8 augustus 2025 - Zion National Park is een adembenemend natuurpark gelegen in het zuidwesten van de Verenigde Sta­ten, in de staat Utah. Het park is opgericht in 1919 en beslaat een gebied van 593 km². Het is een populaire bestemming voor wandelaars vanwege de vele wandelpaden en trails die het park biedt. We praten met Corrina Flink van reisorganisatie GoAmerika over de mooiste wandelroutes door Zion National Park.

‘Ik werk als reisspecialist bij reisorganisatie GoAmerika’, begint Corrina. Zion National Park heeft talloze wandelroutes, variërend van korte en gemakkelijke wandelingen tot lange en uitdagende hikes. Voor beginners raad ik de Emerald Pools Trail aan, een gemakkelijke wandeling van ongeveer 3 kilometer die je langs drie verschillende watervallen brengt. Het pad is goed onderhouden en biedt prachtige uitzichten op de canyon en de omringende rotsen’, legt Corrina uit.
(Tekst gaat verder onder de advertentie)

De volledige versie van dit artikel is te lezen in reismagazine GoAmerika #6 en is alleen toegankelijk voor abonnees. Voor slechts 19,75 krijg je een half jaar online toegang tot al onze uitgaves (100+)
Aanmelden >>

Voor ervaren wandelaars zijn de Angels Landing en de Narrows twee populaire wandelingen in Zion National Park. ‘Angels Landing is een uitdagende wandeling van ongeveer 8 kilometer die eindigt bij een spectaculair uitkijkpunt over de canyon. Tenzij je niet de hele hike doet maar alleen het begin, heb je een permit nodig, dat is wel belangrijk om te weten. De Narrows is een unieke wandeling waarbij je door een rivier loopt tussen hoge rotswanden. Dit is een van de meest populaire wandelingen in Zion National Park en is absoluut een van de hoogtepunten van Zion National Park. Deze 16 mijl lange hike stond al heel lang op mijn bucketlist’, aldus Corrina. ‘Als de hele Narrows wilt lopen moet je niet alleen goed getraind zijn maar heb je bovendien een permit nodig. De meeste mensen lopen het dan ook niet helemaal, net als ik dat ook niet heb gedaan. Het meest iconische gedeelte is Wall Street. Ik heb zelf tot aan Wall Street gelopen waar ik, heen en terug, ongeveer vijfenhalf uur over heb gedaan en iedere minuut meer dan waard vond. Ik heb ook af en toe even gezeten om van het landschap te genieten of even wat te eten of te drinken’, aldus Corrina. ‘Mijn tips zijn om goede schoenen en een stok te hebben, ik heb deze zelf in Springdale gehuurd. Goede schoenen, die ook je enkels beschermen, heb je nodig omdat je over keien loopt en het niet altijd goed kan zien door het water. De stok kan je ook echt niet zonder om je balans te houden. Je kan eventueel ook een waterdichte rugtas huren voor als het water wat dieper is.’

Het hele artikel is te lezen in reismagazine GoAmerika #6 (PREMIUM, alleen voor abonnees). Lees het hier >>

2 augustus 2025 - Bij het plannen van een reis door Canada worden excursies vaak over het hele reisschema verspreid, wat veel reistijd kan opleveren. Een ideale oplossing is een verblijf in een wildernis lodge, waar je in een paar dagen tijd volledig wordt ondergedompeld in natuur en avontuur. Deze lodges, zoals Farewell Harbour Lodge, Klahoose Wilderness Resort en Knight Inlet Lodge, bieden all-inclusive pakketten met walvis- en berenexcursies, culturele activiteiten en maaltijden in de afgelegen Canadese wildernis.

Wanneer je een reis door Canada aan het plannen bent heb je al snel de neiging om een lijst te maken van alle mogelijke excursies en hier je reisschema op af te stemmen. Logisch en hartstikke leuk om te doen. Een walvisexcursie ‘hier’, een berenexcursie ‘daar’ en het liefst ook nog een mooie kajaktocht als toetje. Met de grote afstanden in Canada betekent dit vaak wel dat je soms hele afstanden moet afleggen om de beste walvistocht van Vancouver Island mee te nemen in je programma. En soms moet je ook dezelfde weg weer terug, want je kunt in Canada niet overal een rondje rijden. Met name als je wat minder tijd hebt kan dit betekenen dat je best lang in de auto of camper zit, terwijl je op vakantie ook op zoek bent naar rust en ‘quality time’ met het gezin. Een oplossing hiervoor is een meerdaags verblijf in een van de prachtige wildernis lodges die Canada rijk is. Met name rond Vancouver Island is de keuze reuze. Afgelegen lodges, alleen bereikbaar per boot of watervliegtuig, die opvallen door hun kleinschaligheid en ‘all-in concept’. Wat betekent dat dan? Dat ‘all-in concept’?
Heel simpel gezegd betekent dit eigenlijk dat je een paar dagen volledig in de watten wordt gelegd en dat je dagen gevuld worden met de meest spectaculaire excursies. Bij aankomst in de lodge krijg je een uitgebreide introductie met alle mogelijkheden die er tijdens je verblijf worden aangeboden. In de ochtend ga je bijvoorbeeld met een klein gezelschap op orkatocht, terwijl je in de middag een mooie kajaktocht maakt. De volgende dag ga je op jacht (met de camera dan) naar de vissende grizzly beer terwijl je onderweg ook nog een culturele stop maakt in een ‘First Nations Village’. De dagen worden afgesloten met een ‘home cooked meal’ ter plaatse bereid door de chef-kok van de lodge. Uiteraard vergezeld door een goed glas wijn. De avonden bij het haardvuur worden gevuld met interessante presentaties over de lokale flora en fauna. En dat allemaal op een afgelegen plek in de Canadese wildernis. Als je naar de prijzen kijkt van dit type accommodaties lijken ze in eerste instantie best aan de prijs. Ga je echter rekenen wat drie overnachtingen, een lange walvisexcursie, een grizzly expeditie en drie maaltijden per dag kosten, zal je zien dat het eigenlijk best meevalt en dat het zeker een interessante optie kan zijn. Neem daarin mee dat je vaak midden in de natuur zit, met de walvissen bij wijze van speken om de hoek, is je effectieve tijd tussen de beestjes vele malen groter dan een excursie met anderhalf uur reistijd heen en weer voordat je wat ziet. Kortom, sta je open voor een bijzondere ervaring, dan is een meerdaags verblijf in een van de prachtige wildernis lodges zeker het overwegen waard.

Farewell Harbour Lodge
Gelegen op Berry Island ligt deze lodge in een van de meest rijke orkagebieden van Canada. Het meest geboekte pakket is een vierdaags pakket waarbij je drie nachten in de lodge verblijft. Je kunt echter ook kiezen voor een 5-, 6- of 7daags pakket. Onze persoonlijke ervaring is echter dat een vierdaags pakket je genoeg tijd geeft om de belangrijkste activiteiten optimaal te ervaren. De gastheer en -vrouw Tim en Kelli hebben het begrip gastvrijheid volledig begrepen en je voelt je vanaf het begin dan ook thuis in deze warme lodge. En voor de ‘Wim Hoffs’ onder ons, elke dag om 5 uur in de middag springt iedereen in het koude water voor de ‘Five o’Clock swim’. Ooh ja… de transfer naar de logde gebeurt per boot en is meteen al een walvisexcursie! Je wordt opgehaald en teruggebracht in Alder Bay, een camping vlakbij Telegraph Cove. Je kunt je camper of auto daar uiteraard laten staan tijdens je verblijf in de lodge. De beste maand voor ‘bear viewing’ is september.

Het hele artikel is te lezen in Vancouver Magazine (ALLEEN VOOR ABONNEES) >>

26 juli 2025 - Portugal is een paradijs voor fietsers, met een scala aan prachtige routes die door adembenemende landschappen, historische dorpen en culturele schatten voeren. Of je nu langs de ruige zuidwestkust van de Rota Vicentina fietst, de goudgele stranden van de Ecovia Litoral ontdekt, de lengte van het land doorkruist via de N2, geniet van de wijngaarden in de Douro-vallei, of het serene binnenland van de Via Algarviana verkent, elke route biedt een unieke ervaring. Deze routes combineren uitdagende terreinen met rustige paden, waardoor ze geschikt zijn voor zowel ervaren fietsers als recreanten. Ontdek de natuurlijke schoonheid en culturele rijkdom van Portugal op de fiets.

