijselijk panorama van rotseilandjes die zorgvuldig door Moeder Natuur lijken te zijn neergelegd tussen kristalblauw water en een strakblauwe hemel; een waar kunstwerk.

Wie daarvan geen genoeg kan krijgen, haast zich beter naar het eiland Wayag, waar zo’n beetje hetzelfde te zien is maar dan op een nog grotere schaal. Ook het dierenrijk laat zich niet beteugelen door het water. In de vele dichte jungles op de eilanden zijn veel zeldzame dier- en vogelsoorten te ontdekken, waaronder de spectaculaire paradijsvogel en de gevlekte Waigeo-koeskoes of Spilo­cuscus papuensis, een buideldier uit de Phalan­geridae-familie dat alleen hier voorkomt.

Het hele artikel is te lezen in onze uitgave 'Idonesië'. Bestellen kan hier >>

Hier ligt Raja Ampat:

Tekst Meridian Travel beeld Shutterstock.com

Wat is er meer Spaans dan Paella? Niet veel, zou je zeggen. Echte Spanjaarden zijn het hier echter niet mee eens. Zij vinden de rijstmaaltijd vooral een typisch Valenciaans gerecht. Want daar komt het oorspronkelijk vandaan, zeggen zij terecht. Wij van Meridian Travel zeggen: op naar Valencia!

Een typische zondagmiddag in Valencia. De mannen komen na het voetballen thuis. De vrouwen zijn inmiddels begonnen met het dekken van de tafel en het opstarten van de overige voorbereidingen. De mannen lopen direct door naar de keuken en halen een grote, zwarte en vooral platte pan uit de kast. Ze zetten de pan met een dreun op een vuurtje. Het koken van het meest traditionele gerecht van de stad kan beginnen: paella. Olé!

Bombarijst
De speciale bomba-rijst wordt door de mannen samen met kip, stukjes konijn, gamba’s, mosselen en zelfs een paar gekruide slakken in de grote platte pan gegooid. Ze praten nog wat na over de wedstrijd en doen niet veel later ook de kruiden en groenten er bij. Behoudens regelmatig roeren is het nu tijd om te wachten. Het afwachten gebeurt met uiterste concentratie. Om de haverklap wordt er geproefd. Dit zodat de rijst niet te papperig wordt, maar ook niet te droog. Na de zoveelste keer proeven, knikt de man des huizes goedkeurend: de Paella Valenciana is klaar.
De mannen tillen de pan van het houtskolenvuurtje en zetten hem zorgvuldig op tafel. Aangezien het driehonderd dagen per jaar zonnig is in Valencia wordt de paella natuurlijk buiten gegeten. Kinderen, opa’s, oma’s, vrouwen en mannen nestelen zich aan de lange picknicktafel. ¡Buen provecho! Eet smakelijk! De Spaanse lunch is begonnen.

In Spanje is het gebruikelijk om tussen de middag (tussen twee en vijf) warm te eten, dat doet men dan ook bijna elke dag van de week. De paella-lunch wordt over het algemeen voor de zondag bewaard, omdat dit een speciale aangelegenheid betreft.

Varianten
Iedere stad, regio of familie heeft zo zijn eigen paella-varianten, maar over het algemeen zijn er vier hoofdvarianten te onderscheiden: allereerst is er de 'Paella Valenciana', de paella waar we al eerder op zijn ingegaan. Dit is de originele paella uit de stad Valencia. Hierin zitten lokale ingrediënten als kip, konijn, schaaldieren en soms dus ook slakken. Daarnaast zijn er nog de Paella de Marisco (met louter zeedieren) , de Paella Mixta (vlees en vis gemengd) en de Paella de Verduras (vegetarisch).
Het sinds jaar en dag gebruiken van rijst voor eten, lijkt onlogisch voor Spanjaarden. Aan de hand van de geschiedenis het echter makkelijk te verklaren. Tussen 711 en 1492 woonden er in Spanje namelijk Moren: Marokkaanse Berbers en Arabieren. Zij hadden met geweld grote delen van Spanje en Portugal veroverd. Het gebruik van rijst komt bij hen vandaan.

