24 juli 2024 - Sla een willekeurige brochure of reisgids open en je komt meerdere malen de woorden hidden gem tegen. Maar lang niet altijd blijkt een beschreven plek ook echt zo ‘hidden’ te zijn als beloofd wordt. De Zuid-Afrikaan François van Binsbergen van Wine Flies geldt als uitzondering op de regel. Meer ‘hidden’ dan zijn tours in de Kaapse Wijnlanden of naar het spookdorpje Matjiesfontein in de Karoo, vind je ze zelden.

Als klein kind is de inmiddels 36-jarige François al bezig om indruk te maken op mensen en ze iets bijzonders te laten zien. ‘Het ging me vooral om de reacties op de gezichten.’ Als jonge, energieke tiener rolt hij de toeristische industrie in. Hij begeleidt jarenlang overland tours door zuidelijk Afrika en werkt daarna bij verschillende backpackers- en touroperators in Kaapstad. ‘Ja, die Afrikaanse ervaring kon ik na al die jaren wel aardig overbrengen,’ grinnikt hij.

‘True local experience’
Dat François zijn tours anders wil doen dan bestaande operators, staat voor hem als een paal boven water. Het past ook bij zijn eigenwijze karakter. ‘Ooit was ik in Italië en verloor ik op mijn eerste dag mijn portemonnee. Zonder enig plan belde ik een Italiaans meisje dat ik ooit in Kaapstad ontmoet had om te vragen of ze me misschien wat geld kon lenen. Lang verhaal kort: een paar avonden later zit ik tijdens een zwoele avond bij een fontein, aan m’n ene arm een mooi Italiaans meisje en in de andere hand een fles goede Italiaanse wijn. Het was de ultieme ‘local’ ervaring. Op mijn tours moesten mensen ook minimaal één zo’n Zuid-Afrikaans moment ervaren.’
De tours van Wine Flies slaan de grote, bekende wijnhuizen vrijwel zonder uitzondering over, en slaan liever eigen wegen in. ‘Wijn proeven uit een fles is leuk en lekker, maar het is veel leuker om dat direct uit het vat te doen. De meeste wijntours brengen je naar een mooi uitzichtpunt over de wijnvelden – wij wandelen er liever doorheen, kijken, ruiken, voelen.’ Tijdens de proeverij passeren Zuid-Afrikaanse snacks als biltong de revue, en worden rustieke wijnhuizen en zelfs een verborgen vallei bezocht waar je zelden andere toeristen zal zien. De hidden gems van de Kaapse Wijnlanden.

Spookstadje
Een paar jaar geleden vertelt François’ baas in het hotel waar hij dan werkt over een weekend dat hij doorbracht in ‘the most haunted town’ van Zuid-Afrika, Matjiesfontein. François is meteen geïntrigeerd en besluit op ontdekkingstocht te gaan. Vooraf googelt hij wat hij kan vinden over het dorp, en de woorden ‘historisch’, ‘romantisch’, ‘spookachtig’ en ‘iconisch’ doemen op. Ter gelegenheid van de 30ste verjaardag van zijn Nederlandse vriendin Leontine hullen zij en een groepje vrienden zich in ‘gepaste koloniale kledij’ en stappen de trein in. Ongeveer drie uur later en 250 kilometer verder staan ze in Matjiesfontein, middenin de uitgestrekte Karoo woestijn. All dressed up. ‘We waren een enorme attractie in het dorp, ze zagen er zelden toeristen.’ Eureka!

Lees het hele artikel in reismagazine Meridian Travel (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

20 juli 2024 - Terwijl we op weg zijn naar het Hoge Noorden zien we de groenblauwe watermassa’s van de Oostzee zachtjes deinen. Aangekomen in Helsinki, stappen we over op een binnenlandse vlucht naar Ivalo, een kleine plaats in Lapland die 300 km boven de poolcirkel ligt. Onder ons heerst de serene rust en vrede van uitgestrekte sneeuwlandschappen. We passeren een eindeloze opeenvolging van zilver oplichtende ijsvlaktes, meren en meertjes, dunbevolkte eilanden en miljoenen, zo niet miljarden dennenbomen en berkenbomen in één rechte lijn langs de 1340 km lange Finse grens met Rusland, die tevens het einde van de Europese Unie markeert. Maar we zijn niet op reis gegaan om ons bezig te houden met de toestand in de wereld. Ons doel is iets meer aan de weet te komen over de cultuur van het enige officieel erkende inheemse nomadenvolk van de Europese Unie: de Sami of Samen, van oudsher bekend als rendierherders, die vanuit het noorden van Lapland zijn uitgewaaierd over de meest noordelijke regionen van Noorwegen, Zweden en Rusland.

Culinaire verrassing
Ivalo Airport is van een aandoenlijke kleinschaligheid. Voor het handjevol sportief ogende avonturiers die net als wij naar Inari Village gaan, het hart van de Sami-cultuur in Finland, zou een busje klaarstaan. Onze koffers komen als laatste aan en als we de aankomsthal binnen lopen, staan we ineens moederziel alleen in de kou. Op het uitgestorven vliegveld is niemand meer te vinden die ons kan helpen, maar gelukkig krijgt de chauffeur in de gaten dat er twee mensen in zijn busje ontbreken. Hij rijdt weer terug en verlost ons uit onze netelige situatie. De andere passagiers moeten er gelukkig om lachen. In het Hoge Noorden heeft iedereen plotseling veel meer tijd.

Bij aankomst in het traditionele Hotel Kultahovi, dat in Sami-stijl gerund wordt door broer en zus Heikki en Kaisu, worden we door een aardige dame van het Inaei-Sariselkä Toeristenbureau getrakteerd op een diner in het bijbehorende Restaurant Anaar. In een sfeer van houtvuurtjes en sauna’s verwacht je nu niet direct een van de állerbeste restaurants van Finland. Maar al bij de eerste slok van het goddelijk lekkere aperitief dat we aangeboden krijgen, beseffen we dat hier, in dit simpel ingerichte restaurant met uitzicht op het riviertje de Juuta, culinair gesproken iets heel bijzonders aan de hand is.

Ons voorgerecht bestaat uit een glazen bol met dampende mist erin en een bakje met groene blaadjes er bovenop. Als de mist is weggetrokken, komt er Kamchatka crab tevoorschijn in een delicate witte saus. Dan volgt er witte vis uit het Inari Lake met een subtiel groen sausje. Het hoofdgerecht is een ovenschaaltje met boterzacht rendiervlees, omringd door elegant versierde bolletjes van verschillende soorten puree. Het dessert is een melange van bessen, mousse en ijs in verfijnde rozerode kleurschakeringen. Zo lekker heb ik nooit eerder gegeten, dus wat is het geheim? In Anaar wordt alleen maar gewerkt met zuiver biologische producten uit de directe omgeving, aangevuld met bessen, kruiden en paddenstoelen uit het bos. De gerechten stammen uit de authentieke Sami-keuken, maar daaraan wordt met veel smaak en fantasie een eigentijdse draai gegeven.

Lees het hele artikel in reismagazine De Mooiste Rondreizen (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

Door Wenneke Savenije

18 juli 2024 - Cape Cod kreeg zijn naam in het begin van de 17e eeuw van de Europeanen. Cod betekent namelijk kabeljauw, die net als bij Newfoundland in overdaad te vinden was in de wateren voor de kust. Het duurde dan ook niet lang voordat zich hier vissers begonnen te vestigen, die genoeg kregen van de jaarlijkse barre overtocht van de grote vissersvloten uit Europa. Tegenwoordig wordt er nog steeds commercieel gevist, maar vanwege overbevissing wordt de visstand nauwgezet in de gaten gehouden. En dat maakt toerisme hier nu de belangrijkste bron van inkomsten, met name vanwege de uitgestrekte zandstranden, de unieke kustnatuur en de karakteristiek ruige aantrekkingskracht van New England. Cape Cod biedt meer dan 1.280 kilometer kustlijn en wordt grofweg onderverdeeld in vijf regio’s: Upper Cape, Mid Cape, Lower Cape, Outer Cape en de eilanden.

Upper Cape
Deze regio is de toegangspoort tot Cape Cod en omvat de stadjes Falmouth, Mashpee, Sandwich en Bourne, evenals de twee spoor- en verkeersbruggen over het Cape Cod Canal, het kanaal dat het schiereiland feitelijk een eiland maakt. De Upper Cape bevindt zich dicht bij de historische nederzetting Plymouth en ligt op 88 kilometer van het centrum van Boston.

Mid Cape
In deze regio liggen Dennis, Yarmouth en Barnstable en zijn zeven plaatsjes Hyannis, Osterville, Center­ville, Cotuit, West Barnstable, Barnstable Village en Marstons Mills. Hyannis wordt beschouwd als de hub van de Cape, omdat hier bijna 70 procent van de bevolking woont. Het centrum van Hyannis is dan ook het grootste deel van het jaar gezellig druk, mede dankzij het plaatselijke JFK Museum en de Ocean Street Docks waar de veerboten en rondvaartboten naar de eilanden Nantucket en Martha’s Vineyard vertrekken.

Lower Cape
De Lower Cape staat bekend als de elleboog van de Cape en herbergt Nickerson State Park en de steden Brewster, Chatham, Harwich en Orleans. De regio biedt voornamelijk gezinsvriendelijk zomertoerisme en dient als de toegangspoort tot de Outer Cape, waar alle wegen samenkomen.

