Het grondgebied van Oman bestaat voor tachtig procent uit woestijn. Of beter gezegd: woestijnen, want er bestaan verschillende soorten: zand, duinen of stenen, vlaktes, plateaus en bergen. De woestijnen vormen het decor van het avontuur in Oman. Ontdek per terreinwagen afgelegen stranden, de mooiste bergsteden of een oud vergeten fort. Rijdt en raak onder de indruk van de altijd wisselende minerale schoonheid van het landschap, waar woestijnlandschap wordt afgewisseld door tropische wadi’s (groen woestijndal). Zo’n plotselinge explosie van groene en blauwe kleuren zorgen voor een adembenemend spektakel. En net als overal zijn er zaken waar niemand omheen kan. Zo ‘moet’ een bezoek worden gebracht aan de enorme duinen van de beroemde Wahiba woestijn en ook ‘dune bashing’ is een adembenemende ervaring: een nationale sport waarbij de duinen met een terreinwagen worden beklommen en afgedaald.

Rub al-Khali
In de regio Dhofar in het zuiden van Oman bevindt zich het grootste aaneengesloten woestijngebied ter wereld, Rub al-Khali. Alleen aan de rand van deze enorme, ondoordringbare zandwoestijn wonen enkele volksstammen. Rub al Khali betekent letterlijk het lege kwartier. Het is een van de grootste en droogste woestijnen ter wereld. Het kleine zusje van Rub al Khali is Wahiba Sands. Dit woestijnlandschap ligt ten zuiden van Muscat en beslaat een oppervlakte van 16.000 vierkante kilometer. De duinen van Wahibi Sands kunnen wel tot 200 meter hoog worden. Het is een magnifi eke ervaring om er een nacht in een tentje onder de sterren door te brengen, een belevenis die je niet snel zult vergeten!

Het hele artikel lees je hier >>

De regio rond Tonlé Sap en de Mekong bestaat voornamelijk uit vlaktes, die langzaam omhoog glooien tot een hoogte van ongeveer 100 meter . De Mekong heeft haar oorsprong in China en stroomt door Myanmar, Laos en Thailand voordat ze Cambodja binnenkomt. Uiteindelijk komt de Mekong uit in de Zuid-Chinese Zee via de gelijknamige rivierdelta in Vietnam. Omdat het stroomgebied van de rivier zich in een tropische zone bevindt, stijgt het waterpeil aanzienlijk tijdens het regenseizoen tussen mei en oktober. Dit water stroomt naar Tonlé Sap, dat in natte tijden ongeveer zes keer zo groot wordt als het IJsselmeer. Het grootste natuurlijke meer van Zuid-Oost Azië is van groot belang voor de bewoners van Cambodja, die er hun water halen en vis vangen. Ongeveer driekwart van de bevolking leeft dan ook aan of rondom de oevers van Tonlé Sap, de rest leeft in de steden. Het meest geziene dier is hier de waterbuffel, die wordt ingezet in de landbouw en rijstvelden. Rond Tonlé Sap leven veel visvangers, zoals ibissen, pelikanen en ooievaars, die tijdens het dalen van de waterspiegel worden aagetrokken door de vissen die tussen de wortels van de ondergelopen bomen leven.

Tonlé Sap is het grootste meer van Zuidoost-Azië en een belangrijke bron van inkomsten voor de mensen die in de omliggende gebieden van Cambodja wonen. Het meer beslaat een oppervlakte van ongeveer 250.000 hectare en verandert elk jaar van grootte vanwege het jaarlijkse regenseizoen. Tijdens het droge seizoen stroomt het water van de Mekong-rivier het meer in, maar tijdens het regenseizoen verandert de stroomrichting en stroomt het water terug de rivier in. Deze jaarlijkse cyclus is de reden waarom het Tonlé Sap-meer ook bekend staat als de enige rivier die omgekeerd stroomt. Het Tonlé Sap-meer heeft een enorme biodiversiteit en biedt een thuis aan een groot aantal zeldzame en bedreigde diersoorten. Het is ook een belangrijke visserijbron en voorziet in het levensonderhoud van duizenden lokale bewoners.