Oorsprong in de pan
De naam paella vindt zijn oorsprong in de pan waarin het gerecht klaargemaakt wordt. De Latijnse benaming voor pan is namelijk patella. In oud Frans is dat paelle en in het Spaans wordt dat dus paella. Volgens geromantiseerde en folkloristische verhalen komt de naam ergens anders vandaan. Mythes zeggen dat een oud Spaans gebruik er ten grondslag aan ligt. Vroeger kookten de mannen van elk dorp eens per jaar voor de vrouwen. Voor dit gerecht werden alle restjes gebruikt die voor handen waren en zo ontstond al vroeg een soort van paella. Tijdens het koken riepen de mannen altijd ‘Para ella’, wat in plat Spaans ‘voor haar’ betekent.

Hoe maak ik Paella Valenciana?
Ingrediënten
- 400 gr paella rijst
- 800 gr kip
- 600 gr konijn
- 12 slakken
- 400 gr. grote witte bonen
- 150 gr. snijbonen
- 250 gr sperziebonen
- 1 dl olijfolie
- 1 teentje knoflook
- 1 gepelde rijpe tomaat
- ½ lepel paprikapoeder
- Saffraan
- Zout
- Rozemarijn

Bereiding
Snijd de kip en het konijn in stukken en besprenkel ze met zout. Doe olie in de pan en bak het vlees langzaam aan. Wanneer het vlees gaar is kunnen de groenten worden toegevoegd. Doe vervolgens ook knoflook, paprikapoeder, tomaat, slakken en anderhalf liter water in de pan. Laat het geheel tien minuten koken en doe dan de saffraan en rijst erbij. Daarna acht minuten op hoog vuur laten koken en tot slot ook acht minuten op laag vuur, dit zodat de paella een beetje droog wordt. Eet smakelijk!

Hier ligt Valencia:

Tekst Lars van Soest beeld Shutterstock.com

Ecuador is verdeeld in vier geografische zones: de kuststreek, het Andesgebergte, het Amazonegebied en de Galápagoseilanden. Dit kleinste Andesland beschikt over een van de grootste biodiversiteiten ter wereld. Perfect voor een reis buiten gebaande paden.

Een reis door Ecuador begint in Quito. De rit van de luchthaven naar het centrum van een Zuid-Amerikaanse stad is meestal niet de meest uitnodigende kennismaking met een land. Het verkeer is ongeorganiseerd en de route voert mede door onaantrekkelijke wijken. Je moet dus geduld hebben om de schoonheid van de stad te kunnen zien. En die heeft Quito zeker.

Het historisch centrum behoort tot het Werelderfgoed van UNESCO, met Plaza de San Francisco als kloppend hart. Het grote plein wordt omringd door koloniale gebouwen. Centraal ligt het Monasterio de San Francisco. Dit klooster is het oudste koloniale gebouw van Quito (1534), al zijn delen later herbouwd nadat deze door aardbevingen waren beschadigd. Het is indrukwekkend, zowel van buiten als van binnen. Om het een beetje knap te fotograferen werkt een panoramafoto het beste.

Op loopafstand van het plein ligt La Compañia, de meest uitbundig versierde kathedraal van het land. Bij de presidentiële woning op het Plaza Grande vindt elke maandag de wisseling van de wacht plaats, een interessante ceremonie om gade te slaan. Leuk is La Ronda, een van de oudste straatjes van Quito. Vroeger woonden er invloedrijke dichters, kunstenaars en politici. Tegenwoordig is het een sfeervolle, mooi gerenoveerde straat met veel historie, ambachtelijke winkels en gezellige horeca.

Op 2.900 meter boven zeeniveau is Quito de hoogstgelegen hoofdstad ter wereld. Inspanning zoals traplopen kost hier dan ook moeite en je kunt sneller hoofd­pijn krijgen. Het maakt hierbij niet uit of je sportief bent, het lichaam heeft gewoon tijd nodig om aan de hoogte te wennen. Het beste is om in het begin rustig te bewegen, veel water of thee te drinken, niet copieus te eten en het glaasje alcohol een paar dagen te laten staan.

Mitad del Mundo
Even buiten Quito zijn twee interessante plekken, die beide precies op de evenaar te liggen. Het ene is het officiële Mitad del Mundo-monument, waar reizigers met één been op het noordelijk en het andere op het zuidelijk halfrond kunnen staan. Deze fotogenieke plek trekt veel bezoekers.