Outer Cape
Deze regio omvat de steden Eastham, Wellfleet, Truro en Provincetown. De relatief afgelegen Outer Cape is een ideale uitvalsbasis voor zomertoeristen vanwege de vele kilometers lange én uitstekende stranden van de Cape Cod National Seashore.

De eilanden
Martha’s Vineyard en Nantucket bieden elk een duidelijk andere smaak. Nantucket meet slechts 5 bij 14 kilometer en is een schilderachtig schoolvoorbeeld van een badplaats in New England. In het centrum vind je onder meer leuke winkels, galeries en het beroemde Nantucket Whaling Museum. De geplaveide straten zijn in vrijwel elk seizoen gevuld met bezoekers, met een uitschieter in de eerste week van december vanwege de sfeervolle Christmas Stroll. Martha’s Vineyard is de favoriete vakantiebestemming van de rich & famous en staat bekend om zijn geweldige stranden, het uitzicht op de oceaan en de kustdorpen Oaks Bluff, Chilmark, Edgartown en Tisbury.

Het hele artikel lees je op ons themakanaal Across America (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

16 juli 2024 - Wanneer Australië ter sprake komt, wordt nog steeds veel gerefereerd aan de vliegende dokters, ofwel the Royal Flying Doctor Service. Niet geheel onterecht want naast de kangoeroe, koala, Opera House, boemerang en Aboriginals is de Flying Doctor Service één van de karakteristieke kenmerken van Australië.

Het verschijnen van de serie The Flying Doctors op de Nederlandse televisie heeft dit beeld nog eens verstevigd. Temeer daar de serie al verscheidene keren herhaald is. Menigeen kent de verhalen van dokter Jeff Standish en zijn vrouw Kate uit het (fictieve) plaatsje Coopers Crossing, vliegend in hun Nomad. Minder bekend is het ontstaan van de Flying Doctor Service, in de beginperiode nog The Australian Aerial Medical Service geheten.

Een jonge medicijnenstudent, Clifford Peel, stuurde tegen het einde van de Eerste Wereld Oorlog een brief naar de Australian Inland Mission (AIM). Peel, die op dat moment aan het front in Frankrijk diende als luitenant bij het Australische Vliegkorps, stelde voor om een luchtdienst op te richten waarmee medische hulp geboden kon worden aan mensen die in afgelegen gebieden van de Australische Outback woonden. Tragisch genoeg kwam Peel zeven weken voor het einde van de oorlog om het leven en zou hij de Flying Doctors nooit aan het werk zien.

Grote voordelen
Pastoor John Flynn, hoofd van de AIM en al langere tijd op zoek naar een manier om snel bij patiënten in de Outback te komen, publiceerde Peel’s voorstel in zijn krant The Inlander. Met zijn persoonlijke ervaringen op het gebied van ongelukken, sterf­­geval­len en ziektes in afgelegen gebieden zag ook hij de grote voordelen van het idee en begon met het maken van een plan. Hij liep daarbij tegen twee problemen aan: Het eerste was het verkrijgen van een vliegtuig dat zowel dokter, zuster en patiënt op brancard zou kunnen vervoeren. Dit probleem werd snel verholpen toen de Australische luchtvaartmaatschappij Qantas Airways in 1924 beschikking kreeg over haar eerste Haviland DH50 vliegtuig. Zij waren bereid dit in dienst van de op te richten Medical Service te laten vliegen. Het tweede en grootste probleem was het vinden van een goedkope en betrouwbare manier van radiocommunicatie tussen de afgelegen missieposten en het Aerial Ambulance Centre. Het zou uiteindelijk nog drie jaar duren voordat een simpele doch betrouwbare radio-ontvanger met pedaal aandrijving werd uitgevonden en een contract kon worden getekend met Qantas Air­ways. In maart 1928 kon dan eindelijk de eerste medische vlucht worden gemaakt.

Risicovol
The Australian Medical Service was één van de meest gedurfde en risicovolle Qantas-operaties van die tijd. Men was nog niet echt ingesteld op deze manier van ziekentransport. Iedere missiepost kreeg instructies opgestuurd met ‘hoe leg je je eigen landingsbaan aan’ en ‘hoe ontvang je een vliegtuig’. Een ander constant dilemma was het afwegen van vliegveiligheid en de medische noodzaak van de vlucht. Dit betekende vaak dat er, ondanks de druk die zowel dokter als patiënt op de piloot uitoefende, geweigerd werd te vliegen omdat het risico te groot werd geacht. Toch werd er in het eerste jaar van het bestaan van the Australian Medical Service al een gebied groter dan Groot-Brittannië bevlogen, een totale afstand van zo’n 28.000 kilometer afgelegd en 255 patiënten te hulp geschoten.

Het hele artikel is te lezen op ons themakanaal The Outback (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

14 juli 2024 - In Ontario ligt Niagara-on-the-Lake, een stadje dat opvalt door zijn rijke historie en charmante sfeer. We nemen je mee op een reis door de tijd, van de turbulente dagen van de oorlog van 1812 tot de bloeiende wijncultuur van vandaag. We verkennen de historische straten, de markante gebouwen en de verhalen die Niagara-on-the-Lake tot een unieke bestemming maken.

Lake Ontario, het meest oostelijk gelegen van de vijf Grote Meren in Noord-Amerika, vormt een natuurlijke grens tussen de Verenigde Staten en Canada. Aan de noordoever van dit indrukwekkende meer ligt Niagara-on-the-Lake, een stadje dat niet alleen bekendstaat om zijn schilderachtige schoonheid, maar ook om zijn diepgewortelde geschiedenis in de ontwikkeling van Canada. Niagara-on-the-Lake bevindt zich namelijk op een strategisch punt waar de Niagara-rivier het Ontario-meer instroomt. Deze locatie was cruciaal voor de inheemse volkeren, Europese ontdekkingsreizigers en kolonisten. De rivier diende als een natuurlijke handelsroute, wat het gebied belangrijk maakte voor de pelshandel in de 17e en 18e eeuw. De nabijheid van de Amerikaanse grens maakte het later een sleutellocatie tijdens verschillende militaire conflicten, waaronder de Oorlog van 1812.

Eerste hoofdstad
De oorlog, die duurde van 1812 tot 1815, werd deels gedreven door de Amerikaanse wens om Britse territoria in Canada te veroveren. Niagara-on-the-Lake, destijds bekend als Newark, was de eerste hoofdstad van Upper Canada en een belangrijk Brits bolwerk. Het werd daardoor een primair doelwit voor Amerikaanse aanvallen.

Een van de belangrijkste gebeurtenissen was de Slag bij Queenston Heights in oktober 1812, slechts enkele kilometers van het stadje. Deze slag was een vroege maar beslissende confrontatie, waarbij de Britten en Canadezen een Amerikaanse invasie succesvol afweerden. De overwinning in deze slag was van groot belang voor het moreel van de Britse en Canadese troepen. Helaas leed Niagara-on-the-Lake zwaar onder de oorlog. In december 1813 staken terugtrekkende Amerikaanse troepen het stadje in brand, wat leidde tot aanzienlijke verwoesting. Na de oorlog werd het stadje heropgebouwd, wat bijdroeg aan het behoud van de 19e-eeuwse architectuur die bezoekers vandaag de dag nog kunnen bewonderen.

De nalatenschap van de Oorlog van 1812 is nog steeds zichtbaar in Niagara-on-the-Lake. De historische gebouwen, monumenten en musea vertellen het verhaal van een stadje dat een centrale rol speelde in een conflict dat de loop van de Noord-Amerikaanse geschiedenis aanzienlijk heeft beïnvloed. Na de Oorlog van 1812 bleef Niagara-on-the-Lake een belangrijk regionaal centrum, bekend om zijn handel en scheepvaart. Het behoud van de architectuur uit deze periode maakt de stad tot een populaire toeristische bestemming. Bezoekers worden aangetrokken door de pittoreske straten, de historische gebouwen zoals het Court House, het Royal George Theatre en de St. Mark's Anglican Church, en de prachtige tuinen en parken.

Bloeiende wijnindustrie
Tegenwoordig is Niagara-on-the-Lake een historisch stadje dat bekendstaat om zijn goed bewaarde 19e eeuwse gebouwen en zijn rol in de Canadese geschiedenis. Naast deze historische betekenis is Niagara-on-the-Lake ook bekend om de bloeiende wijnindustrie. Het is gelegen in een van de voornaamste wijnregio's van Canada, bekend om de productie van ijswijn, maar ook om zijn hoogwaardige tafelwijnen. Wijnproeverijen en rondleidingen door wijngaarden zijn populaire activiteiten voor bezoekers. De wijnindustrie in Niagara-on-the-Lake profiteert van het unieke microklimaat en de vruchtbare grond in de regio. Het gematigde klimaat, beïnvloed door de nabijheid van de Grote Meren, is ideaal voor de teelt van een verscheidenheid aan druiven­soorten. De warme zomers en koele herfsten zijn perfect voor zowel vroege- als late-oogstwijnen. Hoewel de regio het meest bekendstaat om zijn ijswijn – een zoete dessertwijn gemaakt van druiven die aan de wijnstok bevroren zijn – produceert het gebied ook een indrukwekkend scala aan hoogwaardige rode, witte en mousserende wijnen.

Lees het hele artikel in Canada Magazine (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

12 juli 2024 - Op de Lofoten leven mens en dier gebroederlijk naast elkaar in de Noorse oernatuur. Omdat de eilandengroep ruim boven de Poolcirkel ligt, heersen hier vooral rust en ruimte – en vissers, papegaaiduikers en machtige fjorden. Deze fotoreportage vertelt meer dan duizend woorden: zien is geloven.