Een populaire manier om het Tonlé Sap-meer te verkennen is per boot. Er zijn verschillende tours beschikbaar die de bezoekers langs de drijvende dorpen en gemeenschappen voeren die langs de oevers van het meer liggen. De drijvende dorpen zijn gemaakt van huizen die zijn gebouwd op vlotten en bieden een unieke blik in de manier van leven van de lokale bevolking. Een van de meest indrukwekkende drijvende dorpen is Kampong Phluk, gelegen aan de oostelijke oever van het meer. Het dorp is omringd door mangrovebossen en biedt een adembenemend uitzicht op het omliggende landschap. Hier kunnen bezoekers traditionele huizen zien die op hoge palen zijn gebouwd, en genieten van de lokale keuken die bestaat uit verse vis en zeevruchten.

Een ander populaire attractie is de Chong Khneas Floating Village, gelegen aan de zuidelijke oever van het meer. Het is een van de grootste drijvende dorpen van Cambodja en biedt een fascinerende blik in het dagelijkse leven van de lokale bevolking.

Het Tonlé Sap-meer is ook de thuisbasis van verschillende beschermde gebieden, waaronder het Prek Toal Bird Sanctuary. Dit reservaat is een belangrijke broedplaats voor zeldzame vogels en biedt een prachtig uitzicht op de natuurlijke schoonheid van het meer.

Het hele artikel lees je hier >>

Newfoundland en Labrador is de meest oostelijke provincie van Canada in de Atlantische regio en is bij veel toeristen nog onbekend. Dit ondanks de vele aantrekkelijke punten, zoals Iceberg Alley, Gros Morne National Park met zijn Tablelands waar de aardkorst aan de oppervlakte zichtbaar is, de Viking Trail, verschillende iconische vuurtorens, en het levendige St. John’s. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de vrolijk gekleurde huizen, papegaaiduikers en walvissen. Zoals gezegd vormen Newfoundland – met de klemtoon op New en niet op found – en Labrador één provincie. Labrador ligt op het vasteland van Canada en is enorm ruig en nauwelijks bewoond. Op het eiland Newfoundland en de omringende eilanden woont 94 procent van de totale bevolking van deze provincie. Newfoundland en Labrador wordt ook wel NL genoemd, wat voor ons Nederlanders veel leuke fotomomenten oplevert tijdens een reis door Newfoundland. Meer dan de helft van de inwoners woont op het Avalon Peninsula aan de oostelijke kant van Newfoundland en dan woont ook nog eens 40 procent van de bevolking in en rond St. John’s. Dat geeft meteen aan hoe dun bevolkt de rest van het eiland is.

Naam
Dit gebied werd verkend door ontdekkingsreizigers en kwam zo aan zijn naam. Koning  Henry VII had het na verkenning door Sebastian en John Cabot over ‘New founde lande’ en in het Portugees werd dit Terra Nova. Die naam wordt nog wijdverbreid gebruikt, onder andere in de naam Terra Nova National Park. De naam Labrador komt van João Fernandes Lavrador, een Portugese ontdekkingsreiziger. Na slechte economische tijden als gevolg van de Grote Depressie en de naweeën van de deelname van Newfoundlanders aan de Eerste Wereldoorlog droeg Newfoundland zijn onafhankelijkheid in 1933 over aan het Britse Rijk. Op 31 maart 1949 werd Newfoundland de tiende en laatste provincie die bij de Canadian Confederation kwam. Pas op 6 december 2001 werd de naam van de provincie officieel gewijzigd naar Newfoundland en Labrador. 

Weer
Newfoundland wordt omringd door de Atlantische Oceaan en geen enkele plaats is meer dan 100 kilometer van de kust verwijderd. De oceaan heeft dan ook een grote invloed op het klimaat, dat een vochtig landklimaat is met koele zomers. De gemiddelde maximumtemperatuur in de zomer is 20 graden en in de winter is die net onder nul. In de winter valt er wel sneeuw, maar met name in St. John’s kan de sneeuwval de volgende dag gevolgd worden door regen, waardoor de sneeuw daar niet echt blijft liggen. 