De Rota Vicentina
De Rota Vicentina, gelegen langs de ruige zuidwestkust van Portugal, is een paradijs voor fietsliefhebbers. Deze route begint in het historische stadje Sines en eindigt bij het spectaculaire Cabo de São Vicente. Fietsers worden getrakteerd op adembenemende uitzichten over de Atlantische Oceaan, afgelegen stranden en dramatische kliffen. Onderweg kom je langs schilderachtige vissersdorpjes zoals Porto Covo en Odeceixe, waar je de lokale keuken kunt proeven en de ontspannen sfeer kunt opsnuiven. De route combineert uitdagende stukken met rustige paden, waardoor het geschikt is voor zowel ervaren fietsers als recreanten. De ongerepte natuur en het gevoel van vrijheid maken de Rota Vicentina tot een onvergetelijke ervaring.

Ecovia Litoral
De Ecovia Litoral is een prachtige fietsroute die de gehele Algarve-kust bestrijkt, van Vila Real de Santo António in het oosten tot Sagres in het westen. Deze route van ongeveer 214 kilometer biedt een geweldige mix van adembenemende kustlandschappen, charmante stadjes en culturele bezienswaardigheden. Fietsers passeren iconische plaatsen zoals Tavira, Albufeira en Lagos, waar je kunt genieten van lokale gerechten en historische monumenten. De route volgt vaak de kustlijn, met uitzichten op gouden stranden, kristalhelder water en indrukwekkende kalkstenen kliffen. Onderweg kun je stoppen bij rustige baaien en traditionele vissersdorpen. De Ecovia Litoral is goed gemarkeerd en biedt een unieke manier om de diversiteit en schoonheid van de Algarve te ontdekken.

N2
De N2, bekend als de langste weg van Portugal, biedt een unieke fietsroute die het land van noord naar zuid doorkruist. Deze route, van ongeveer 739 kilometer, begint in Chaves, dicht bij de Spaanse grens, en eindigt in Faro aan de Algarve-kust. Fietsers die de N2 volgen, krijgen een ongeëvenaarde kans om de diverse landschappen en culturen van Portugal te ervaren.

Lees het hele artikel in Portugal Magazine. Bestellen kan hier >>

24 juli 2025 - Tanzania is een land met een ongekende natuurlijke rijkdom. Om deze schat aan ongerepte natuur te beschermen en onderhouden, zijn de Nationale Parken in het leven geroepen. Elk Nationaal Park kent haar eigen ‘specialiteit’: zo vind je in de Ngorongoro Conservation Area een vulkaankrater, staat naar Kenia migrerende gnoe centraal in Serengeti National Park en is Mount Kilimanjaro National Park voornamelijk bekend om de hoogste berg van Afrika binnen haar grenzen. Wij sprongen voor je in de jeep, op zoek naar de mooiste plekjes van Tanzania.

Serengeti National Park
Serengeti National Park meet bijna 15.000 vierkante kilometer en is waarschijnlijk het meest bekende park van Tanzania. Hoofdattractie is de gnoe (ook wel: wildebeest), die jaarlijks naar de groenere weiden van Kenia migreert. Begeleid door zebra’s en gazelles trekken ze met miljoenen tegelijk naar het buurland, onder het likkebaardend oog van hun natuurlijke vijanden: de leeuwen. Serengeti bestaat grotendeels uit savanne, met hier en daar een granieten rotsformatie. Op de uitgestrekte vlaktes grazen ontelbare dieren, die voortdurend onderweg zijn naar vers, sappig gras. Ook voor vogelliefhebbers is Serengeti aantrekkelijk, met honderden soorten gevederde vrienden die hun nest in het park hebben gebouwd.

Selous Game Reserve
Het grootste natuurgebied van Afrika ligt in Selous Game Reserve: 54.500 vierkante kilometer ongerepte natuur ligt er in het zuidoosten van Tanzania vredig bij. Het park is vernoemd naar een olifantenjager, Frederick Selous, wiens graf naast een zijtak van de Behobeho-rivier in het noorden van het park is gelegen. Het park telt maar liefst vier rivieren: de Ruaha, Luwega, Kilombero en de immense Rufiji. Naar schatting leeft hier de grootste concentratie aan olifanten, buffels, krokodillen en nijlpaarden ter wereld. De hoogteverschillen in het terrein, dat varieert van 100 tot 1.300 meter hoogte, maakt het landschap afwisselend en boeiend. Een tocht over de Rufijirivier is een indrukwekkende belevenis, die geen mens snel kan vergeten.

Lake Manyara National Park
DIt Park is klein maar afwisselend van decor. Het gelijknamige meer beslaat het grootste deel van het park, hoewel de omvang sterk afhankelijk is van de regenval. Aan de zanderige oevers zie je grote hoeveelheden vogels en aan de noordkant grenst het water aan een tropisch bos met enorme mahoniebomen en acaciasoorten. Er leeft een grote populatie giraffes, olifanten en buffels. De luipaarden leven hier, net als de leeuwen, in de bomen. Vergeet niet af en toe omhoog te kijken. Met een beetje geluk cirkelt er een zwarte adelaar boven je hoofd.

Lees het hele artikel in reismagazine Meridian Travel (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

20 juli 2025 - Een kleine stupa van keien, omringd door groene struiken en planten met fris roze en gele bloemen staat voor het traditionele huis van een boerenfamilie in Gaselo, een dorp op een bergwand in het centraal gelegen district Wangdue. Deze familie heeft een prachtigehuis van twee verdiepingen en kleine akkers vol groene asperges, chilipepers, rode rijst en bananen. Ze stellen hun huis open voor individuele reizigers die door Bhutan reizen. De woning is bijna helemaal van hout, alleen de muren zijn van leem. De buitenkant is prachtig beschilderd met kleurrijke motieven en boeddhistische symbolen. Een schildering van een grote gekleurde fallus met een strikje om de eikel mag niet ontbreken. Het is een vruchtbaarheidsteken en tevens het symbool van de morele vrijheid die Drukpa Kunley genoot, een zeer populaire boeddhistische dichter uit Bhutan.

Slapen-bij-de-boer
Met trots laat de zoon me de velden zien, de koeienstal, de kleine graanmolen waarmee ze rijstmeel maken en het houten bad dat door middel van hete stenen van warm water wordt voorzien. Ik word uitgenodigd om binnen te komen. Gretig stap ik naar binnen. De begane grond dient als voorraadschuur en keuken. Op de eerste verdieping woont de familie. In een kleine gezellige kamer mag ik gaan zitten op een matrasje op de grond. De muren zijn mild blauw geverfd met daarop vrolijke Bhutanese bloemversieringen in zachte kleuren.
Er wordt zoute melkthee geserveerd en gepofte maïs met een flinke hoeveelheid boter er doorheen. Ik hap zonder nadenken enthousiast in de gepofte maïs en heb daarna grote moeite de vette boter van mijn gehemelte te krijgen. Een slok thee redt mij. De man des huizes komt bij ons zitten en vertelt via de gids (en tevens tolk) wat ze verbouwen, wat ze zelf opeten en wat ze over houden om te verkopen op de markt. Terwijl hij vertelt kijkt hij me met fonkelende en trotse ogen aan. Zijn lippen en tandvlees zijn rood van de doma. Wat koffie is voor westerlingen, is doma voor de Aziaten. Sigaretten roken is strikt verboden in heel Bhutan en dus is de consumptie van betelnoot des te meer gestegen.