Røst
Op het uiterste puntje van de Lofoten vind je Røst, een vlak eiland dat volledig in het teken staat van de papegaaiduiker en de visserij. Wat heet: in het winterseizoen komt het dorpje Røstlandet echt tot leven als er honderden vissersboten met meer dan duizend bemanningsleden aanleggen om hun geluk in de rijke wateren te beproeven.

Reine
Je kunt er over discussiëren of Reine de meest schitterende plek van de Lofoten is, maar die discussies duren nooit lang. Het vissersdorp met zijn karakteristieke rode en witte huisjes (rorbuer) ligt op het schiereiland Moskenesøya, tegen een decor van machtige granieten rotsen die sereen weerspiegelen in de Reinefjorden. De plek bij uitstek voor een unieke noorderlichtfoto.

Flakstadøya
Het eiland Flakstadøya is een echt viseiland, waar visfarms en -havens elkaar afwisselen. Daarnaast is bij het grotere dorp Ramberg ook het witste strand van de Lofoten te vinden, dat spectaculair wordt omlijst door een turquoise zee en een vogelrijk, goed te hiken rotslandschap.

Het hele artikel is te lezen op ons themakanaal NoorWegen (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

10 juli 2024 - Guatemala staat bekend als het meest authentieke land van Midden-Amerika en biedt talloze hoogtepunten voor zowel cultuur- als natuurliefhebbers. Het land staat bekend om zijn rijke Maya-mythes, mysterieuze regenwouden en kleurrijke stadjes en dorpjes, waardoor het een ideale bestemming is voor reizigers die op zoek zijn naar avontuur en authenticiteit.

Na een korte vlucht met Transportes Aéreos Guatemaltecos (TAG) vanuit Cancún, arriveren we op het kleine Mundo Maya-vliegveld van Flores - een rustig toeristisch dorpje dat een eiland vormt in het Lago de Peten Itza-meer en dat via een lange brug is verbonden met Santa Elena op het vasteland. Flores is gelegen op een schiereiland in Lago Petén. Aan de andere kant van de brug vindt u Santa Elena. Flores is een goede uitvalsbasis voor een dagtrip naar de meest indrukwekkende Maya-tempels van Centraal-Amerika: Tikal.

De eerste bestemming op ons programma is de must-see plek in Guatemala voor de liefhebber van archeologische vindplaatsen en ongerepte junglegebieden: de Maya-ruïnes van Tikal. Dit imposante complex ligt diep verscholen in de jungle van Petén en diende tussen 600 v.Chr. en 900 n.Chr. als het belangrijkste ceremoniële centrum van de Maya's, met 70.000 inwoners. Tot nu toe is slechts een deel van de duizenden piramides opgegraven en vermoedelijk liggen er nog steeds zo'n 10.000 bouwwerken en terrassen onder de met junglevegetatie bedekte heuvels verborgen. In 1979 werd Tikal door UNESCO tot werelderfgoed verklaard.

Genieten van een luxe ontbijt
Maar voordat we de majestueuze Maya-stad Tikal betreden, genieten we eerst van een uitgebreid ontbijt. Dat is er met het vroege vertrek uit Cancun in Mexico een beetje bij ingeschoten. We stappen uit bij restaurant El Muelle in El Remate, dat perfect gelegen is aan het Lago Petén Itzá-meer. Het uitzicht is werkelijk magnifiek! We krijgen een stevig luxe ontbijt van tortilla's, eieren naar keuze klaargemaakt met indien gewenst bacon of worstjes, gebakken banaan en een overheerlijke zwarte bonensaus. Zo kunnen we er zeker weer even tegenaan.

Voorafgaand aan Tikal National Park staat er nog een bezoek aan het nationale park Yaxhá-Nakum-Naranjo op het programma, op ruim 30 kilometer afstand ten oosten van Tikal. Yaxhá is het op twee na grootste Maya-complex in Guatemala - alleen Tikal en El Mirador zijn groter. De ruïnes hier omvatten negen pleinen, paleizen en tempels. De gids verzekert ons dat we hier geen spijt van gaan krijgen. Yaxhá is een redelijk geïsoleerd park waar weinig toeristen komen. Het is een ietwat kleinere versie van het beroemde Tikal, maar dan zonder Amerikaanse en Europese mensenmassa's en dure toegangstickets. Veel mensen bezoeken Yaxhá voor de rustige wandeling en de onmisbaar mooie zonsondergang die je vanaf de hoogste tempel kunt waarnemen.

Waanzinnige flora en fauna
We spenderen meer tijd dan gepland in Yaxhá, waardoor we wat later in de middag in Tikal arriveren. We zijn blij met de reservering van een nacht in de Jungle Lodge Hotel & Hostel. De bungalows op de heilige Tikal-gronden zijn erg gewild en zelfs in het laagseizoen zijn ze al maanden van tevoren volgeboekt. Het is een beleving op zich om aan de rand van de jungle te slapen, daar waar de ontelbare dierengeluiden de ultieme magische sfeer creëren. Een voorbode van wat ons behalve de piramides de volgende dag ook nog eens aan flora en fauna te wachten staat. Dat wordt een vroegertje van 05.30 in de ochtend, want we willen echt niks missen van Tikal, ook de zonsopgang niet. Tikal is van gigantische omvang en vereist een redelijke conditie. Want wie het hele complex wil ontdekken, legt zeker een tiental kilometers af. Wij slenteren op ons gemak door de jungle om zo ook ongelimiteerd te genieten van de rijke Guatemalteekse flora en fauna.

Het hele artikel lees je in reismagazine De Mooiste Rondreizen (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

8 juli 2024 - Tanzania is een land met een ongekende natuurlijke rijkdom. Om deze schat aan ongerepte natuur te beschermen en onderhouden, zijn de Nationale Parken in het leven geroepen. Elk Nationaal Park kent haar eigen ‘specialiteit’: zo vind je in de Ngorongoro Conservation Area een vulkaankrater, staat naar Kenia migrerende gnoe centraal in Serengeti National Park en is Mount Kilimanjaro National Park voornamelijk bekend om de hoogste berg van Afrika binnen haar grenzen. Wij sprongen voor je in de jeep, op zoek naar de mooiste plekjes van Tanzania.

Serengeti National Park
Serengeti National Park meet bijna 15.000 vierkante kilometer en is waarschijnlijk het meest bekende park van Tanzania. Hoofdattractie is de gnoe (ook wel: wildebeest), die jaarlijks naar de groenere weiden van Kenia migreert. Begeleid door zebra’s en gazelles trekken ze met miljoenen tegelijk naar het buurland, onder het likkebaardend oog van hun natuurlijke vijanden: de leeuwen. Serengeti bestaat grotendeels uit savanne, met hier en daar een granieten rotsformatie. Op de uitgestrekte vlaktes grazen ontelbare dieren, die voortdurend onderweg zijn naar vers, sappig gras. Ook voor vogelliefhebbers is Serengeti aantrekkelijk, met honderden soorten gevederde vrienden die hun nest in het park hebben gebouwd.

Selous Game Reserve
Het grootste natuurgebied van Afrika ligt in Selous Game Reserve: 54.500 vierkante kilometer ongerepte natuur ligt er in het zuidoosten van Tanzania vredig bij. Het park is vernoemd naar een olifantenjager, Frederick Selous, wiens graf naast een zijtak van de Behobeho-rivier in het noorden van het park is gelegen. Het park telt maar liefst vier rivieren: de Ruaha, Luwega, Kilombero en de immense Rufiji. Naar schatting leeft hier de grootste concentratie aan olifanten, buffels, krokodillen en nijlpaarden ter wereld. De hoogteverschillen in het terrein, dat varieert van 100 tot 1.300 meter hoogte, maakt het landschap afwisselend en boeiend. Een tocht over de Rufijirivier is een indrukwekkende belevenis, die geen mens snel kan vergeten.

Lake Manyara National Park
DIt Park is klein maar afwisselend van decor. Het gelijknamige meer beslaat het grootste deel van het park, hoewel de omvang sterk afhankelijk is van de regenval. Aan de zanderige oevers zie je grote hoeveelheden vogels en aan de noordkant grenst het water aan een tropisch bos met enorme mahoniebomen en acaciasoorten. Er leeft een grote populatie giraffes, olifanten en buffels. De luipaarden leven hier, net als de leeuwen, in de bomen. Vergeet niet af en toe omhoog te kijken. Met een beetje geluk cirkelt er een zwarte adelaar boven je hoofd.

Lees het hele artikel in reismagazine Meridian Travel (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

6 juli 2024 - Deze reis neemt je mee van het bruisende New Orleans, Louisiana, naar het culturele hart van Albuquerque, New Mexico. Onderweg vermijd je de snelwegen en ontdek je prachtige binnenwegen, pittoreske dorpjes, indrukwekkende natuurparken en historische bezienswaardigheden. Bereid je voor op een reis vol afwisseling en avontuur, terwijl je het authentieke Amerikaanse landschap ervaart.