Een klein stukje verderop ligt een leuk en interactief museum: Museo de Sitio Intiñan, kortweg Intiñan genoemd. Hier kun je proeven doen die het verschil tussen de twee helften van de aardbol illustreren, zoals water door een gootsteen laten wegstromen op beide helften: tegen de klok in op het noordelijk halfrond en met de klok mee in het zuiden. Ook leuk is om te proberen een rauw ei op een spijker te plaatsen. Door de zwaartekracht op de evenaar blijft het ei mooi rechtop staan!

Guamote
Op zo’n vijf uur ten zuiden van Quito ligt het plaatsje Guamote. Een bijzondere plek voor een overnachting is hier Inti Sisa, een bescheiden maar comfortabel gastenhuis dat mede wordt gerund door de lokale bevolking. Het is gekoppeld aan een aantal educatieve projecten. Op donderdag is het markt in Guamote.

Er wordt vee verhandeld, maar ook kleding, landbouwproducten en huisraad. Hoewel de markt in de loop der jaren wat meer toeristisch is geworden, blijft het nog steeds een voornamelijk lokale bedoening en is het een belevenis om langs de kraampjes te slenteren tussen de indianen in hun felgekleurde poncho's.

Nariz del Diablo
In Alausí, vlakbij Guamote, is een opstapplaats van de trein die de Nariz del Diablo (duivelsneus) volgt, een spectaculaire route door het Andesgebergte. Om de grote hoogteverschillen te overbruggen, wordt een deel van het traject zigzaggend afgelegd.

Voorheen reisden toeristen mee op het dak van de trein, maar dit is inmiddels niet meer toegestaan. Tegenwoordig kun je op een veilige en comfortabele wijze van de treinrit genieten.

Cuenca
Van Cuenca wordt gezegd dat het de mooiste stad van het land is. Het oude centrum is heel aantrekkelijk, met keienstraatjes, smalle steegjes, koloniale gebouwen en indrukwekkende kathedralen. De sfeer is er veel gemoedelijker dan in Quito, terwijl Cuenca na Quito en Guayaquil in grootte toch de derde stad van Ecuador is.

Er zijn de hele week markten op diverse locaties. Het leuke bloemenmarktje op de Plazoleta del Carmen wordt dagelijks gehouden. Anders dan de naam doet vermoeden, worden Panama-hoeden in Ecuador vervaardigd. In Cuenca zijn diverse werkplaatsen waar je het productieproces kunt zien. Koop je een hoed, dan wordt deze in een koker gerold, waar hij thuis volledig ongeschonden weer uitkomt.

Vanuit Cuenca reis je in westelijke richting naar Guayaquil. Een deel van de route leidt door het Parque Nacional El Cajas. Dit hooggelegen natuurgebied heeft een panoramische omgeving: hoogvlakte met honderden meertjes, veen, grasland en gletsjers. De moeite waard om een halve dag in rond te lopen met een natuurgids. De havenstad Guayaquil is de uitvalsbasis voor de Galápagoseilanden. De stad op zich is niet erg aantrekkelijk, hoewel er aan de zeezijde wel een mooie boulevard is, die in noordelijke richting uitzicht biedt op de kleurrijke wijk Las Peñas. Hier flaneren de inwoners van de stad en vinden ook reizigers vertier.

Hier ligt Ecuador:

Tekst Natasja Eshuis beeld Shutterstock.com

Ben je op zoek naar een regio die nog écht grotendeels onontdekt is? Reis naar Canada en dompel je onder in de Yukon. Stel je een gebied voor ter grootte van Spanje waar slechts zevenendertigduizend mensen wonen en dertien wegen te vinden zijn. Er leven echter wel tienduizend zwarte beren, zevenduizend grizzly’s en zo’n vijftigduizend elanden. Welkom in de Yukon.

Yukon ligt in het noordwesten van Canada, tussen Northwest Territory, British Columbia en Alaska. De provincie is verdeeld in acht regio’s waaronder Dawson City, Haines Junction, Southern Lakes, Watson Lake en Whitehorse. In Yukon kun je genieten van de midzomernachten in de zomer en het noorderlicht in het najaar en winter.