Ik mag hier komen slapen, mee lopen op het veld, zien hoe de koeien worden gemolken en ervaren hoe de pepers te drogen worden gelegd op het dak van het huis. Ik mag meehelpen met koken. En genieten van het pure boerenleven in Bhutan! Dit slapen-bij-de-boer-idee is nog maar net ontwaakt en voor mij voelt het als een heerlijke vondst. Dit heb ik tijdens een vorig bezoek aan Bhutan zo gemist: het echte leven. Een contact dat langer duurt dan een vluchtige glimlach op weg naar de zoveelste prachtige Dzong (boeddhistisch fort). Je zou je er bijna thuis gaan voelen: home sweet home.

Yes!
Ik word wakker in een blauwe tent. Niet op een matje, maar op een heus bed. Ik ben in Limuckha in centraal Bhutan. Het kampement bestaat uit vier tenten. De tent voor de keuken en de kok, de eettent, een slaaptent voor mijn Bhutanese begeleider en general manager van het reisagentschap en dan de slaaptent voor mijn maatje en mij. Ik heb heerlijk geslapen met de geluiden uit de velden en de bossen om het kamp heen. Koebellen, het fluiten van tientallen vogels, kikkers uit de rijstvelden. Giechelende kinderstemmen. Ik steek mijn hoofd uit de tent en word blij verrast. Wat een geweldig vergezicht vanaf hier.

Ik kijk uit over kleine rijstvelden en akkertjes met andere gewassen. De kleurschakeringen wisselen elkaar geleidelijk en een beetje schoorvoetend af. Van fel lichtgroen naar donker, van middelgroen naar zachtgeel. Op de achtergrond figureren de prachtige Bhutanese houten huizen, twee verdiepingen hoog. Het decor wordt afgemaakt met bergen als coulissen. De contouren worden waziger hoe verder de berg zich bevindt. Ze worden versierd door witte uitgetrokken wolkslierten die als een aureool doodstil hangen om de vlakke bergtoppen. Ik kijk, zwijg en sta op. Ik mag vandaag van Limucka naar Samtengang wandelen. Yes!

Tekst Cristel van Bree

Het hele artikel lees je hier >>

18 juli 2025 - De Mekong wordt gezien als de levensader van zuidoost Azië. De rivier ontspringt in het Tanglagebergte in China en loopt via Myanmar, Laos, Thailand, Cambodja en Vietnam voordat hij uitmondt in de Zuid-Chinese Zee. Meridian Travel voer tussen Thailand en Laos driehonderd kilometer mee.

Het is nog vroeg. De mist die vanaf de Mekong landinwaarts stroomt, legt een deken van sereniteit over het landschap. Uit de grijze luchtplukken steken gestaltes van bomen, bergen, huisjes en tempels. Naarmate de zon steeds meer naar boven kruipt, wordt het beeld onrealistischer. De mist wordt lichter en neemt een oranje tot roze gloed aan; landschap is nog steeds niet helemaal goed te zien. Het is telkens weer een verrassing wat er vanuit de verte opdoemt.

We rijden per busje over de 1129-weg in Noord-Thailand. Na een overnachting in Chiang Sean op de rand van de Gouden Driehoek - het gebied waar Laos, Thailand en Myanmar elkaar ontmoeten - zijn we nu op weg naar grensplaats Chiang Kong. De rit door het mystieke landschap duurt precies een uur. In Chiang Kong moeten de formaliteiten om richting Laos te reizen worden afgehandeld. Dat duurt even. Er zijn staan lange rijen. Allerlei mensen lopen zwaaiend met papieren in het rond. Backpackers, toeristen, werklui; het is een gemêleerd gezelschap.

Dauwdruppels
De afstand tot Laos is niet groot, de Mekong is op dit punt misschien een paar honderd meter breed. In de verste verte is geen pontje, steiger of iets dat op een luxe vervoersmiddel lijkt te bekennen. Slechts een paar primitieve verroeste en gedeukte bootjes liggen te wachten op de oevers van Chiang Kong. En dat zijn precies de bootjes waar wij met onze koffers en camera’s in moeten. Zo’n rivier oversteken met zo’n bootje? Gaat dat wel goed?

De lange, maar smalle bootjes liggen met hun ene punt in het zand en de andere in het water. Instappen gaat daarom met behulp van een kistje dat in het zand voor de boot ligt. Het zitten gebeurt op lage plankjes die vlak achter elkaar geplaatst zijn. Knieën steken flink de lucht in. Op elk plankje kunnen slechts twee volwassenen zitten; zo smal is de boot. Gelukkig duurt het ritje naar de overkant slechts twee minuten. Van het blauwe zeiltje dat de bezoekers enige bescherming moet geven tegen zon of regen sijpelen een paar dauwdruppels naar beneden.

Op Laotiaans grondgebied is het wederom een drukte van jewelste. Overal in de smalle welkomststraat van de stad Ban Houayxay staan koffers en lopen mensen rond met paspoorten, pennen en papiertjes. Ook hier moet weer papierwerk afgewikkeld worden voordat een ieder het land in mag. Als deelnemers van de Luang Say Mekong Cruise kunnen wij lekker gaan zitten en wachten totdat alles voor ons geregeld is.

Cruise
Het is nog geen negen uur als de lange motorboot van Luang Say Mekong Cruises wegvaart van de pier van Ban Houayxay. Met veel gebulder brengt de kapitein het witte schip in beweging. Het bruine water wordt aan de kant geduwd en langzaam varen we naar het midden van de rivier. Helaas reizen we niet met een traditionele houten boot. Al zullen er gedurende de tocht vast wel een paar voorbijkomen.

Omdat het water laag staat - het is januari en het droge seizoen is al een paar maanden in volle gang - moet de boot af en toe zigzaggen over de rivier. Veel rotsen liggen bloot of dichter aan de oppervlakte komen te liggen en dus moet de kapitein goed kijken waar hij veilig kan varen. De rotsen bewijzen dat het amper heeft geregend de laatste tijd. De strepen die het oude waterniveau symboliseren steken soms wel drie meter boven het huidige waterlevel uit.

Aan de oevers van de Mekong gebeurt van alles. Buffels nemen een bad. Kinderen spelen in het water en ouderen zijn aan het werk. Kapitein Vuelee vertelt dat de Mekong een belangrijke levensbron is voor de mensen in de nabij gelegen dorpen. “Veel dorpelingen zoeken in het water naar stenen om die te vermalen en er huizen van te maken. Anderen zoeken naar wier om te eten. En natuurlijk wordt er ook veel gevist.”

Iets hoger op de oevers liggen dorpjes: weelderige privéhuizen en luxe resorts. Maar ook simpele visserskotjes en plantages. Zelfs een tempel komt voorbij. Een drietal monniken, gekleed in oranje gewaden, duwt met moeite een ossenkar de heuvel op. Meestal worden de bouwwerken door een grote brede betonnen trap verbonden met het water. Het valt op dat er over het water maar weinig andere boten passeren. Er komt een keer een speedbootje voorbij razen, maar voor de rest valt het tegen. Slechts een enkele keer passeert er een turquoise geverfde traditionele sloep.

14 juli 2025 - De Atacama-woestijn, gelegen in het noorden van Chili, staat bekend als de droogste woestijn ter wereld. Dit surrealistische landschap strekt zich uit over ongeveer 1.000 kilometer en biedt een indrukwekkend scala aan natuurlijke wonderen. Het maanachtige terrein, bezaaid met zoutvlaktes, geisers en vulkanen, zorgt voor een unieke omgeving die zowel wetenschappers als avonturiers aantrekt. De Atacama is een paradijs voor astronomen dankzij de heldere, onbewolkte nachthemels, wat het tot een van de beste plekken ter wereld maakt voor sterrenkijken.

Bezoekers kunnen zich onderdompelen in de wonderen van de natuur door de beroemde Valle de la Luna te verkennen, waar de rotsformaties in het maanlicht een buitenaardse sfeer creëren. Andere hoogtepunten zijn de zoutvlakte van Salar de Atacama, waar flamingo's te zien zijn, en de geisers van El Tatio, die bij zonsopgang een adembenemend schouwspel bieden. De nabijgelegen stad San Pedro de Atacama dient als een ideale uitvalsbasis voor het ontdekken van deze fascinerende en diverse woestijn, die elke reiziger zal betoveren.