Begin je avontuur in New Orleans, aan de monding van de Mississippi-rivier. Deze stad, vaak de "Big Easy" genoemd, is een smeltkroes van Franse, Spaanse, Afrikaanse en Creoolse invloeden. Geniet van de levendige muziek, unieke architectuur en heerlijke keuken voordat je de US-61 North neemt, ook bekend als de Great River Road. Deze route volgt de kronkelende Mississippi-rivier, langs suikerrietvelden, oude plantagehuizen en charmante dorpjes, naar Natchez, Mississippi, een rit van ongeveer 3,5 uur.

Natchez, gesticht in 1716, biedt een charmante zuidelijke sfeer en een rijke geschiedenis, zichtbaar in de goed bewaarde antebellumhuizen. Ga verder noordwaarts naar Vicksburg, langs de US-61 North, door het hart van het Mississippi-Delta gebied. Deze 1,5 uur durende rit brengt je naar een stad met een cruciale rol in de Amerikaanse Burgeroorlog en prachtige uitzichten over de rivier.

Vanuit Vicksburg rijd je via de US-80 West en de I-20 West naar Monroe, Louisiana. Deze rit van ongeveer 1,5 uur voert je door het schilderachtige landschap van het zuiden van de Verenigde Staten. Monroe, aan de Ouachita-rivier, combineert rijke geschiedenis met een groeiende culturele scene.

Vervolg je reis richting Shreveport, een levendige stad aan de Red River, via de I-20 West. Deze rit van ongeveer 1,5 tot 2 uur biedt een mix van bossen, meren en landelijke landschappen. Shreveport, de op twee na grootste stad van Louisiana, biedt diverse attracties, van musea tot parken en casino's.

Vanuit Shreveport rijd je naar Tyler, Texas, bekend als de "Rose Capital of America." Deze rit van ongeveer 2 uur voert je door het weelderige landschap van Oost-Texas. Tyler is beroemd om zijn prachtige rozentuinen en levendige culturele scene. Vervolgens neem je de US-69 North en de I-20 West naar Dallas, een bruisende metropool met een rijke cultuur en diverse entertainmentmogelijkheden.

Vanuit Dallas rijd je via de US-287 North naar Wichita Falls, een stad nabij de grens met Oklahoma. Deze rit van ongeveer 2 tot 2,5 uur voert je door het uitgestrekte landschap van Noord-Texas. Wichita Falls biedt een mix van cultuur, geschiedenis en recreatieve activiteiten. Vervolg je reis naar Amarillo, Texas, een rit van ongeveer 3 tot 3,5 uur door het weidse landschap van de Texas Panhandle. Amarillo staat bekend om zijn rijke westerse erfgoed en levendige cultuur.

Vanuit Amarillo neem je de I-40 West naar Tucumcari, New Mexico, en vervolgens naar Santa Rosa en tenslotte Albuquerque. Deze ritten van in totaal ongeveer 4,5 tot 5 uur voeren je door het prachtige en gevarieerde landschap van New Mexico. Albuquerque, de grootste stad van de staat, biedt een rijke mix van cultuur, geschiedenis en natuurlijke schoonheid, en is beroemd om zijn jaarlijkse International Balloon Fiesta.

De uitgebreide routebeschijving met alle bezienswaardigheden lees je op Across America (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

4 juli 2024 - Het gaat goed met Valencia, de sinaasappelstad aan de oostkust van Spanje. Het kleine zusje van Madrid en Barcelona, de op twee na grootste stad van Spanje, is dit jaar uitgeroepen tot de Capital Turismo Inteligente 2022 en World Design Capital 2022. Maar in het historische centrum van Valencia met zijn prachtige kerken, oude straatjes, pleinen en fonteinen, waan je je met gemak een paar eeuwen terug. Fotografe Annelies Rigter en journaliste Wenneke Savenije dompelden zich een paar dagen onder in de geboorteplaats van de paella, waar je goddelijk lekker kan eten, volksfeesten en stierengevechten in ere worden gehouden en alle vermaak binnen handbereik ligt. In Valencia gaan modern en traditioneel hand in hand.

Bij aankomst in Valencia is het stralend weer. De middagzon brandt fel op onze witte huid wanneer we het Turia park inlopen op weg naar het centrum. Dit 9 kilometer lange park, dat met zijn weelderige bosschages de stad doorkruist, was ooit een rivier. Maar toen de Turia in 1957 overstroomde en delen van de stad vernietigde, werd de bedding omgelegd naar het zuiden van Valencia. Op de drooggevallen strook grond waar nu geen water meer stroomde ontwierpen stedenbouwkundigen en tuinarchitecten een groene ‘rivier’ van palmbomen, sinaasappelbomen, dennenbomen, aromatische planten, rozentuinen, vijvers, fonteinen en sportterreinen, bekroond door 18 fraaie bruggen die beide ‘oevers’ van de stad verbinden. Wie door het Turia park loopt of fietst komt langs talloze historische monumenten, zoals de Serranos Torens en het Museum van Schone Kunsten, en moderne bezienswaardigheden als de spectaculaire Ciudad de las Artes y las Ciencias van de Valenciaanse architect Santiago Calatrava, de Stad van de Kunst en Wetenschappen, een futuristisch ogend multifunctioneel ‘complex’ vol unieke musea, concertzalen en vijvers, waaraan vanaf 1989 twee decennia lang werd gewerkt om de toegankelijkheid van wetenschap en cultuur te stimuleren.

Het hele artikel lees je in reismagazine De Mooiste Rondreizen (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

2 juli 2024 - De stad Portland in de staat Oregon is de getaway to nature. Oregon heeft een kustlijn vol baaien, een binnenland vol rotsformaties en een achterland vol romantische meertjes onder een sterrenhemel. Maar dat is nog niet alles. Het is ook nog altijd het land van de cowboys, de indianen, de ontdekkingsreizigers, de foodies en de veganisten. Oregon is het pure Amerika, maar dan anders.

Ineens verstomt het geroezemoes. Muziek zwelt aan. Eerst nog aarzelend, dan overdonderend. Geen cowboy­muziek over een stoere eenzame held die whisky drinkt en dan met zijn paard de zonsondergang tegemoet rijdt, maar muziek van een man die toch echt alles behalve een cowboy was: Freddy Mercury.
Honderden voeten komen stampend in beweging op de houten tribunes: ‘We will, we will, rock you!’ Als ik rechtop sta, kijk ik over de arena heen. Erachter stroomt stilletjes de Umatillarivier. Een vreemde naam als je er goed over nadenkt want Umatilla is Indiaans voor rivier.

Let- ‘r- Buck!
De naam werd voor het eerst opgetekend door de ontdekkingsreizigers Lewis en Clark tijdens hun expeditie in 1804. Van Pendleton stroomt de rivier naar het westen waar ze uiteindelijk haar bijdrage zal leveren aan de machtige Columbia River die Oregon van Washington scheidt.
Om mij heen wordt uit volle borst geschreeuwd. Diezelfde borst waar zojuist nog de rechterhand op rustte bij het zingen van het Amerikaanse volkslied. Dan schiet éen van de chutes - de houten hokken - onder me los. Béng! Er wordt niet meer gerockt, er klinkt nog slechts één kreet: ‘Let- ‘r- Buck!’ Cowboytaal voor: ‘Breng het wilde paard naar buiten en neem de uitdaging aan.’
De uitdaging is een wild trappend en bokkend paard dat de arena inschiet. Het dier stuift over de zandbaan die als een atletiektrack om het grasveld ligt. De cowboy op zijn rug is niet meer dan een lappenpop die op en neer gaat. Van voor naar achter en terug. Dan klinkt de bel. Het leek een eeuwigheid maar het waren slechts acht seconden.

Rodeo
Op het scorebord boven ons hoofd verschijnen de punten. Er stijgt gejuich op. Hardy Braden uit Oklahoma heeft als beste gescoord op het onderdeel saddle bronc ride, de rodeo met zadel. ‘Deze gozer heeft dit seizoen al meer dan 100.000 dollar verdiend’, zegt een cowboy ietwat trots tegen de vrouw naast me. Hij houdt zijn Stetson even in zijn hand als een soort eerbetoon.
The last drop from his Stetson, doet het me aan denken. Deze Amerikaanse evenknie van het huilende zigeunerjongetje, laat een cowboy zien die knielt om zijn paard de laatste druppel uit zijn Stetson te laten drinken. Ik had de afbeelding die morgen in de winkel gezien toen ik op zoek was naar een cowboyhoed. De Pendleton Round-Up, een vierdaags festival dat de verworvenheden van het wilde westen doet herleven, hanteert een dresscode. En niet één item daarvan maakt deel uit van mijn garderobe: button-down shirt, jeans, cowboylaarzen, de rode zakdoek tegen het prairiestof noch de witte, weinig buigzame cowboyhoed die ik met Texas associeer omdat ik opgroeide met JR uit de serie Dallas.

Pendleton
‘You’re off to the Round-Up?’ had de verkoper gevraagd. ‘Helemaal uit Nederland? Wow!’ Hij was even stil geweest alsof hij de impact op zich in wilde laten werken. Toen nam zijn verkopersinstinct het over. Als ik zover gereisd had wilde ik toch zeker ook wel een prachtige indianenriem, een Pendleton paardendeken of een hondendrinkbak in cowboymotief?
Al meer dan een eeuw voert Pendleton, in het noorden van Oregon, de bezoeker tijdens de Round-Up terug naar het Amerika van het einde van de negentiende eeuw, toen grote hoeveelheden vee onder de hoede van cowboys naar locaties werden gedreven waar ze gemerkt, geslacht of onderzocht konden worden.
Rodeo’s met en zonder zadel meten de vaardigheden. Mustangs, - de paarden, niet de auto’s - worden getoond, kalfjes met lasso’s gevangen en stieren bereden. De whisky in de cafés vloeit en de zadelverkoop in de eeuwenoude winkel van Hamley stijgt. Want een beetje cowboy rijdt niet op een zadel maar op een handgemaakte Hamley. Waar je al gauw zo’n 5500 dollar voor neertelt. Peanuts voor de man uit Oklahoma.