Gelukszoekers
De naam Yukon is onlosmakelijk verbonden met de grote stroom gelukszoekers die in de negentiende en twintigste eeuw wanhopig speurden naar goud. Onder meer de Chilkoot Trail, Keno en Dawson City herinneren aan die veelbewogen tijd. Deze plaatsen zijn heel authentiek en ademen de sfeer van weleer. De grootste stad en hoofdstad van de provincie is Whitehorse. Watson Lake en Haines Junction zijn daarnaast grotere plaatsen van betekenis. Yukon heeft drie nationale parken binnen zijn grenzen. In Ivvavik leeft een grote populatie boslandkariboes. Kluane is een UNESCO-Werelderfgoed met onder meer de hoogste top van Canada, Mount Logan, op 5.959 meter. Vuntut tenslotte, beschikt over 4.345 vierkante kilometer aan ongetemde wildernis.

Dawson City
Wie vanuit Whitehorse de ‘snelweg’ naar het noorden neemt komt in Dawson City terecht, wereldberoemd vanwege de Klondike Gold Rush aan het einde van de negentiende eeuw. Dawson ademt nog altijd de sfeer van het verleden, maar is tegelijkertijd wel meegegaan met de tijd. Het is moeilijk voor te stellen dat Dawson op het hoogtepunt van de goldrush zo’n 30.000 inwoners telde.

De straten van Dawson zijn onverhard en in plaats van een stoep ligt er een houten boardwalk. Het onderhouden van wegen is in de Yukon dagelijks werk. Door de permafrost in de grond en de extreme temperaturen in de winter is het niet mogelijk om bestrating aan te leggen. Die gaat toch alleen maar stuk.

Dawson staat op de lijst om een UNESCO-Wereld­erfgoed te worden. Om de sfeer van weleer te behouden dient nieuwbouw aan strenge regels te voldoen. Zo moeten ramen alleen van beneden naar boven te openen zijn, zijn er afspraken over het soort hekwerk dat je om je erf mag zetten en over het materiaal dat gebruikt mag worden. De bewoners mogen wel helemaal zelf beslissen in welke kleur ze hun huis schilderen, reden waarom sommige straten er erg vrolijk uit zien.

Goldrush
De verwijzingen naar de dagen van de goldrush zijn nog overal te vinden. In Diamond Tooth Gerties wordt driemaal per avond een cancanshow opgevoerd (foto boven) die je honderdtwintig jaar terugbrengt in de tijd. Voor wie van een uitdaging houdt is er de Sourtoe-cocktail in het Downtown Hotel, zo’n zestig jaar geleden in het leven geroepen door Captain Dick Stevenson.

Elke avond zit The Captain aan een tafel (foto boven) met naast zich een schaal zout met daarop een zwarte, afgevroren teen. Deelnemers dienen een glas sterke drank ter drinken terwijl de afgevroren teen in het glas zit. Deze dient tijdens het drinken de lippen of de tong te raken. Als je de borrel op hebt ben je een certificaat en een onvergetelijke ervaring rijker. Leuk detail: op het doorslikken van de teen staat een boete van maar liefst 2.500 dollar.

Ontdekking van eerste goud in de Klondike
Er zijn vier namen die de geschiedenisboeken in zijn gegaan als de ontdekkers van goud in de Klondike: Robert Henderson, ‘Skookum’ Jim, Dawson Charlie en Robert Carmack. Rond 1886 werd er in de Klondike al op kleine schaal naar goud gezocht, maar het was Robert Henderson die in 1894 begon met het delven van goud in de buurt van de Indian River. Tijdens een visexpeditie ontmoette Henderson George Carmack, diens zwager ‘Skookum’ Jim Mason en Dawson Charlie, het neefje van Jim. Hij vertelde over zijn werkzaamheden en vroeg de drie of ze hem wilden helpen.