Meer over de mooiste woestijnen ter wereld lees je in reismagazine De Mooiste Rondreizen #1 2024. Lees hem hier >>

10 juli 2025 - Peneda-Gerês Nationaal Park, het enige nationaal park van Portugal, is een waar paradijs voor natuurliefhebbers en avonturiers. Gelegen in het noorden van Portugal, biedt dit park een combinatie van rijke geschiedenis, adembenemende landschappen en unieke lokale cultuur. Het park herbergt sporen van oude beschavingen, zoals Romeinse wegen en bruggen, middeleeuwse dorpen en traditionele berggemeenschappen.

Peneda-Gerês Nationaal Park is niet alleen een natuurlijk wonder, maar ook een plek waar de geschiedenis tot leven komt. Het park herbergt indrukwekkende sporen van de Romeinse beschaving. Een van de meest opmerkelijke is de Via Nova, een oude Romeinse weg die oorspronkelijk de steden Braga in Portugal en Astorga in Spanje verbond. Deze weg is bezaaid met oude mijlpalen en bruggen, die je een glimp geven van het leven in het Romeinse Rijk. Wandelen langs deze oude weg geeft een uniek inzicht in de geschiedenis en toont hoe ingenieus de Romeinse bouwtechnieken waren.

In Peneda-Gerês vind je ook charmante dorpen die hun middeleeuwse karakter hebben behouden. Lindoso is een van de bekendste, met zijn imposante kasteel en een cluster van espigueiros, traditionele granieten graanschuren die op stenen pilaren staan om graan droog en beschermd te houden. Deze espigueiros zijn niet alleen functioneel, maar ook architectonische kunstwerken die een essentieel onderdeel vormen van het agrarische leven in de regio. Soajo is een ander schilderachtig dorp, beroemd om zijn centrale plein met een verzameling van tientallen espigueiros, die een uniek inzicht geven in de agrarische geschiedenis van de regio.

Het hele artikel is te lezen in Portugal Magazne #1 (ALLEEN VOOR ABONNEES) >>

8 juli 2025 - Noorwegen staat bekend om zijn adembenemende natuurlijke schoonheid, majestueuze fjorden en schilderachtige dorpjes die langs de kust verspreid liggen. Een van de meest iconische manieren om dit wonderbaarlijke landschap te verkennen, is door middel van een Hurtigruten-rondreis.  De Hurtigruten-rondreis begint in het levendige Bergen, te midden van imposante bergen en betoverende fjorden. Terwijl het schip noordwaarts vaart langs de kust, komen we langs enkele van de meest indrukwekkende fjorden van Noorwegen, waaronder de Geirangerfjord en de Nærøyfjord, beiden Unesco-werelderfgoedlocaties. Een hoogtepunt van de reis is de Lofoten-archipel, met zijn dramatische pieken die uitsteken boven de Noordzee. Hier kun je de schilderachtige vissersdorpen verkennen, wandelen in de bergen en genieten van de unieke sfeer van deze afgelegen eilanden.

Terwijl het schip zijn weg naar het noorden vervolgt, bereikt het de Noordkaap, het noordelijkste puntje van het Europese vasteland. Dit is een magische plek waar je getuige kunt zijn van de middernachtzon in de zomer en het noorderlicht in de winter. Halverwege meert het schip aan in Kirkenes, het keerpunt van deze reis. Deze arctische stad biedt een diepgaande blik op het leven boven de poolcirkel en stelt reizigers in staat om de Sami-cultuur te ervaren, bekend om haar rendierherders en kleurrijke traditionele kleding.

Comfort en Verwennerij
Terwijl de Noorse kustlijn zich ontvouwt, kan je aan boord van de Hurtigruten genieten van eersteklas voorzieningen en services. De schepen zijn ontworpen met comfort en ontspanning in gedachten, met ruime lounges, restaurants die lokale gerechten serveren en hutten met een panoramisch uitzicht op de omliggende natuur. Een uniek aspect van de Hurtigruten-ervaring is het concept van de 'Hurtigruten Minute', waarbij het schip kort aanmeert bij kleine havens om lokale passagiers op te pikken of af te zetten. Dit geeft reizigers de gelegenheid om een glimp op te vangen van het dagelijks leven in afgelegen gemeenschappen en om contact te maken met de lokale bevolking.

Lees het hele artikel in NOORWEGEN MAGAZINE #3 (Alleen voor abonnees) >>

4 juli 2025 - De unieke culturele identiteit en de verscheidenheid aan landschappen maken de zuidelijke provincie Yunnan tot één van de interessantste gebieden van China. Het is de thuisbasis van de helft van China’s etnische minderheden en landschappen variëren van besneeuwde bergtoppen in het noorden en vuurrode landschappen in het oosten tot tropisch regenwoud in het zuiden.

Sinds de opkomst van het binnenlandse toerisme in China en de voortdurende uitbreiding van snelwegen, spoorlijnen en luchthavens, wordt reizen in Yunnan steeds populairder en gemakkelijker. Hoewel toeristische trekpleisters als Lijiang en Dali inmiddels hun authenticiteit en charme hebben verloren, herbergt Yunnan nog steeds talloze natuurgebieden en dorpen waar massatoerisme en modernisering nog niet op de loer liggen.

De bergen in
Op het marktplein in Lijiang kun je op de foto met een opgedirkt aapje op je schouder, op de hoek van elk straatje poseren jonge Chinese vrouwen in gehuurd traditioneel kostuum voor hun fotograferende vriendjes en naast de lokale snacktentjes zijn ook de Amerikaanse hamburger- en koffieketens goed vertegenwoordigd. Het is niet deze kermis die mij naar Lijiang brengt. De reden van mijn komst ligt een vier uur lange, hobbelige en vooral schitterende autorit verderop: het bergdorpje Wumu.

Ik passeer het Jade Dragon Snow Mountain Nationaal Park. Turquoise gletsjermeren worden omgeven door met sneeuw bedekte en door mist omhulde bergen. Twee uur later is het tijd voor een korte lunchstop in een gehucht waar een open garage is omgetoverd tot restaurantje. Ik tref er vier arbeiders die ook onderweg zijn naar Wumu om de komende weken een nieuw pad in het dorp aan te leggen. In een mum van tijd staat onze tafel vol met allerlei schaaltjes vlees, groente, rijst en glaasjes sterke drank. Verwonderd kijk ik toe hoe mijn overbuurman tegelijkertijd eet, praat, drinkt én stug blijft doorroken. Eenmaal aangekomen in Wumu maak ik een wandelingetje door het dorp met de eigenaren van mijn accommodatie; een Vlaamse vrouw, haar tot het volk Naxi behorende man en hun twee jonge kindjes. De liefde bracht haar naar het geboortedorp van haar man, waar hij dorpshoofd is en waar zij samen een prachtige eco lodge runnen. Er heerst in de namiddag een gezellige bedrijvigheid in Wumu. Een oud vrouwtje komt met haar varkens en geiten terug uit de bergen, kindjes komen net uit school en een groepje mannen staat met lange stokken kastanjes uit een boom te slaan.

Het hele artikel lees je hier >>

2 juli 2025 - De dagen dat husky’s en poolexpedities een exclusieve mannenaangelegenheid waren, zijn voorbij. Het mennen van sledehonden gaat menig vrouw zeer goed af. Fotografe Nicole Franken en journaliste Anneke de Bundel gingen in het Noorse Hallingdal op zoek naar een vrouwelijke musher en belandden in de slee van de Noorse marathonwinner Elin Nordheim–Skarpås.

Als een husky met pensioen moet, belt Jarle zijn broer, de jager. Een hond die niet meer kan werken, is een ongelukkige hond. Terwijl Jarle op het erf blijft, neemt de jager de hond mee achter de schuur en doodt hem met een kogel. De forse huskymenner huilt steevast geluidloos. Het verhaal van Jarle komt via de fotografe. Urenlang zitten we ieder op een rendierenvel in een huskyslee. Terwijl zij de husky’s op de sneeuwvlaktes hoog in de Noorse bergen in beeld brengt, vertelt Jarle staand op zijn slee zijn verhaal. Over zijn liefde voor zijn honden. Over het verdriet als hij ze laat afmaken.