Lewis en Clark
De geschiedenis van het Amerikaanse westen, zoals wij die kennen, begint met Napoleon die geld nodig heeft. Dus verkoopt hij zijn Louisianaterritorium in 1803 aan de Amerikanen. Voor die tijd lag de grens van Amerika bij de Mississippi, maar door deze aankoop werd het land waarover president Jefferson regeert in een klap verdubbeld.
Het Wilde Westen bestond meer uit fictie dan uit feiten dus liet Jefferson een expeditie optuigen onder de bezielende leiding van Lewis en Clark om het noordwesten in kaart te brengen en te zoeken naar een opening naar de Stille Oceaan. De expeditie wordt gevolgd door pelsjagers, avonturiers en pioniers op zoek naar grond. De geschiedenis van het westen zoals de Native Americans die kennen is ouder en krijgt een treurige wending op het moment dat ze in contact komen met de blanken die naar het westen trekken. Anna, een Nez Perce-indiaanse, neemt even de tijd om haar verhaal te vertellen.

Het hele artikel is te lezen op ons themakanaal Across America (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

30 juni 2024 - Met de Swan River en de talloze hectares aan natuurlijke bush in Kings Park binnen handbereik is het niet verwonderlijk dat Perth een echte outdoorstad is. Maar de hoofdstad van de westkust heeft meer te bieden dan een superzonnetje en een schitterende rivier. Dankzij economische groei en een frisse nieuwe blik op de wereld heeft Perth tegenwoordig een groot cultureel zelfvertrouwen, dat niet alleen zijn sporen achterlaat op de skyline, maar ook in andere aspecten van het leven in de stad.

De Swan River steekt prachtig af tegen de wolkenkrabbers in die skyline. De paden langs de oevers zijn geschikt voor wandelaars, fietsers en skaters, waardoor je de rivier op verschillende manieren kunt verkennen – zelfs op een Segway. Onderweg kom je vele groene plekjes tegen, waar je heerlijk kunt picknicken of na de zonsondergang de lichtjes van de stad tot leven ziet komen. Logischerwijs kunnen watersportliefhebbers hun hart hier ophalen. Zeilen, windsurfen en kajakken zijn populair in Perth, dus verhuurbedrijven zijn overal langs de waterkant te vinden. Wie liever wil wandelen, doet de zogenaamde Bridges Walk, een rondje via de Narrows Bridge en de Causeway dat je ongeveer 2,5 uur kost. Daarnaast is Perth ook een ideale uitvalsbasis voor dagexcursies. Bij de aanlegsteigers bij Barrack Square vertrekken boten naar Fremantle, de wijnregio Swan Valley, Rottnest Island, South Perth en de Perth Zoo. Als je de boot mist, is dat ook geen straf: in de buurt rond de rivier zijn cafés, restaurants, straatkunst en een levendige bar te vinden.

In de stad
Aan de voet van de wolkenkrabbers is in de kleinere straatjes en steegjes – de zogenaamde laneways – een ware culinaire revolutie gaande. Van exclusieve restaurants tot kleine hippe bars; hier is elke dag iets nieuws te ontdekken. De stad is bovendien doorspekt met autovrije winkelstraten met een gevarieerde mix van boetieks, bekende ketens en flagshipstores, waar je terechtkunt voor de laatste mode, Aboriginalkunst op de kop kunt tikken of gewoon mensen kunt kijken met een kop koffie op het terras.

Wie lang niet in Perth geweest is, zal zich geregeld achter het oor krabben want de stad ontwikkelt zich sneller dan ooit. In een hoog tempo worden gedurfde nieuwe complexen opgetrokken en talloze bestaande gebouwen en wijken gerestaureerd, waaronder de Perth Arena, de Barrack Street Jetty en Elizabeth Quay, het Perth Stadium en Yagan Square. Bij Elizabeth Quay vallen vooral de ultrahippe nieuwe cafés, bars en restaurants op. Daarnaast kun je hier tal van activiteiten boeken, waaronder cruises, gondelritjes en flightseeing met een watervliegtuig. Yagan Square is ook al zo’n plezierwalhalla voor alle leeftijden, dat de hele dag door bruist: hier kun je eten, drinken en winkelen met een ruime keuze uit het beste dat Western Australia te bieden heeft. Je zou bijna vergeten om de andere populaire bezienswaardigheden van de stad mee te pikken, zoals The Bell Tower, de Perth Mint, de dierentuin, Scitech, het Perth Cultural Centre en het prachtige Kings Park & Botanic Garden, waar meer dan 400 hectare aan natuurlijke bush en fotogenieke uitzichten wachten. Het mooie is dat alle trekpleisters in het Central Business District makkelijk én gratis bereikbaar zijn met de bussen van CAT, die alle belangrijke hotspots aan vier routes aandoen. En hoe zit het met wifi? Ook gratis in het centrum van Perth natuurlijk.

Het hele artikel lees je in Australië Magazine (PREMIUM, aleen voor abonnees) >>

28 juni 2024 - Hoe steekt dat nu in elkaar, dat fenomeen ‘wegbrengcamper’? Het zit zo: in de winter is er niet genoeg plek om alle campers in Whitehorse te stallen. Het is daar dan min 40°, dus aan het eind van het zomerseizoen worden ze ‘naar beneden’ gereden. In Vancouver is het klimaat immers minder heftig en is er meer stallingsruimte. Maar dat betekent ook dat alle truckcampers vanaf begin mei wél weer ‘omhoog’ gereden moeten worden. GoCanada reed zo’n TC al half april naar Whitehorse. En dat na een winter waarin veel meer sneeuw dan normaal viel en de natuur daardoor minstens twee weken achterliep op schema. Rijd je mee?

Het is 19 april als we de camper ophalen bij Fraserway, een blauwe mét discoglitter. Eerst maar boodschappen doen, dan hebben we wat te eten en te drinken terwijl we op de ferry wachten. Achteraf blijkt dat een prima plan van aanpak: om 21:00 uur boarden we. De slagboom van de Porpoise Provincial Park Campground op de Lower Sunshine Coast bij Sechelt was gelukkig nog open!

Tijd zat
De volgende ochtend staan we zonder problemen op de volgende ferry van Earls Cove naar Saltery Bay, aan de Upper Sunshine Coast. Even op bezoek bij Desolation Sound Resort en het altijd charmante Lund, het begin- en eindpunt van Highway 101. Deze hele route hebben we een aantal maanden daarvoor in de herfst al eens gereden, maar we wilden nogmaals op bezoek bij onze Nederlandse kennissen John en Christy. Je bent per slot van rekening in de buurt. We hebben nog een aantal dagen voordat we in Port Hardy moeten zijn voor de Inside Passage-ferry die op 23 april vertrekt. In Campbell River is er tijd om met de postbode mee te vliegen in zijn watervliegtuigje. Want daar waar geen wegen zijn, moeten er wel pakjes afgeleverd worden of mensen opgehaald worden die 14 dagen aan een stuk hebben staan timmeren op een resort. Her en der maken we een praatje, nemen we tijd voor een selfie en maken we een rondje door de General Store.

Altijd raak
Als we weer met de bergschoenen op vaste grond staan, laten we Campbell River voor wat het is. We nemen de afslag naar Sayward en komen na 10 kilometer terecht in Kelsey Bay, in de hoop op een camping die ook nog eens open is. Aan het einde van de weg vinden we een schattig campinkje aan een kalme baai, die weliswaar nog wel te koud is om in te zwemmen. Roestige wrakstukken uit de Tweede Wereldoorlog dienen er als golfbreker. We halen de Grey Monk Pinot Gris uit de koelkast, zakje chips erbij en afwachten geblazen. Zwemt er straks een walvis langs? Want dit is een Moby Dick-gebied bij uitstek. ‘Even verderop’ ligt het in Canada wereldberoemde Telegraph Cove. Prince of Whales vaart daar van begin mei tot eind september een paar keer per dag met een zodiac of een gewone boot de haven uit. Altijd raak, want er zwemt veel klein visvoer voor de grote vissen!

Inside Passage
In Port Hardy slaan we boodschappen in bij Save-On-Foods, want hoe meer we naar het noorden gaan, des te leger het land wordt. Aan de overkant van het water zie ik de Northern Adventure al dobberen in Bear Cove. Veel First Nations-mensen maken gebruik van deze ferry-overtocht. Huisraad, kippenrennen, geitenhokken en winterbanden gaan mee aan boord. Waar blijven al die mensen midden in de nacht? Nou, die rollen een kleedje uit tussen de gangpaden en snurken maar! Het is fijn als je lekker kunt slapen in een echt bed. Gelukkig staan we op de wachtlijst voor een cabin. Met echte bedden. Maar ik geef het weinig kans, want de boot is compleet volgeboekt.