Zo’n twintig dagen later, op 17 augustus 1896 om precies te zijn, waren de drie op weg naar Henderson toen ze zelf tijdens het jagen op goud stuitten in Bonanza Creek  (op de foto hierboven Bonanze Creek in tegenwoordige tijd). Het verhaal gaat dat Skookum Jim het eerste goud vond, maar het was Carmack die uiteindelijk de claim op de grond indiende. Het nieuws verspreidde zich snel en de goldrush kwam op gang. Binnen een jaar tijd liepen er meer dan 100.000 gelukszoekers rond in de Klondike, werd er een spoorlijn aangelegd van Skagway (Alaska) naar Carcross, stond er geen boom meer overeind en was er van wildlife bijna geen sprake meer. De Klondike Gold Rush is dan ook de grootste volksverplaatsing uit de Noord-Amerikaanse geschiedenis. De goldrush duurde tot medio 1898. Daarna kwamen de dredges, gebouwd met het grote geld van de Vanderbilts en de Guggenheims. Deze grote machines ploegden zich een weg door het landschap: aan de voorkant slokten ze alle grond op, aan de achterkant spuugden ze alles – op het goud na – weer uit. Tot op de dag van vandaag is het resultaat hiervan zichtbaar. Overal rond Dawson liggen grote hopen grind. ‘Skookum’ Jim, Dawson Charlie en George Carmack werden rijk. Henderson is de grote buit uiteindelijk misgelopen.

Lees het hele artikel on onze uitgave 'Canada Magazine'. Bestellen kan hier >>

Hier ligt Dawson City:

Thailand staat bekend om haar paradijselijke, witte stranden met overhan-gende palmbomen en helder blauwe zee. De perfecte omgeving om de boel de boel te laten en bij te komen van het drukke Hollandse leven. In de Golf van Thailand liggen veel kleine eilandjes waar u zich rustig terug kunt trek-ken om te genieten van zon, zee en strand. Wij selecteerden de mooiste vier.

Ko Samui
Prachtige eilanden, van alle gemakken voorzien, maar nog niet zo ontwikkeld als de zuidelijker gelegen eilanden. Ko Samui bijvoorbeeld, met haar prachtige stranden, barretjes en restaurantjes, vissersdorpjes en prachtige ongerepte natuur. Voordeel van dit eiland is de luchthaven. Binnen anderhalf bereik je, vanuit het drukke Bangkok, de zonnige stranden van het eiland. Een andere optie is duikers hotspot Ko Tao , met talloze duikscholen en kleine, ongerepte strandjes. Wilt u echt idyllisch en exclusief? Boek dan een bun-galow op het strand van mini eilandje Ko Nang Yuan voor de kust van Ko Tao en geniet van uw eigen privé koraalbaai voor de deur.

Krabi
De provincie Krabi heeft ook een aantal prachtige stranden zoals Ao Nang, Rai Legh , en de Phi Phi eilanden. De mooiste stranden van Krabi zijn slechts per boot te bereiken en liggen rondom Laem Phra Nang . Deze regio is bij uitstek geschikt voor de avontuurlijke en sportieve reiziger op zoek naar snorkel-, zeil-, kano-, klim- en wandelmogelijkheden.

Similan Eilanden
In de Golf van Thailand is het goed duiken en snorkelen van mei tot september, in de Andaman zee van oktober tot april. De Similan eilanden, ook wel Ko Kao genoemd (de negen eilanden) behoren tot de mooiste duiklocaties ter wereld. De eilanden in dit marine-natuurreservaat hebben een grillige kustlijn van kalksteenpieken afgewisseld met kleine zandstrandjes en zijn nagenoeg onbewoond. Ten westen van de eilandengroep liggen de beruchte Birmese Banks waar regelmatig scholen haaien gespot worden. De beste manier om hier te duiken is met een livaboard-boottour vanaf Phuket. Een driedaagse duikexcursie kost rond de 700 euro.

Phuket
Geheel zuidelijk ligt het grote schiereiland Phuket met haar internationale luchthaven. Het eiland is prachtig, maar vaak druk met toeristen. Toch heeft die ontwikkeling ook zijn voordelen. Denk aan uitstekende restaurants, goede faciliteiten en een leuke shopping area. Daarbij is de drukte op Phuket gemakkelijk te ontvluchten omdat het concentreert rondom de stranden. Tien minuten met taxi og brommer, en je waant zich weer in het échte Thailand met kleine dorpjes en prachtige, ongerepte natuur

Kaart van Thailand:

Een winterse vakantie naar Noord-Europa lijkt altijd zoveel geld te kosten. Gelukkig kent het noorden van Europa diverse plekken waar je het echte winterwonderland ervaart. Een daarvan is het zuiden van Finland. Deze regio is in de winter dé plek voor de budgetreiziger die op zoek is naar een ultiem winteravontuur. In dit blog vertellen we je waarom dat is en hoe je hier komt.