Meisje
Elin Nordheim–Skarpås deelt die liefde. Ze is een jonge getalenteerde Noorse huskymusher, die afgelopen jaar de Gausdalmarathon won met zes van haar eigen honden en twee die ze van Jarle leende. Ze is net 23 als ze als eerste over de finish glijdt. De zeven honden hebben in 7 uur en 39 minuten honderd kilometer afgelegd. Een prestatie omdat hond nummer acht geblesseerd raakte en in de slee vervoerd moest worden. Op haar boerderijtje wacht ze ons op. Een meisje nog. Maar wel een meisje voor wie andere mushers tegenwoordig in de rij staan als ze puppy’s heeft. Haar honden garanderen sinds afgelopen jaar immers de overwinning. Ze is gekleed in een vuile salopet, een bontgevoerde muts en dikke waterdichte schoenen. Schoenen die later vervangen worden door gevoerde laarzen van rendierenvel. Belangrijk, omdat de sneeuw tijdens een tocht de voeten urenlang bedekt, waardoor mushers op foto’s altijd voetloos lijken.

Instinct
Nomadenstammen uit Siberië en Eskimo’s uit Alaska maakten als eersten gebruik van sledehonden. Drie­duizend jaar later zijn de honden nog steeds geschikt om lange afstanden af te leggen. En nog altijd kunnen de honden met weinig voedsel toe. Onder barre omstandigheden leven ze buiten, slapen ze opgerold in de sneeuw, waarbij het puntje van de staart de neus bedekt. Hoewel het traditionele werk van husky’s door sneeuwscooters en vliegtuigen is overgenomen, blijven de honden onontbeerlijk voor de mens omdat ze een streepje voor hebben op de techniek: ze beschikken over instinct.

Bloedsoep
Terwijl Elin restjes gehakte elandenpoten met water aanmengt tot een bloederig ontbijtsoepje rukken de honden in de sneeuw aan hun kettingen. Ieder voor hun eigen hok blaffen ze om aandacht. Vier teefjes en vier reutjes in verschillende kleurschakeringen. ‘Drie jaar geleden kwam ik per toeval in aanraking met sledehonden,’ begint Elin, terwijl ze stoïcijns in de bloedsoep roert waaruit een weeë lucht opstijgt. ‘Ik hield altijd al van honden, maar gewoon, zoals de meeste mensen. Thuis hadden we een hond die voor de kachel lag. Mijn ouders trakteerden me op een huskytocht en ik was verloren. Dat je alleen met honden een avontuur aangaat en onderdeel bent van de natuur. Dat heeft me gegrepen.’

Het hele artikel is te lezen op ons themakanaal NoorWegen (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

Door Anneke de Bundel

30 juni 2025 - Terwijl de herfst zijn intrede doet en de natuur zich hult in een kleurrijk tapijt van oranje en rood, biedt Ierland een uniek spektakel dat de zintuigen prikkelt. De frisse, koele lucht is gevuld met de geur van turfvuurtjes, en de landschappen transformeren in adembenemende panorama's van vijftig tinten oranje.

Wanneer de temperaturen zakken en de dagen korter worden, hangt in Ierland de geur van turfvuurtjes in de lucht. De varens in de nationale parken kleuren langzaam van groen naar oranje, en de hoge golven van de Wild Atlantic Way doen de naam meer dan eer aan. Ierland is een perfecte plek om in de herfst te bezoeken. BBI Travel organiseert al sinds 1963 reizen naar Ierland en kent het land op haar duimpje. Volgens de reisorganisatie is het najaar in Ierland een onontdekt pareltje. Dus trek je jas aan en pak je laarzen in, want je staat op het punt om te ontdekken waarom jij deze herfst naar Ierland wilt.

Het land voor jezelf
De afgelopen jaren is Ierland een gewilde vakantiebestemming geworden, maar wanneer de zomervakantie voorbij is en de herfst voor de deur staat, keert in Ierland de stilte terug. Dit is het perfecte moment om in alle rust de adembenemende natuur te bewonderen waar Ierland om bekend staat, zoals de 179 km lange Ring of Kerry. Deze bijzondere route leidt je langs prachtige bezienswaardigheden op het schiereiland Iveragh. In de zomer kan de route erg druk zijn, maar in het najaar heb je de omgeving nagenoeg voor jezelf. Neem bijvoorbeeld de smalle bergpas bij de Gap of Dunloe of het uitzichtpunt van Ladies View. In november kun je bij Ladies View in alle rust en stilte de schitterende omgeving in je opnemen. Ook bij de Gap of Dunloe is, op een enkele jaunting car na, nagenoeg niemand. Je kunt hier prachtig wandelen. Parkeer je auto bij de 170 jaar oude pub Kate Kearney’s Cottage en wandel over de Wishing Bridge naar Lord Brandon’s Cottage. Onderweg zie je schapen die zich langs het idyllische riviertje tegoed doen aan de oranjebruine heide. Tot oktober kun je er ook voor kiezen om 's ochtends de boot vanaf Ross Castle te nemen en de wandeling van de andere kant te starten. Ben je koud geworden tijdens je wandeling? Bestel dan een pot hete thee bij Kate Kearney’s Cottage om weer op te warmen.

Lees het hele artikel in IERLAND MAGAZINE #1 (Alleen voor abonnees) >>

28 juni 2025 - Sla een willekeurige brochure of reisgids open en je komt meerdere malen de woorden hidden gem tegen. Maar lang niet altijd blijkt een beschreven plek ook echt zo ‘hidden’ te zijn als beloofd wordt. De Zuid-Afrikaan François van Binsbergen van Wine Flies geldt als uitzondering op de regel. Meer ‘hidden’ dan zijn tours in de Kaapse Wijnlanden of naar het spookdorpje Matjiesfontein in de Karoo, vind je ze zelden.

Als klein kind is de inmiddels 36-jarige François al bezig om indruk te maken op mensen en ze iets bijzonders te laten zien. ‘Het ging me vooral om de reacties op de gezichten.’ Als jonge, energieke tiener rolt hij de toeristische industrie in. Hij begeleidt jarenlang overland tours door zuidelijk Afrika en werkt daarna bij verschillende backpackers- en touroperators in Kaapstad. ‘Ja, die Afrikaanse ervaring kon ik na al die jaren wel aardig overbrengen,’ grinnikt hij.

‘True local experience’
Dat François zijn tours anders wil doen dan bestaande operators, staat voor hem als een paal boven water. Het past ook bij zijn eigenwijze karakter. ‘Ooit was ik in Italië en verloor ik op mijn eerste dag mijn portemonnee. Zonder enig plan belde ik een Italiaans meisje dat ik ooit in Kaapstad ontmoet had om te vragen of ze me misschien wat geld kon lenen. Lang verhaal kort: een paar avonden later zit ik tijdens een zwoele avond bij een fontein, aan m’n ene arm een mooi Italiaans meisje en in de andere hand een fles goede Italiaanse wijn. Het was de ultieme ‘local’ ervaring. Op mijn tours moesten mensen ook minimaal één zo’n Zuid-Afrikaans moment ervaren.’
De tours van Wine Flies slaan de grote, bekende wijnhuizen vrijwel zonder uitzondering over, en slaan liever eigen wegen in. ‘Wijn proeven uit een fles is leuk en lekker, maar het is veel leuker om dat direct uit het vat te doen. De meeste wijntours brengen je naar een mooi uitzichtpunt over de wijnvelden – wij wandelen er liever doorheen, kijken, ruiken, voelen.’ Tijdens de proeverij passeren Zuid-Afrikaanse snacks als biltong de revue, en worden rustieke wijnhuizen en zelfs een verborgen vallei bezocht waar je zelden andere toeristen zal zien. De hidden gems van de Kaapse Wijnlanden.