Parkeerkunsten
De incheck gaat vlot: je komt aanrijden bij de terminal, laat je paspoort zien en dat is het. Dan word je in een rij ingedeeld. En dan denk je: ‘Jemig, wat maakt dat nou uit in welke rij je staat?’ Maar dat heeft wel degelijk een functie: midden in de nacht gaan er immers mensen uit in Bella Bella en vroeg in de ochtend wordt er nog een stop gemaakt in Klemtu. Dus de campers, auto’s en enorme vrachtwagens die er als laatste uit moeten, gaan er als eerst in. Rond 15:00 uur staan wij in onze rij, lekker op tijd want de afvaart staat gepland voor 18:00 uur. Iedereen staat vlak op elkaar, tot op 10 centimeter en achterwaarts ingeparkeerd zodat je er bijna 24 uur later in Prince Rupert zó uit kunt rijden. Reinier toont zijn achteruit-inparkeerkunsten en ik ga de cabin-wachtlijst checken bij de steward. Zonder slag of stoot wordt ons na betaling van $140 een outside cabin toegewezen – met eigen badkamer! In de cafetaria drinken we er een heerlijk Canadees rood wijntje op.

Vakantie in een vakantie
Er is geen vrije toegang tot het autodek en stiekem in je eigen camper slapen is er ook niet bij, maar elke 6 uur heb je een kwartier de tijd om iets uit je auto te halen. Het voelt als vakantie in een vakantie. Je hoeft zelf niet te sturen, het scheelt je ingekochte camperkilometers en benzine, en als je mazzel hebt wordt er van alles omgeroepen: ‘Humpback on the left’, ‘Orca on the right’. Als je echter in het verleidelijke souvenirwinkeltje rondscharrelt, kun je dus zo een Flipper Family missen.

Het hele artikel lees je in reismagazine GoCanada (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

26 juni 2024 - Een groot deel van de emigranten die Nederland verruilen voor het buitenland begint een boerderij. Dat heeft veel te maken met de dalende winstverwachtingen in de Hollandse polders, maar zeker ook met de belofte van ruimte, vrijheid en rust die een boerenbedrijf in den vreemde met zich meebrengt. Noorwegen heeft van alle drie meer dan genoeg en biedt legio mogelijkheden voor de agrarische enthousiasteling. Dat je daarvoor niet per se hoeft te emigreren, moge duidelijk zijn. Maar een paar dagen tussen de koeien en schapen, omgeven door frisse lucht en de simpele dingen des levens, is voor elke vastgeroeste stedeling een absolute aanrader.

Skageflå
Je eerste voorzichtige stappen zet je bij de Geiranger­fjord, een van Noorwegens mooiste wateren. Langs de oevers verrijst een handjevol ruïnes van boerderijen die hier nog geen 100 jaar geleden werden gevestigd. De onherbergzame lokatie geeft al een beetje aan uit welk hout de Noorse boeren gesneden zijn en hoe belangrijk vrijheid eigenlijk is. Van de drie meestbe­zochte boerderijen – Skageflå, Knivsflå en Blomberg – is alleen de eerste te voet bereikbaar, de andere twee zijn alleen via een boot over het koele water te bezichtigen. Deze zet je recht onder de ruïne af en duwt je in de goede richting van een half uurtje tot anderhalf uur pittig klimmen. De voormalige geitenboerderij Skageflå ligt bijvoorbeeld op ongeveer 250 meter boven de waterspiegel en komt in zicht na een wandeling van ongeveer 3 uur vanuit Geiranger. Eenmaal ter plaatse verdwijnt de twijfel over het nemen van de juiste beslissing nog steeds niet. Was de boer hier nu gek of briljant? Toegegeven, het uitzicht op dit aardse paradijs is een hoop waard – net als de torenhoge waterval naast de deur – maar deze totale isolatie is maar voor weinigen echt weggelegd.

Otternes
Tijd voor iets wetenswaardigs? Tussen Aurland en Flåm vullen ze historische gebouwen met tastbare herinneringen aan het boerenbestaan van enkele eeuwen geleden. Otternes is een boerencomplex van 27 gebouwen, dat naar verluidt voor het uitbreken van de Pest voorgoed werd verlaten. De eerste mensen vestigden zich hier al in het jaar 300, maar de oudste structuren dateren uit het begin van de 18e eeuw. Tegenwoordig worden de houten en stenen hutten met grasdaken in dit charmante openluchtmuseum opgeluisterd door acteurs en ambachtslieden, die je laten zien hoe het er vroeger aan toeging. Authentiek bereid boerenvoedsel en het verbluffend mooie uitzicht op Flåm en de Aurlandsfjord maken het geschiedenislesje hier compleet.

Lees het hele artikel in Noorwegen Magazine (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

24 juni 2024 - Agrarische meesterwerken, ingenieuze rotsformaties, uitgestrekte vlaktes met puntige bergen die het wolkendek doorprikken, een authentieke treinreis en vooral veel betoverende overblijfselen van een uitgestorven cultuur. Meridian Travel trok door de Heilige Vallei van de Inca’s in Peru en zag met eigen ogen dat er tussen de bekende trekpleisters Cusco en Machu Picchu nog zoveel meer is. Tekst en fotografie door Lars van Soest

Bombastische tonen galmen over het Plaza Mayor van Cusco. De vele backpackers kijken hun ogen uit. Velen nog aangeslagen van de drank van de avond ervoor. Ook de hoogte van ruim 3.300 meter werkt niet mee hier in de Andes. Toeristen op de berg ten noorden van de toch al hooggelegen stad kunnen alleen als zij hun oren spitsen de muziek van de traditionele zondagse fanfare waarnemen. Wanneer ze het tafereel de rug toekeren, treffen ze een totaal andere wereld aan, een wereld van vergane glorie. Hier bevindt zich het startpunt van onze reis door de Heilige Vallei, hier ligt de archeologische Inca-vindplaats Sacsayhuamán. Door de fonetische gelijkenis ook wel Sexy Woman genoemd. Geen gekke bijnaam.

40.000 kilometer

De Heilige Vallei is in een ver verleden gevormd door de Urubamba River. Het verbindt globaal gezien Cusco met Machu Picchu, een afstand van zo’n zeventig tachtig kilometer. Cusco vormde in de hoogtijdagen van de Inca’s het centrum van hun imperium. Met een wandelnet van 40.000 kilometer werden de uithoeken van het uitgestrekte rijk met elkaar verbonden. Van Quito in Ecuador tot Santiago in Chili en Mendoza in Argentinië. Nergens anders dan in de Heilige Vallei in Peru is de Inca-cultuur echter nog zo nadrukkelijk aanwezig.

Nietige conquistadores

Sacsayhuamán bestaat voornamelijk uit stenen. Stenen van een ontzagwekkend formaat. Ze vormen robuuste en duizelingwekkende muren. Hoewel niet met cement aan elkaar verbonden, passen de reusachtige rotsen beter in elkaar dan legostenen. De Spaanse conquistadores moeten zich tijdens hun komst nietig hebben gevoeld. Ze geloofden niet dat de Inca’s in staat waren tot het bouwen van deze wonderen. Zij hielden demonen of boze geesten verantwoordelijk. 

Inca-expert Renato Vera weet als geen ander dat dat niet waar is en legt uit dat de bouwwerken door de Inca’s zelfs zo werden gebouwd dat ze aardbevingen konden overleven. “De stenen werden minutieus geschaafd en zo passend voor elkaar gemaakt. Dat deden ze bewust om aardbevingen te weerstaan. Ze liggen zo strak op elkaar dat er zelfs nu geen begroeiing tussen kan plaatsenvinden”, besluit hij bevlogen. Daarna richt hij zich boos tot drie jongeren die een oude afgesloten poort bestijgen voor een foto. “Eraf! Zijn jullie gek geworden”, schreeuwt hij.

Oranje zee

Terwijl nieuw vaak neerkijkt op oud is dat hier anders. Sacsayhuamán geeft een uniek uitzicht over Cusco. Zelfs de lokale kinderen kunnen het waarderen.

Of hebben ze meer oog voor elkaar? De dakpannen laten de op de heuvels gelegen buitenwijken van Cusco vrijwel feilloos in elkaar overlopen, het is net een oranje zee.

Experimentele laboratoria

Graancirkels, maar dan anders? Of misschien een amfitheater? Dat is de eerste gedachte wanneer de duizelingwekkende kraters van Moray (FOTO ONDER) wordt ingetuurd. Hier, op zo’n vijftig kilometer van Cusco, stortte miljoenen jaren geleden drie meteorieten neer en daar maakte de Inca’s later dankbaar gebruik van. Ze verbouwden de ruim honderd meters diepe gaten rond 1400 om tot experimentele laboratoria. Niet alleen nuttig, maar ook overweldigend voor het oog. Nog steeds.

Het hele artikel lees je hier >>

22 juni 2024 - Mauritius is een eiland in de Indische Oceaan met prachtige zandstranden en koraalriffen. Maar het eiland heeft nog veel meer te bieden dan dat! Mooie steden, een prachtig landschap, botanische tuinen en verschillende natuurparken. Wij zochten de 5 leukste excursies uit op Mauritius.

De botanische tuinen van Pamplemousses
Op 11 kilometer afstand van Port Louis liggen de botanische tuinen van Pamplemousses. De officiële naam is Sir Seewoosagur Ramgoolam Botanic Garden. De botanische tuinen zijn een van de best bezochte attracties van Mauritius. Veel reisorganisaties organiseren er dan ook excursies naar. Pamplemousses is vooral populair geworden door de prachtige grote waterlelies die er groeien. Ze heten Victoria Amazonica en kunnen wel een gewicht dragen van meer dan 45 kilo. Via prachtig aangelegde wandelpaden loop je langs verschillende vijvers, tussen eeuwenoude bomen door naar de terrassen. Er komen zo'n 800 verschillende plantensoorten voor waarvan 60 soorten palmbomen. Ook vind je er medische planten, eeuwenoude palmbonen, kruiden en lotussen.