Het sprookjesachtige merengebied van Finland
Finland is het land van de meren maar in het zuiden van het land struikel je er bijna over. De winter tovert de vredige wateren om tot bevroren exemplaren en dat maakt deze regio super idyllisch. Voeg daar de witte heuvels vol naaldbomen aan toe en je sprookjesdecor is compleet.

Met de auto op reis
Het leuk aan deze regio is dat je er vanuit Nederland en België gemakkelijk met de auto komt. Je rijdt namelijk via Bremen en Hamburg zo naar de Noord-Duitse kust. Vanuit daar vertrekt de ferry richting Helsinki. Deze boottocht duurt ongeveer anderhalve dag. Je stapt ’s avonds op, inclusief auto, slaapt een nacht op de boot, geniet een dag van alle faciliteiten en arriveert de volgende ochtend in Helsinki.

Winterse stedentrip Helsinki
Bereid je winteravontuur naar het sprookjesachtige merengebied uit met een stedentrip Helsinki! Een winterse, welteverstaan, want alle straten zijn verlicht en het lijkt hier wel elke dag kerst. Ontdek de indrukwekkende musea, de imposante architectuur, het typische Finse design en de heerlijke Finse keuken. Een stedentrip Helsinki is een perfecte afsluiter van de vakantie in de winterse wildernis.

Doen in winters Finland
Uiteindelijk kom je in Finland voor de ruimte en de rustgevende natuur. Maar wat kun je eigenlijk allemaal doen in het zuiden van Finland? Er is voor ieder wat wils. We sommen de leukste to do’s voor je op.

Wintersporten op de piste van Himos
Verblijf in een typische Finse bungalow en stap zo de piste van Himos op. Dit kleinschalige skigebied wordt omringd door besneeuwde heuvels en uitgestrekte bossen. De perfecte combi van wintersportplezier en Finse rust.

Winterwonderland safari’s
Ook in het zuiden van Finland kun je sneeuwscooteren en op huskysafari. Een perfecte manier om de wildernis van Finland te beleven. Een leuk voordeel is dat deze safari’s hier een stuk voordeliger zijn dan in het populairdere Lapland.

Drijven in een ijswak
Laat de stoere en avontuurlijke versie in je naar boven komen en spring in een opengebroken ijswak! Geen zorgen over bevroren tenen, natte onderbroeken of enorme kou: je krijgt een dry suite aan dat drijft en dit pak houd je lekker warm en droog.

Opwarmen in de Finse sauna
De manier om de Finse cultuur te ervaren is in de sauna. Het is meteen een goede manier om op te warmen en te ontspannen na een dag in de buitenlucht. Bij de bungalows van Himos heb je een privé-sauna maar je kunt ook naar een publiekelijk te bezoeken saunacomplex toe.

IJsvissen op het meer
Een typische Finse hobby is vissen. En dat doe je in de winter op een stoel naast een wak in het ijs. Dobber uit en wachten maar!

Langlaufen in de besneeuwde bossen
Nog zo’n typische Finse hobby is langlaufen. Op smalle latten bewegen de Finnen zich het liefst elke dag voort door de sneeuw. De perfecte manier om de stilte en rust van de Finse bossen te ervaren.

Hoeveel kost een wintervakantie naar Finland?
Na het lezen over de manier waarop je Zuid-Finland bereikt, én alles wat je in deze prachtige regio kunt doen, is het tijd om te onthullen hoeveel zo’n reis kost. Bij Noord-Europa specialist Voigt Travel boek je al vanaf € 595 per persoon een 9-daagse winterreis naar Zuid-Finland. De reis is inclusief ferryovertocht, verblijf in een bungalow met open haard en privé-sauna én activiteitenpakket. In dat pakket zit een sneeuwscootersafari, twee uurtjes ijsvissen, een sneeuwschoenwandeling en een bezoek aan een huskyfarm. Dat is nog eens Noord-Europa voor een prikkie.