St. John’s
St. John’s – niet te verwarren met Saint John in New Brunswick – is de hoofdstad van Newfoundland en ligt op de oostelijke punt van het Avalon Peninsula. De stad is gebouwd op heuvels die de haven omringen. Dit betekent dat veel straten schuin lopen en je een goed uitzicht hebt als je even van de kust af wandelt. Veel van de huizen in St. John’s zijn in vrolijke kleuren geschilderd. Ondanks het heuvelachtige terrein is het centrum goed te belopen. Met name Duckworth Street en Water Street zijn een bezoek waard met hun leuke kledingwinkels, souvenirwinkels en restaurants. Over restaurants gesproken: St. John’s staat bekend om zijn vele getalenteerde chef-koks die graag nieuwe dingen uitproberen. Door de ligging relatief dicht bij Engeland gaan veel Engelsen voor een lang weekend naar St. John’s om daar te genieten van de culinaire hoogstandjes en leuke winkels. George Street staat bekend om het levendige nachtleven met bars en uitgaansgelegenheden. De Murray Premises in het centrum is een National Historic Site met gerenoveerde oude vissershuizen en visverwerkingsplaatsen die tegenwoordig kantoren, restaurants, winkels en een boetiekhotel huisvesten. Een andere National Historic Site is Signal Hill, een heuvel die uitkijkt op St. John’s waar je de Cabot Tower vindt. Ook heeft St. John’s een groot stadspark: Pippy Park is een van de grootste stadsparken van Canada en biedt onder andere twee golfbanen, een grote camping, veel wandelpaden en andere recreatieve mogelijkheden. Bij het Railway Coastal Museum bevindt zich Mile Zero van de Trans Canada Trail. 

Avalon Peninsula
Naast St. John’s zijn er nog veel aantrekkelijke plaatsen op het Avalon Peninsula om te bezoeken. Zo is Bay Bulls, even ten zuiden van St. John’s, het vertrekpunt voor bootexcursies van Gatherall’s. Dit familiebedrijf biedt boottochten aan om walvissen en papegaaiduikers te spotten en in het juiste jaargetij kun je ook ijsbergen zien. Dit alles onder leiding van enthousiaste en deskundige gidsen.

Cape St. Mary’s Ecological Reserve aan de zuidwestpunt van het schiereiland staat bekend vanwege zijn kolonie aan zeevogels die hier hun nesten maken, een van de grootste van Noord-Amerika. De vogels nestelen op rotsen voor de kust en zijn vanaf het land te zien. Liefhebbers kunnen hier hun hart ophalen aan de vogels die hier in het voorjaar te vinden zijn, zoals meeuwen, alken, zeekoeten, jan-van-genten en aalscholvers, terwijl verschillende eendensoorten, duiven en drieteenmeeuwen hier overwinteren.

Het hele artikel lees je hier >>

Bogota is een van de meest fascinerende steden in Colombia en heeft een rijke geschiedenis die teruggaat tot de pre-koloniale periode. De stad, die nu de hoofdstad van Colombia is, heeft door de eeuwen heen een turbulente geschiedenis gekend, waarbij het door verschillende machten is veroverd en geregeerd. De oorspronkelijke bewoners van het gebied waar Bogota zich bevindt waren de Muisca, een inheems volk dat bekend stond om zijn goudambachten. In de 15e eeuw werd het gebied veroverd door de Inca's, die het toevoegden aan hun rijk. De Spaanse veroveraars kwamen in de 16e eeuw aan en slaagden er uiteindelijk in de Inca's te verdrijven en de controle over het gebied over te nemen.

Koloniale periode
De Spaanse kolonisten vestigden zich in Bogota en begonnen het gebied te ontwikkelen. In 1717 werd de stad officieel gesticht en begon het een belangrijke rol te spelen in de economie van de regio. Het werd een belangrijk centrum voor de handel in goud en zilver uit de nabijgelegen mijnen, en de stad groeide snel. Tijdens de koloniale periode werden de inheemse bevolking en de Afrikaanse slaven die naar de regio werden gebracht om te werken, onderdrukt en uitgebuit. Dit leidde uiteindelijk tot verschillende opstanden en rebellies, waaronder de beroemde Opstand van de Comuneros in 1781. Na de onafhankelijkheid van Colombia in 1819 werd Bogota de hoofdstad van de nieuwe natie. Het werd een belangrijk politiek en cultureel centrum, en een belangrijke speler in de Latijns-Amerikaanse onafhankelijkheidsbeweging. In de 20e eeuw werd de stad verder ontwikkeld en uitgebreid, met nieuwe wijken, wegen en gebouwen die werden gebouwd.