Ile aux Cerfs
Ile aux Cerfs is een droomeiland met tropische stranden, palmbomen en een azuurblauwe zee. Het eiland ligt voor de oostkust van Mauritius en is per vissersboot binnen 20 minuten te bereiken. Het ligt in een rif met een zeer rustige lagune. Ook zijn er twee restaurants op het eiland te vinden. Tijdens een dagtocht naar Ile aux Cerfs zal je je zeker niet vervelen. Je kan genieten van de rustgevende lagunes, de watersporten die te beoefenen zijn maar natuurlijk ook van de prachtige bountystranden. Ook zijn er genoeg schaduwplekjes te vinden op het eiland. Aan het eind van de middag verlaat je het eiland weer.

Casela Nature & Leisure Park
Casela Nature & Leisure Park is een prachtig park in het westen van Mauritius. Het is gelegen tussen Tamarin Bay en Flic-en-Flac. In totaal is het park 14 hectare groot en wonen er ongeveer 150 verschillende soorten dieren. Schildpadden, jachtluipaarden, apen en leeuwen kan je er allemaal bewonderen. Ook krijg je veel informatie over de dieren. In het park kan je mooie wandelingen maken en tegelijkertijd de spelende dieren bewonderen. Ook kan je er klimmen en het gebied van Casela ontdekken met een quad.\

Lees het hele artikel in reismagazine Onontdekte Plekken (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

20 juni 2024 - De Mekong wordt gezien als de levensader van zuidoost Azië. De rivier ontspringt in het Tanglagebergte in China en loopt via Myanmar, Laos, Thailand, Cambodja en Vietnam voordat hij uitmondt in de Zuid-Chinese Zee. Meridian Travel voer tussen Thailand en Laos driehonderd kilometer mee.

Het is nog vroeg. De mist die vanaf de Mekong landinwaarts stroomt, legt een deken van sereniteit over het landschap. Uit de grijze luchtplukken steken gestaltes van bomen, bergen, huisjes en tempels. Naarmate de zon steeds meer naar boven kruipt, wordt het beeld onrealistischer. De mist wordt lichter en neemt een oranje tot roze gloed aan; landschap is nog steeds niet helemaal goed te zien. Het is telkens weer een verrassing wat er vanuit de verte opdoemt.

We rijden per busje over de 1129-weg in Noord-Thailand. Na een overnachting in Chiang Sean op de rand van de Gouden Driehoek - het gebied waar Laos, Thailand en Myanmar elkaar ontmoeten - zijn we nu op weg naar grensplaats Chiang Kong. De rit door het mystieke landschap duurt precies een uur. In Chiang Kong moeten de formaliteiten om richting Laos te reizen worden afgehandeld. Dat duurt even. Er zijn staan lange rijen. Allerlei mensen lopen zwaaiend met papieren in het rond. Backpackers, toeristen, werklui; het is een gemêleerd gezelschap.

Dauwdruppels
De afstand tot Laos is niet groot, de Mekong is op dit punt misschien een paar honderd meter breed. In de verste verte is geen pontje, steiger of iets dat op een luxe vervoersmiddel lijkt te bekennen. Slechts een paar primitieve verroeste en gedeukte bootjes liggen te wachten op de oevers van Chiang Kong. En dat zijn precies de bootjes waar wij met onze koffers en camera’s in moeten. Zo’n rivier oversteken met zo’n bootje? Gaat dat wel goed?

De lange, maar smalle bootjes liggen met hun ene punt in het zand en de andere in het water. Instappen gaat daarom met behulp van een kistje dat in het zand voor de boot ligt. Het zitten gebeurt op lage plankjes die vlak achter elkaar geplaatst zijn. Knieën steken flink de lucht in. Op elk plankje kunnen slechts twee volwassenen zitten; zo smal is de boot. Gelukkig duurt het ritje naar de overkant slechts twee minuten. Van het blauwe zeiltje dat de bezoekers enige bescherming moet geven tegen zon of regen sijpelen een paar dauwdruppels naar beneden.

Op Laotiaans grondgebied is het wederom een drukte van jewelste. Overal in de smalle welkomststraat van de stad Ban Houayxay staan koffers en lopen mensen rond met paspoorten, pennen en papiertjes. Ook hier moet weer papierwerk afgewikkeld worden voordat een ieder het land in mag. Als deelnemers van de Luang Say Mekong Cruise kunnen wij lekker gaan zitten en wachten totdat alles voor ons geregeld is.

Cruise
Het is nog geen negen uur als de lange motorboot van Luang Say Mekong Cruises wegvaart van de pier van Ban Houayxay. Met veel gebulder brengt de kapitein het witte schip in beweging. Het bruine water wordt aan de kant geduwd en langzaam varen we naar het midden van de rivier. Helaas reizen we niet met een traditionele houten boot. Al zullen er gedurende de tocht vast wel een paar voorbijkomen.

Omdat het water laag staat - het is januari en het droge seizoen is al een paar maanden in volle gang - moet de boot af en toe zigzaggen over de rivier. Veel rotsen liggen bloot of dichter aan de oppervlakte komen te liggen en dus moet de kapitein goed kijken waar hij veilig kan varen. De rotsen bewijzen dat het amper heeft geregend de laatste tijd. De strepen die het oude waterniveau symboliseren steken soms wel drie meter boven het huidige waterlevel uit.

Aan de oevers van de Mekong gebeurt van alles. Buffels nemen een bad. Kinderen spelen in het water en ouderen zijn aan het werk. Kapitein Vuelee vertelt dat de Mekong een belangrijke levensbron is voor de mensen in de nabij gelegen dorpen. “Veel dorpelingen zoeken in het water naar stenen om die te vermalen en er huizen van te maken. Anderen zoeken naar wier om te eten. En natuurlijk wordt er ook veel gevist.”

Iets hoger op de oevers liggen dorpjes: weelderige privéhuizen en luxe resorts. Maar ook simpele visserskotjes en plantages. Zelfs een tempel komt voorbij. Een drietal monniken, gekleed in oranje gewaden, duwt met moeite een ossenkar de heuvel op. Meestal worden de bouwwerken door een grote brede betonnen trap verbonden met het water. Het valt op dat er over het water maar weinig andere boten passeren. Er komt een keer een speedbootje voorbij razen, maar voor de rest valt het tegen. Slechts een enkele keer passeert er een turquoise geverfde traditionele sloep.

Het hele artikel lees je hier >>

18 juni 2024 - Aan het eind van de middag arriveren we op Ponta Delgada, de hoofdstad van São Miguel. Ponte Delgada is het grootste eiland van de Azoren, met de meeste inwoners (137.000 van in totaal 245.000). São Miguel boeit met zijn rijke flora en fauna. Het eiland wordt niet voor niets Ilha Verde, oftewel het ‘groene eiland’ genoemd. De hoofdstad van São Miguel is authentiek en verstedelijkt, maar niet overdreven druk. In het centrum vind je verschillende winkelstraten en kleine terrasjes, afgewisseld met kloosters, kerken en paleizen die voor de nodige charme zorgen. Het aantal toeristen in Ponta Delgada lijkt beperkt, al meren er regelmatig luxe cruiseschepen aan in de haven die voor een overvloed aan bezoekers zorgen. Dan is het even hectisch, en zie je grote groepen toeristen gehaast en uitgerust met shopping tasjes door het centrum sjezen. Gelukkig kent het eiland op het platteland genoeg ‘laidback’ plekken waar de tijd heeft stilgestaan, en waar de uitbundige natuur overheerst.

De schoonheid van Sete Cidades
De slapende vulkaan Sete Cidades, gelegen in het gelijknamige dorpje, is een spectaculaire bestemming op São Miguel. Wie aan de Azoren denkt, denkt waarschijnlijk aan het bekende beeld van Lagoa Azul (blauw) en Lagoa Verde (groen). Op het eerste gezicht lijken het twee aparte meren met elk een eigen naam en kleur, maar eigenlijk vormen ze samen één groot meer, van elkaar gescheiden door een brug. Het kleurverschil ontstaat doordat het groene gedeelte ondieper is en er meer algen en planten groeien die het water de groene kleur geven.

Op de eerste dag van ons verblijf op São Miguel hebben we via Islandhopper Tours een ochtendtour geboekt naar de meren van Sete Cidades, een van de belangrijkste toeristische trekpleisters van São Miguel. Onze gids meldt zich al vroeg bij ons hotel, zodat we ons in alle rust kunnen onderdompelen in de prachtige natuur van dit deel van het eiland. Vroeg in de ochtend genieten we bijna privé van deze plek, waar de magie tussen de regenbuien door echt voelbaar is.

Het kan flink regenen op de Azoren, vooral in de herfst- en winterperiode. Je kunt dan zomaar op één dag alle seizoenen door elkaar beleven: van zon en warmte tot forse buien met regen en veel wind. Ook wij krijgen tijdens onze tour met dit weerbeeld te maken. Gelukkig is het een deel van de dag ook mooi droog en zonnig gebleven. En uiteraard maken de ongelooflijke uitzichten alles goed! Op de weg terug naar Ponta Delgada maken we nog enkele extra stops, zoals bij de Salto do Cabrito waterval. Hier vind je een mooi uitkijkpunt om foto’s te maken, zonder te hoeven balanceren over natte rotsblokken.