Spookstadje
Een paar jaar geleden vertelt François’ baas in het hotel waar hij dan werkt over een weekend dat hij doorbracht in ‘the most haunted town’ van Zuid-Afrika, Matjiesfontein. François is meteen geïntrigeerd en besluit op ontdekkingstocht te gaan. Vooraf googelt hij wat hij kan vinden over het dorp, en de woorden ‘historisch’, ‘romantisch’, ‘spookachtig’ en ‘iconisch’ doemen op. Ter gelegenheid van de 30ste verjaardag van zijn Nederlandse vriendin Leontine hullen zij en een groepje vrienden zich in ‘gepaste koloniale kledij’ en stappen de trein in. Ongeveer drie uur later en 250 kilometer verder staan ze in Matjiesfontein, middenin de uitgestrekte Karoo woestijn. All dressed up. ‘We waren een enorme attractie in het dorp, ze zagen er zelden toeristen.’ Eureka!

Lees het hele artikel in reismagazine Meridian Travel (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

26 juni 2025 - Terwijl we op weg zijn naar het Hoge Noorden zien we de groenblauwe watermassa’s van de Oostzee zachtjes deinen. Aangekomen in Helsinki, stappen we over op een binnenlandse vlucht naar Ivalo, een kleine plaats in Lapland die 300 km boven de poolcirkel ligt. Onder ons heerst de serene rust en vrede van uitgestrekte sneeuwlandschappen. We passeren een eindeloze opeenvolging van zilver oplichtende ijsvlaktes, meren en meertjes, dunbevolkte eilanden en miljoenen, zo niet miljarden dennenbomen en berkenbomen in één rechte lijn langs de 1340 km lange Finse grens met Rusland, die tevens het einde van de Europese Unie markeert. Maar we zijn niet op reis gegaan om ons bezig te houden met de toestand in de wereld. Ons doel is iets meer aan de weet te komen over de cultuur van het enige officieel erkende inheemse nomadenvolk van de Europese Unie: de Sami of Samen, van oudsher bekend als rendierherders, die vanuit het noorden van Lapland zijn uitgewaaierd over de meest noordelijke regionen van Noorwegen, Zweden en Rusland.

Culinaire verrassing
Ivalo Airport is van een aandoenlijke kleinschaligheid. Voor het handjevol sportief ogende avonturiers die net als wij naar Inari Village gaan, het hart van de Sami-cultuur in Finland, zou een busje klaarstaan. Onze koffers komen als laatste aan en als we de aankomsthal binnen lopen, staan we ineens moederziel alleen in de kou. Op het uitgestorven vliegveld is niemand meer te vinden die ons kan helpen, maar gelukkig krijgt de chauffeur in de gaten dat er twee mensen in zijn busje ontbreken. Hij rijdt weer terug en verlost ons uit onze netelige situatie. De andere passagiers moeten er gelukkig om lachen. In het Hoge Noorden heeft iedereen plotseling veel meer tijd.

Bij aankomst in het traditionele Hotel Kultahovi, dat in Sami-stijl gerund wordt door broer en zus Heikki en Kaisu, worden we door een aardige dame van het Inaei-Sariselkä Toeristenbureau getrakteerd op een diner in het bijbehorende Restaurant Anaar. In een sfeer van houtvuurtjes en sauna’s verwacht je nu niet direct een van de állerbeste restaurants van Finland. Maar al bij de eerste slok van het goddelijk lekkere aperitief dat we aangeboden krijgen, beseffen we dat hier, in dit simpel ingerichte restaurant met uitzicht op het riviertje de Juuta, culinair gesproken iets heel bijzonders aan de hand is.

Ons voorgerecht bestaat uit een glazen bol met dampende mist erin en een bakje met groene blaadjes er bovenop. Als de mist is weggetrokken, komt er Kamchatka crab tevoorschijn in een delicate witte saus. Dan volgt er witte vis uit het Inari Lake met een subtiel groen sausje. Het hoofdgerecht is een ovenschaaltje met boterzacht rendiervlees, omringd door elegant versierde bolletjes van verschillende soorten puree. Het dessert is een melange van bessen, mousse en ijs in verfijnde rozerode kleurschakeringen. Zo lekker heb ik nooit eerder gegeten, dus wat is het geheim? In Anaar wordt alleen maar gewerkt met zuiver biologische producten uit de directe omgeving, aangevuld met bessen, kruiden en paddenstoelen uit het bos. De gerechten stammen uit de authentieke Sami-keuken, maar daaraan wordt met veel smaak en fantasie een eigentijdse draai gegeven.

Lees het hele artikel in reismagazine De Mooiste Rondreizen (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

Door Wenneke Savenije

24 juni 2025 - Cape Cod kreeg zijn naam in het begin van de 17e eeuw van de Europeanen. Cod betekent namelijk kabeljauw, die net als bij Newfoundland in overdaad te vinden was in de wateren voor de kust. Het duurde dan ook niet lang voordat zich hier vissers begonnen te vestigen, die genoeg kregen van de jaarlijkse barre overtocht van de grote vissersvloten uit Europa. Tegenwoordig wordt er nog steeds commercieel gevist, maar vanwege overbevissing wordt de visstand nauwgezet in de gaten gehouden. En dat maakt toerisme hier nu de belangrijkste bron van inkomsten, met name vanwege de uitgestrekte zandstranden, de unieke kustnatuur en de karakteristiek ruige aantrekkingskracht van New England. Cape Cod biedt meer dan 1.280 kilometer kustlijn en wordt grofweg onderverdeeld in vijf regio’s: Upper Cape, Mid Cape, Lower Cape, Outer Cape en de eilanden.

Upper Cape
Deze regio is de toegangspoort tot Cape Cod en omvat de stadjes Falmouth, Mashpee, Sandwich en Bourne, evenals de twee spoor- en verkeersbruggen over het Cape Cod Canal, het kanaal dat het schiereiland feitelijk een eiland maakt. De Upper Cape bevindt zich dicht bij de historische nederzetting Plymouth en ligt op 88 kilometer van het centrum van Boston.

Mid Cape
In deze regio liggen Dennis, Yarmouth en Barnstable en zijn zeven plaatsjes Hyannis, Osterville, Center­ville, Cotuit, West Barnstable, Barnstable Village en Marstons Mills. Hyannis wordt beschouwd als de hub van de Cape, omdat hier bijna 70 procent van de bevolking woont. Het centrum van Hyannis is dan ook het grootste deel van het jaar gezellig druk, mede dankzij het plaatselijke JFK Museum en de Ocean Street Docks waar de veerboten en rondvaartboten naar de eilanden Nantucket en Martha’s Vineyard vertrekken.

Lower Cape
De Lower Cape staat bekend als de elleboog van de Cape en herbergt Nickerson State Park en de steden Brewster, Chatham, Harwich en Orleans. De regio biedt voornamelijk gezinsvriendelijk zomertoerisme en dient als de toegangspoort tot de Outer Cape, waar alle wegen samenkomen.

Outer Cape
Deze regio omvat de steden Eastham, Wellfleet, Truro en Provincetown. De relatief afgelegen Outer Cape is een ideale uitvalsbasis voor zomertoeristen vanwege de vele kilometers lange én uitstekende stranden van de Cape Cod National Seashore.

De eilanden
Martha’s Vineyard en Nantucket bieden elk een duidelijk andere smaak. Nantucket meet slechts 5 bij 14 kilometer en is een schilderachtig schoolvoorbeeld van een badplaats in New England. In het centrum vind je onder meer leuke winkels, galeries en het beroemde Nantucket Whaling Museum. De geplaveide straten zijn in vrijwel elk seizoen gevuld met bezoekers, met een uitschieter in de eerste week van december vanwege de sfeervolle Christmas Stroll. Martha’s Vineyard is de favoriete vakantiebestemming van de rich & famous en staat bekend om zijn geweldige stranden, het uitzicht op de oceaan en de kustdorpen Oaks Bluff, Chilmark, Edgartown en Tisbury.

Het hele artikel lees je in reismagazine GOAMERIKA ROADTIPS (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

24 juni 2025 - Wanneer Australië ter sprake komt, wordt nog steeds veel gerefereerd aan de vliegende dokters, ofwel the Royal Flying Doctor Service. Niet geheel onterecht want naast de kangoeroe, koala, Opera House, boemerang en Aboriginals is de Flying Doctor Service één van de karakteristieke kenmerken van Australië.