Zuid-Finland op de kaart:

Van winkelen in de stad bergopwaarts naar een hoogalpiene uitkijkplaats, met tussenstop in het charmante straatcafé. In Innsbruck liggen urban flair en alpine natuur op slechts een steenworp afstand van elkaar. Wat de regio Innsbruck in het hart van de Alpen spannend maakt en welke must sees bij een korte zomertrip niet mogen ontbreken? De Innsbruck Card voor 24, 48 en 72 uur geeft het antwoord.

10.00 uur | Trefpunt voor het in- en uitademen van de (korte) vakantie berglucht: het huis met het Gouden Dak. Rendez-vous met de Middeleeuwen en Renaissance (gevels van de huizen, arcades) en een eerste ontmoeting met 'urban feeling' (mooie winkels). Ook de flaneerstraat van Innsbruck, de Maria-Theresien-Straße, maakt dat je zin krijgt in rondkijken en winkelen… Imposante architectonische accenten in de Rathauspassage en Kaufhaus Tyrol.

11.00 uur | Na een cappuccino met apfelstrudel in de ochtendzon een absolute aanrader: het Tiroler Volkskunst­museum. Klederdrachten, woonkamers, wiegen, rituelen – een compleet leven in het museum. Ideaal: aansluitend een bezoek aan de Hofkerk en je verwonderen over de Renaissance-fantasieën.

12.00 uur | Doen we even een snelle lunch – it’s your choice! Straatcafé, een goede burger, Asian delight, restaurant in Tirolse stijl ...

14.00 uur | We moeten op tijd zijn voor de stadsrondleiding van Per-Pedes (onderdeel van de Innsbruck Card).

15.15 uur | De zon schijnt, het dalstation van de Nordket­tenbahnen (foto boven) ligt in de buurt. Dus omhoog de bergen in. Hier op de Hafelekar (2.300 m.) is de lucht prikkelend, het uitzicht fenomenaal en de 10 minuten durende wandeling naar de top de ultieme kick. Iets daaronder, op de Seegrube, zeker een culinaire pauze inlassen! Op de weg terug naar het dal bezoeken wij de beer, lynx, adelaar, gems & co. in de Innsbrucker Alpenzoo, voordat wij met de kabelbaan terug naar de stad gaan.

19.00 uur | Tijdens de Innsbrucker promenadeconcerten (juli) in de binnenhof van de Hofburg in een zwierige stemming komen en aansluitend lekker uit eten gaan. De dag komt ten einde in het Casino Innsbruck.

Dag  2
10.00 uur | Verwondering staat op het programma: de gratis shuttlebus brengt ons in 20 minuten naar de Swarovski Kristallwelten. De reus bewaakt de onderaardse Kristallwelten. Het fonkelt en glinstert, een vuurwerk voor de zintuigen, dat zich in het park voortzet. Een fantastische ervaring, ook voor gezinnen!

12.00 uur | Ga met de shuttle terug naar Innsbruck. Aanrader: een kleine wandeling in de hoftuin. In de schaduw van oude bomen je ogen sluiten en picknicken op het goed onderhouden gazon.

14.00 uur | De shuttlebus rijdt ons naar het zuiden van de stad. Kloosterkerk Wilten en de basiliek van Wilten liggen op de route naar de Bergisel: bij zoveel barokke schoonheid maken we een tussenstop. Dicht in de buurt heeft de klokkengieterij Grassmayr (400 jaar traditie) haar vestigingsplaats, in het klokkenmuseum wandel je in de sporen van de klanken.

15.30 uur | Op de Bergisel aangekomen nemen we de lift naar het platform van de Bergisel-springschans van architect Zaha Hadid (foto boven), de perfecte symbiose van design en sport. Tip: het reusachtige panorama schilderij met het indrukwekkende tafereel van een veldslag in het museum Tirol Panorama.

17.00 uur | Als de avondzon schijnt, is een omweg langs het slot Ambras de moeite waard. Voor een bezoek aan het rariteitenkabinet is het te laat, maar het Renaissance-park is een genoegen voor ogen en ziel.

19.00 uur | Liefhebbers van de oude muziek luisteren in juli en augustus bij de Ambrasser slotconcerten en de Innsbrucker feestweken van de oude muzieknaar schitterende internationale klanken.

Lees het hele artikel in onze uitgave 'Innsbruck Magazine'. Bestellen kan hier >>

Hier ligt Innsbruck:

Tekst en beeld Innsbruck Tourismus