Dolfijnen en walvissen spotten
Het spotten van walvissen is voor veel reizigers een echte droom. De beste tijd om op de Azoren walvissen in het wild te zien, is van mei tot en met oktober. Dan heb je de meeste kans om de bijzondere zoogdieren in de Atlantische Oceaan van dichtbij te spotten. In de buurt van de Azoren zwemmen meer dan 25 soorten walvissen! Potvissen zijn er het hele jaar door te zien. In de herfstperiode moet je wel rekening houden met een onrustige zee en soms hoge golven. Dan is de keuze tussen een rubberboot en een veel stabielere catamaran snel gemaakt. Want drie uur lang heen en weer geslingerd worden op een ruwe zee is geen pretje.

Zodra we op volle zee zijn, zien we groepen dolfijnen dicht bij de boot komen en er ook onderdoor zwemmen. De walvissen laten zich niet meteen zien, op zo nu en dan een glimp in de verte na. Als onze gids eindelijk iets ziet, geeft hij de kapitein het commando om er in volle vaart op af te gaan. Reusachtige walvissen die uit de zee omhoogrijzen, zorgen altijd voor een indrukwekkend moment. De impact van hun gewicht en staarten staan garant voor een geweldige fotoshow. Om rekening mee te houden: in september en oktober worden de walvistrips regelmatig afgezegd door de ruige zee of het stormachtige weer. Gelukkig doen de toeristenbureaus er alles aan om de tour naar een later moment te verplaatsen, wanneer de weersvoorspellingen beter lijken. Het weer tijdens onze ochtendtrip is redelijk, met wat wind en golven. Vooral op de terugweg worden we aardig doorweekt, maar de ervaring was beslist onvergetelijk.

De beste whale watching excursie maak je met Futurismo, een bedrijf met 25 jaar ervaring en tien boten in verschillende maten: van een catamaran en glasvezelboot tot een snelle rubberboot (Zodiac). De drie uur durende trips varen uit om 09.00 uur en 14.00 uur.

Lees het hele artikel in reismagazine De Mooiste Rondreizen (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

Door Anneke Ruys

16 juni 2024 - Wie kiest voor de Florida Keys komt zelden bedrogen uit. Deze rijk gevarieerde archipel met ruim 1.700 eilandjes biedt voor elk wat wils, met als bonus dat je al dat moois gewoon met je auto of camper kunt verkennen. GoAmerika zet wat highlights voor je op een rij.

Navigatiesysteem uit, cruisecontrol aan. Om de Florida Keys te verkennen, hoef je op de Overseas Highway tussen Florida City en Key West alleen maar de horizon aan te houden. De 190 kilometer lange snelweg US 1 telt 42 bruggen en is gebouwd op het tracé van de legendarische Flagler’s Railroad, een ambiteus project van Standard Oil-tycoon Henry Flagler. De bouw begon in 1905, ingegeven door een aankondiging van de aanleg van het Panamakanaal. Flagler dacht dat Key West een belangrijke haven op de handelsroute naar Cuba en Latijns-Amerika zou kunnen zijn, evenals een essentiële bevoorradingsstop voor schepen die het Panamakanaal binnenkwamen of verlieten. Op verschillende punten in het bouwproces werkten meer dan 4.000 mensen aan het project, waarvoor Flagler bijna al zijn geld op het spel zette. Toen bijna 25 jaar later een groot deel van de spoorweg tijdens een orkaan werd verwoest, nam de overheid de resten over om er de Overseas Highway op aan te leggen. US 1 is officieel bestempeld als All-American Road onder de paraplu van het National Scenic Byways-programma. Da’s best veel eer voor een rechttoe-rechtaanroute van A naar B, ook al heb je van begin tot eind een ononderbroken uitzicht op de Golf van Mexico en de Atlantische Oceaan. Toch valt er heel veel te beleven dankzij de ontelbare eilandjes die je onderweg tegenkomt.

Duikparadijs Key Largo
Key Largo bijvoorbeeld, is een fijne uitvalsbasis voor maar liefst twee natuurjuweeltjes van formaat. Everglades National Park omvat 600 duizend hectare subtropische wildernis, waar honderden soorten vogels, vissen en reptielen leven – waaronder de alligator. Dichterbij ligt John Pennekamp Coral Reef State Park, het eerste onderwaterpark van Amerika en een van de redenen waarom Key Largo zich graag de duikhoofdstad van het land mag noemen. Duikers en snorkelaars kunnen hun hart hier ophalen aan ontelbare kleurrijke vissen en kristalhelder water, waarin onder meer het beeld Christ of the Deep op 6 meter diepte veel bekijks trekt. Geen adem voor een duik? Boek dan een tour in een glazenbodemboot of stap in een kano of kajak en verken het park peddelend. Even verderop werkt ook Spiegel Grove als een magneet op scuba-fanaten. Dit kunstmatige rif op het gelijknamige, bewust afgezonken marineschip is met 155 meter lengte een van de grootste ter wereld – een haast onuitputtelijke duikstek vol koraal, algen en meer dan 130 soorten vissen. En als je dan toch bezig bent, is een verblijf in Jules’ Undersea Lodge een must: dit onderwaterhotel op 9 meter diepte is alleen met een zuurstoffles op je rug te bereiken.

Viswalhalla Islamorada
Op iets meer dan 20 minuten rijden van Key Largo bevindt zich de volgende officieuze hoofdstad, dit keer van het sportvissen. Het charmante dorp Islamorada is verdeeld over zes eilanden, die precies op de migratieroute van grote vissen als marlijnen, zeilvissen en tonijnen liggen. Landinwaarts is het ook al goed hengelen, want hier zwemt een overvloed aan tarpons en gratenvissen rond. Niet verwonderlijk dus, dat zich rond Islamorada een van de grootste vissersvloten op aarde heeft geconcentreerd. Op het eilandje Wind Key kun je in het zeedierenpark Theater of the Sea onderwaterbewoners in actie zien tijdens shows of – iets ongestoorder – in hun semi-natuurlijke habitat. Na al dat waterplezier kun je op Islamorada bovendien heerlijk eten, shoppen en genieten van de zonsondergang.

Lees het hele artikel in GoAmerika Magazine (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

14 juni 2024 - Kakadu National Park, gelegen in het noorden van de Northern Territory, is een van de oudste en meest diverse nationale parken van Australië. Het park is bekend om zijn prachtige landschappen, waaronder wetlands, rotskunst en watervallen. De geschiedenis van Kakadu gaat terug tot meer dan 50.000 jaar geleden, toen de Aboriginals, de oorspronkelijke bewoners van Australië, in het gebied woonden. De Aboriginals hadden een hechte band met het land en de natuur, en hun tradities en culturen zijn nog steeds zichtbaar in het park. Er zijn veel rotskunstwerken te vinden in Kakadu, waaronder oude schilderingen en gravures die getuigen van de rijke culturele erfenis van de Aboriginals.

In de 19e eeuw werd het gebied ontdekt door Europeanen, en er werd begonnen met de ontginning van de natuurlijke hulpbronnen. Veel van de oorspronkelijke bewoners werden ontruimd uit hun land en hun levensstijl werd aangetast door de komst van de Europeanen.

In de jaren 70 werd het gebied officieel erkend als nationaal park, en sindsdien wordt er hard gewerkt aan het behoud van de natuurlijke schoonheid en de culturele erfenis van het gebied. Er is nu een samenwerking tussen de overheid, de Aboriginals en andere belanghebbenden om het park te beschermen en de toeristische ontwikkeling te reguleren.

Uniek
Kakadu is een uniek en belangrijk nationaal park, niet alleen vanwege de prachtige natuur, maar ook vanwege de rijke culturele erfenis. Het park biedt een unieke kans om meer te weten te komen over de Aboriginal cultuur en om de prachtige natuur van Australië te ontdekken. Een bezoek aan Kakadu is een onvergetelijke ervaring, die de bezoeker een kijkje geeft in de rijke geschiedenis en cultuur van Australië.

Kakadu National Park is een van de meest indrukwekkende en diverse nationale parken van Australië, gelegen in het noorden van de Northern Territory. Het park biedt een scala aan prachtige landschappen, waaronder wetlands, rotskunst, watervallen en meren. Hieronder beschrijven we enkele van de meest indrukwekkende highlights en bezienswaardigheden die het park te bieden heeft.

Nourlangie Rock
Nourlangie Rock is een van de meest iconische bezienswaardigheden in het Kakadu National Park in Australië. Het is een rotsformatie die bekend staat om zijn oude rotstekeningen en is een belangrijke culturele site voor de Aboriginals in het gebied. De rotsformatie, ook wel bekend als Burrunggui genoemd, is ongeveer 30 meter hoog en bestaat uit zandsteen en kwartsiet. Het ligt in de buurt van de Kakadu Highway en is gemakkelijk bereikbaar voor bezoekers van het park. Nourlangie Rock heeft een rijke Aboriginal-geschiedenis die teruggaat tot duizenden jaren geleden. De rotstekeningen die op de rotsen zijn te zien, geven ons een inzicht in het leven en de cultuur van de Aboriginals in dit gebied. De tekeningen zijn gemaakt met oker, witte klei en houtskool en tonen afbeeldingen van dieren, planten, mensen en mythologische figuren.

Het hele artikel lees je in de reisgids De Mooiste Nationale PArken van Australië (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>