Het verschijnen van de serie The Flying Doctors op de Nederlandse televisie heeft dit beeld nog eens verstevigd. Temeer daar de serie al verscheidene keren herhaald is. Menigeen kent de verhalen van dokter Jeff Standish en zijn vrouw Kate uit het (fictieve) plaatsje Coopers Crossing, vliegend in hun Nomad. Minder bekend is het ontstaan van de Flying Doctor Service, in de beginperiode nog The Australian Aerial Medical Service geheten.

Een jonge medicijnenstudent, Clifford Peel, stuurde tegen het einde van de Eerste Wereld Oorlog een brief naar de Australian Inland Mission (AIM). Peel, die op dat moment aan het front in Frankrijk diende als luitenant bij het Australische Vliegkorps, stelde voor om een luchtdienst op te richten waarmee medische hulp geboden kon worden aan mensen die in afgelegen gebieden van de Australische Outback woonden. Tragisch genoeg kwam Peel zeven weken voor het einde van de oorlog om het leven en zou hij de Flying Doctors nooit aan het werk zien.

Grote voordelen
Pastoor John Flynn, hoofd van de AIM en al langere tijd op zoek naar een manier om snel bij patiënten in de Outback te komen, publiceerde Peel’s voorstel in zijn krant The Inlander. Met zijn persoonlijke ervaringen op het gebied van ongelukken, sterf­­geval­len en ziektes in afgelegen gebieden zag ook hij de grote voordelen van het idee en begon met het maken van een plan. Hij liep daarbij tegen twee problemen aan: Het eerste was het verkrijgen van een vliegtuig dat zowel dokter, zuster en patiënt op brancard zou kunnen vervoeren. Dit probleem werd snel verholpen toen de Australische luchtvaartmaatschappij Qantas Airways in 1924 beschikking kreeg over haar eerste Haviland DH50 vliegtuig. Zij waren bereid dit in dienst van de op te richten Medical Service te laten vliegen. Het tweede en grootste probleem was het vinden van een goedkope en betrouwbare manier van radiocommunicatie tussen de afgelegen missieposten en het Aerial Ambulance Centre. Het zou uiteindelijk nog drie jaar duren voordat een simpele doch betrouwbare radio-ontvanger met pedaal aandrijving werd uitgevonden en een contract kon worden getekend met Qantas Air­ways. In maart 1928 kon dan eindelijk de eerste medische vlucht worden gemaakt.

Risicovol
The Australian Medical Service was één van de meest gedurfde en risicovolle Qantas-operaties van die tijd. Men was nog niet echt ingesteld op deze manier van ziekentransport. Iedere missiepost kreeg instructies opgestuurd met ‘hoe leg je je eigen landingsbaan aan’ en ‘hoe ontvang je een vliegtuig’. Een ander constant dilemma was het afwegen van vliegveiligheid en de medische noodzaak van de vlucht. Dit betekende vaak dat er, ondanks de druk die zowel dokter als patiënt op de piloot uitoefende, geweigerd werd te vliegen omdat het risico te groot werd geacht. Toch werd er in het eerste jaar van het bestaan van the Australian Medical Service al een gebied groter dan Groot-Brittannië bevlogen, een totale afstand van zo’n 28.000 kilometer afgelegd en 255 patiënten te hulp geschoten.

Het hele artikel is te lezen op ons themakanaal The Outback (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

22 juni 2025 - In Ontario ligt Niagara-on-the-Lake, een stadje dat opvalt door zijn rijke historie en charmante sfeer. We nemen je mee op een reis door de tijd, van de turbulente dagen van de oorlog van 1812 tot de bloeiende wijncultuur van vandaag. We verkennen de historische straten, de markante gebouwen en de verhalen die Niagara-on-the-Lake tot een unieke bestemming maken.

Lake Ontario, het meest oostelijk gelegen van de vijf Grote Meren in Noord-Amerika, vormt een natuurlijke grens tussen de Verenigde Staten en Canada. Aan de noordoever van dit indrukwekkende meer ligt Niagara-on-the-Lake, een stadje dat niet alleen bekendstaat om zijn schilderachtige schoonheid, maar ook om zijn diepgewortelde geschiedenis in de ontwikkeling van Canada. Niagara-on-the-Lake bevindt zich namelijk op een strategisch punt waar de Niagara-rivier het Ontario-meer instroomt. Deze locatie was cruciaal voor de inheemse volkeren, Europese ontdekkingsreizigers en kolonisten. De rivier diende als een natuurlijke handelsroute, wat het gebied belangrijk maakte voor de pelshandel in de 17e en 18e eeuw. De nabijheid van de Amerikaanse grens maakte het later een sleutellocatie tijdens verschillende militaire conflicten, waaronder de Oorlog van 1812.

Eerste hoofdstad
De oorlog, die duurde van 1812 tot 1815, werd deels gedreven door de Amerikaanse wens om Britse territoria in Canada te veroveren. Niagara-on-the-Lake, destijds bekend als Newark, was de eerste hoofdstad van Upper Canada en een belangrijk Brits bolwerk. Het werd daardoor een primair doelwit voor Amerikaanse aanvallen.

Een van de belangrijkste gebeurtenissen was de Slag bij Queenston Heights in oktober 1812, slechts enkele kilometers van het stadje. Deze slag was een vroege maar beslissende confrontatie, waarbij de Britten en Canadezen een Amerikaanse invasie succesvol afweerden. De overwinning in deze slag was van groot belang voor het moreel van de Britse en Canadese troepen. Helaas leed Niagara-on-the-Lake zwaar onder de oorlog. In december 1813 staken terugtrekkende Amerikaanse troepen het stadje in brand, wat leidde tot aanzienlijke verwoesting. Na de oorlog werd het stadje heropgebouwd, wat bijdroeg aan het behoud van de 19e-eeuwse architectuur die bezoekers vandaag de dag nog kunnen bewonderen.

De nalatenschap van de Oorlog van 1812 is nog steeds zichtbaar in Niagara-on-the-Lake. De historische gebouwen, monumenten en musea vertellen het verhaal van een stadje dat een centrale rol speelde in een conflict dat de loop van de Noord-Amerikaanse geschiedenis aanzienlijk heeft beïnvloed. Na de Oorlog van 1812 bleef Niagara-on-the-Lake een belangrijk regionaal centrum, bekend om zijn handel en scheepvaart. Het behoud van de architectuur uit deze periode maakt de stad tot een populaire toeristische bestemming. Bezoekers worden aangetrokken door de pittoreske straten, de historische gebouwen zoals het Court House, het Royal George Theatre en de St. Mark's Anglican Church, en de prachtige tuinen en parken.

Bloeiende wijnindustrie
Tegenwoordig is Niagara-on-the-Lake een historisch stadje dat bekendstaat om zijn goed bewaarde 19e eeuwse gebouwen en zijn rol in de Canadese geschiedenis. Naast deze historische betekenis is Niagara-on-the-Lake ook bekend om de bloeiende wijnindustrie. Het is gelegen in een van de voornaamste wijnregio's van Canada, bekend om de productie van ijswijn, maar ook om zijn hoogwaardige tafelwijnen. Wijnproeverijen en rondleidingen door wijngaarden zijn populaire activiteiten voor bezoekers. De wijnindustrie in Niagara-on-the-Lake profiteert van het unieke microklimaat en de vruchtbare grond in de regio. Het gematigde klimaat, beïnvloed door de nabijheid van de Grote Meren, is ideaal voor de teelt van een verscheidenheid aan druiven­soorten. De warme zomers en koele herfsten zijn perfect voor zowel vroege- als late-oogstwijnen. Hoewel de regio het meest bekendstaat om zijn ijswijn – een zoete dessertwijn gemaakt van druiven die aan de wijnstok bevroren zijn – produceert het gebied ook een indrukwekkend scala aan hoogwaardige rode, witte en mousserende wijnen.