Politieke onrust
De geschiedenis van Bogota is echter niet zonder problemen. Het heeft verschillende periodes van politieke onrust en geweld gekend, waaronder de "La Violencia" (1948-1958) en het conflict tussen de overheid, guerrilla's en paramilitairen dat het land decennialang heeft geteisterd. Vandaag de dag is Bogota een bruisende stad met een rijke cultuur en geschiedenis. Het heeft veel te bieden aan toeristen, met musea, historische bezienswaardigheden, parken en uitstekende restaurants en cafés. Ondanks de uitdagingen die de stad heeft gekend, blijft het een belangrijke speler in de regio en een van de meest interessante steden in Zuid-Amerika.

Het hele artikel lees je hier >>

Natuurlijk reis je naar het zuidwesten van Amerika voor de Grand Canyon. Maar schoonheid zit ‘m niet alleen in deze onontkoombare trekpleister. Antelope Canyon in Utah is misschien niet zo bekend, maar overstijgt zeker alle verwachtingen van elke amateur-speleoloog. Er staat een klein indiaans bendelid op ons te wachten, tenminste daar lijkt onze gids op. Hij deelt ons mee dat de groep niet vertrekt tot een tienkoppige Duitse familie heeft afgerekend. Gekleed in een Tupac Shakur-T-shirt en laaghangende broek met opgerolde pijpen, neemt de jonge Navajo ons peinzend in zich op: eens kijken wie er vandaag onder de grond zal ‘breken’. Ik gok zelf op een van de zenuwachtig lachende Duitsers, die toerisme tot fashion statement hebben gemaakt: cowboyhoeden op en laarzen aan en allemaal voorzien van een digitale camera. Maar zelf ben ik ook niet helemaal gerust als onze gids ons dan uiteindelijk onder de grond leidt. ‘In augustus 1997 kwamen hier elf mensen om toen een flash flood de canyon in enkele seconden onder water zette’, zegt hij ernstig. We besluiten unaniem de wolkeloze lucht boven ons in de gaten te houden en volledig op de gids te vertrouwen.

Saai en schitterend
Utah staat bekend om twee dingen: mormonen en grillige rotsformaties omringd door uitgestrekte bossen. De mormonen hebben vooral gezorgd voor veel regels, zoals rookverboden per afstand. Het neemt niet weg dat het gros van de inwoners hartstikke vriendelijk is, maar enerverend is het sociale leven hier niet te noemen. Saaie, three horse towns herbergen behalve een mall alleen wat kleurloze motels en uitgestorven diners. Om acht uur gaat hier het licht uit, zo lijkt het. Je moet wat, met meerdere echtgenotes tegelijkertijd. Maar de natuur maakt alles goed. Utah is eenvoudig spectaculair. The Beehive State herbergt een schat aan national en state parks, zoals Zion, Arches en Bryce. Over het algemeen ziet het landschap eruit alsof iemand miljoenen jaren geleden aan de toplaag van de aarde rukte en verder aan zijn lot heeft overgelaten. Een lot dat leidde tot enorm verweerd gesteente, dat te pas en te onpas aan de horizon opduikt. Geologen die hier komen, gaan nooit meer weg: aardlagen vanaf het begin der tijden liggen hier langs de snelweg gewoon voor het oprapen. Wij begeven ons over een moment onder die aardlagen, diep onder de grond.