Lees het hele artikel in Canada Magazine (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

21 juni 2025 - Welkom in het betoverende Florida, de zonnige bestemming bekend als de Sunshine State. Van de schitterende themaparken in Orlando tot de tropische schoonheid van de Florida Keys; dit is het hele jaar door een fantastische bestemming. Florida is een onweerstaanbare plek en een ideale bestemming voor het hele gezin. Bekend om haar hagelwitte zandstranden, heerlijk zonnige klimaat, fantastische pretparken en vele watersportactiviteiten. Er is zoveel te beleven! Van geweldige attracties in de bekende themaparken rondom Orlando als Walt Disney World en Universal Studios Florida tot aan natuurparken waar je wildlife van dichtbij kunt spotten, zoals in het Everglades National Park. Snorkelen en duiken kun je bij de zuidelijke Florida Keys. Of ga lekker shoppen in een van de vele malls die Florida rijk is en die veel groter zijn dan in Nederland.

Florida ontdekken met de kinderen
Jong en oud kunnen zich vermaken in The Sunshine State door de perfecte combinatie van diverse attracties en zon, zee en strand. Ook voor de allerkleinsten is er ontzettend veel te beleven. Florida staat bekend om de geweldige themaparken die geschikt zijn voor alle leeftijden. Naast Walt Disney World vind je er ook Universal Studios Florida, dat bekendstaat om de attracties en shows rond bekende tekenfilmfiguren zoals de Minions en Spongebob Squarepants. Ook LEGOLAND Florida is speciaal ontworpen voor jonge kinderen.

Naast de grotere themaparken zijn er verschillende dierentuinen en aquaria die geschikt zijn voor jonge kinderen. De Central Florida Zoo, Miami Zoo en Jacksonville Zoo zijn enkele opties. Het Clearwater Marine Aquarium biedt de kans om geredde dieren zoals dolfijnen en zeeschildpadden te zien. Maar ook een airboat-tour van Wild Florida, gecombineerd met een bezoek aan hun dierentuin, vinden jonge kinderen leuk. En wist je dat er in Weeki Wachee Springs State Park echte zeemeerminnen wonen?

Lees het hele artikel in reismagazine STARS, STRIPES & MAPLE LEAVES (Alleen voor abonnees) >>

20 juni 2025 - Op de Lofoten leven mens en dier gebroederlijk naast elkaar in de Noorse oernatuur. Omdat de eilandengroep ruim boven de Poolcirkel ligt, heersen hier vooral rust en ruimte – en vissers, papegaaiduikers en machtige fjorden. Deze fotoreportage vertelt meer dan duizend woorden: zien is geloven.

Røst
Op het uiterste puntje van de Lofoten vind je Røst, een vlak eiland dat volledig in het teken staat van de papegaaiduiker en de visserij. Wat heet: in het winterseizoen komt het dorpje Røstlandet echt tot leven als er honderden vissersboten met meer dan duizend bemanningsleden aanleggen om hun geluk in de rijke wateren te beproeven.

Reine
Je kunt er over discussiëren of Reine de meest schitterende plek van de Lofoten is, maar die discussies duren nooit lang. Het vissersdorp met zijn karakteristieke rode en witte huisjes (rorbuer) ligt op het schiereiland Moskenesøya, tegen een decor van machtige granieten rotsen die sereen weerspiegelen in de Reinefjorden. De plek bij uitstek voor een unieke noorderlichtfoto.

Flakstadøya
Het eiland Flakstadøya is een echt viseiland, waar visfarms en -havens elkaar afwisselen. Daarnaast is bij het grotere dorp Ramberg ook het witste strand van de Lofoten te vinden, dat spectaculair wordt omlijst door een turquoise zee en een vogelrijk, goed te hiken rotslandschap.

Het hele artikel is te lezen op ons themakanaal NoorWegen (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>

18 juni 2025 - Guatemala staat bekend als het meest authentieke land van Midden-Amerika en biedt talloze hoogtepunten voor zowel cultuur- als natuurliefhebbers. Het land staat bekend om zijn rijke Maya-mythes, mysterieuze regenwouden en kleurrijke stadjes en dorpjes, waardoor het een ideale bestemming is voor reizigers die op zoek zijn naar avontuur en authenticiteit.

Na een korte vlucht met Transportes Aéreos Guatemaltecos (TAG) vanuit Cancún, arriveren we op het kleine Mundo Maya-vliegveld van Flores - een rustig toeristisch dorpje dat een eiland vormt in het Lago de Peten Itza-meer en dat via een lange brug is verbonden met Santa Elena op het vasteland. Flores is gelegen op een schiereiland in Lago Petén. Aan de andere kant van de brug vindt u Santa Elena. Flores is een goede uitvalsbasis voor een dagtrip naar de meest indrukwekkende Maya-tempels van Centraal-Amerika: Tikal.

De eerste bestemming op ons programma is de must-see plek in Guatemala voor de liefhebber van archeologische vindplaatsen en ongerepte junglegebieden: de Maya-ruïnes van Tikal. Dit imposante complex ligt diep verscholen in de jungle van Petén en diende tussen 600 v.Chr. en 900 n.Chr. als het belangrijkste ceremoniële centrum van de Maya's, met 70.000 inwoners. Tot nu toe is slechts een deel van de duizenden piramides opgegraven en vermoedelijk liggen er nog steeds zo'n 10.000 bouwwerken en terrassen onder de met junglevegetatie bedekte heuvels verborgen. In 1979 werd Tikal door UNESCO tot werelderfgoed verklaard.

Genieten van een luxe ontbijt
Maar voordat we de majestueuze Maya-stad Tikal betreden, genieten we eerst van een uitgebreid ontbijt. Dat is er met het vroege vertrek uit Cancun in Mexico een beetje bij ingeschoten. We stappen uit bij restaurant El Muelle in El Remate, dat perfect gelegen is aan het Lago Petén Itzá-meer. Het uitzicht is werkelijk magnifiek! We krijgen een stevig luxe ontbijt van tortilla's, eieren naar keuze klaargemaakt met indien gewenst bacon of worstjes, gebakken banaan en een overheerlijke zwarte bonensaus. Zo kunnen we er zeker weer even tegenaan.

Voorafgaand aan Tikal National Park staat er nog een bezoek aan het nationale park Yaxhá-Nakum-Naranjo op het programma, op ruim 30 kilometer afstand ten oosten van Tikal. Yaxhá is het op twee na grootste Maya-complex in Guatemala - alleen Tikal en El Mirador zijn groter. De ruïnes hier omvatten negen pleinen, paleizen en tempels. De gids verzekert ons dat we hier geen spijt van gaan krijgen. Yaxhá is een redelijk geïsoleerd park waar weinig toeristen komen. Het is een ietwat kleinere versie van het beroemde Tikal, maar dan zonder Amerikaanse en Europese mensenmassa's en dure toegangstickets. Veel mensen bezoeken Yaxhá voor de rustige wandeling en de onmisbaar mooie zonsondergang die je vanaf de hoogste tempel kunt waarnemen.

Waanzinnige flora en fauna
We spenderen meer tijd dan gepland in Yaxhá, waardoor we wat later in de middag in Tikal arriveren. We zijn blij met de reservering van een nacht in de Jungle Lodge Hotel & Hostel. De bungalows op de heilige Tikal-gronden zijn erg gewild en zelfs in het laagseizoen zijn ze al maanden van tevoren volgeboekt. Het is een beleving op zich om aan de rand van de jungle te slapen, daar waar de ontelbare dierengeluiden de ultieme magische sfeer creëren. Een voorbode van wat ons behalve de piramides de volgende dag ook nog eens aan flora en fauna te wachten staat. Dat wordt een vroegertje van 05.30 in de ochtend, want we willen echt niks missen van Tikal, ook de zonsopgang niet. Tikal is van gigantische omvang en vereist een redelijke conditie. Want wie het hele complex wil ontdekken, legt zeker een tiental kilometers af. Wij slenteren op ons gemak door de jungle om zo ook ongelimiteerd te genieten van de rijke Guatemalteekse flora en fauna.

Het hele artikel lees je in reismagazine De Mooiste Rondreizen (PREMIUM, alleen voor abonnees) >>