Slot canyons
In het uiterste zuiden van Utah ligt Antelope Canyon. Dit gebergte bestaat uit twee slot canyons aan Highway 98 richting Lake Powell: een man made oase in het voor de rest vrij oninteressante woestijngebied. Slot canyons zijn scheuren in de zachte zandsteengrond, die door wind- en watererosie zijn uitgehold tot van bovenaf bijna onzichtbare groeven. Vanbinnen ontstaan door water en wind prachtige natuurlijke steensculpturen, die door de ongewone lichtval van de zon door de spleet aan het oppervlak extra goed uitkomen. In Utah stikt het van dit soort juweeltjes, maar geen enkele slot canyon krijgt zoveel bezoek als Antelope Canyon. Midden in het LeChee Navajo-gebied, vlakbij Page in Arizona, liggen Upper en Lower Antelope. Alleen al gezien de toegangsprijs is het geboden spektakel op zijn minst uniek te noemen: met maar liefst negentien dollar dendert Antelope zelfs een dagkaart voor de Grand Canyon voorbij. Zes dollar hiervan is voor een zogenaamde Navajo-permit, die recht geeft op het kopen van een toegangskaartje voor een van de twee gedeeltes: tien dollar voor Upper en dertienvijftig voor Lower Antelope. De twee mijl tussen Upper en Lower moet je overigens verplicht afleggen in een jeep, wat de uitbaters van Upper Antelope al veel geld heeft opgeleverd. Fotografen schijnen de exacte locatie van dit natuurwonder trouwens angstvallig verborgen te houden; de ter plekke geschoten plaatjes zijn een hit op elke verjaardag. Gelokt door reisgidsen en enthousiaste verhalen, staan ook wij hier dan eindelijk. In de brandende zon, met tien Duitsers, drie Japanners en een Navajo ex-bendelid als gids. De tour kan beginnen, wat ons betreft.

Het hele artikel lees je hier >>

Turku is de oudste stad van Finland en is gelegen aan de Zuid-Finse kust. De stad heeft een rijk verleden en was ooit de hoofdstad van Finland. Turku heeft een rijk cultureel erfgoed en is rijk aan historische bezienswaardigheden, zoals de Turku-kathedraal, het Sint-Ansgar-klooster en het Slot van Turku. Turku is ook bekend om zijn bruisende culturele scene, met verschillende musea, theaters en concertzalen. Een van de bekendste musea in de stad is het Finlands Natuurhistorisch Museum, dat een indrukwekkende collectie van natuurkundige objecten heeft. De stad heeft ook een levendige foodscene, met verschillende restaurants die de traditionele Finse keuken serveren, zoals aardappelen, worstjes en vleesballetjes. Er zijn ook veel koffiehuizen en cafés waar bezoekers koffie en andere drankjes kunnen proeven.

De historie van Turku
Turku is de oudste stad van Finland en heeft een rijk verleden dat teruggaat tot de 13e eeuw. De stad werd opgericht door de Zweden en was ooit de hoofdstad van Finland. In de 15e eeuw werd Turku de zetel van de bisschop van Finland en werd het een belangrijk cultureel en religieus centrum. In de 16e eeuw werd Turku het centrum van de Finse handel en werd het een belangrijke havenstad. In de 17e en 18e eeuw werd Turku ook een belangrijk centrum voor de Finse cultuur, met de oprichting van de eerste Finse universiteit en de eerste Finse bibliotheek. In de 19e eeuw werd Turku de hoofdstad van het Russische Rijk en werd het een belangrijk centrum voor industrie en economie. In de 20e eeuw werd Turku de tweede grootste stad van Finland en bleef het een belangrijk centrum voor cultuur, handel en industrie.

Enkele bezienswaardigheden in Turku
Turku-kathedraal
De Turku-kathedraal is een indrukwekkende gotische kathedraal die dateert uit de 13e eeuw. Het is de oudste kathedraal van Finland en is een belangrijk historisch en religieus centrum. De kathedraal heeft prachtige interieurs, met kunstwerken uit de Middeleeuwen en de Renaissance.

Slot van Turku
Het Slot van Turku is een prachtig renaissance-kasteel dat dateert uit de 16e eeuw. Het kasteel is nu een museum en biedt bezoekers een kijkje in het leven van de adel in de Middeleeuwen. Het kasteel heeft prachtige tuinen en een indrukwekkend interieur, met antieke meubels en kunstwerken.

Sint-Ansgar-klooster
Het Sint-Ansgar-klooster is een indrukwekkend klooster dat dateert uit de 13e eeuw. Het is nu een museum en biedt bezoekers een kijkje in het leven van de monniken in de Middeleeuwen. Het klooster heeft prachtige kapellen en een indrukwekkende bibliotheek met oude manuscripten.

Het hele artikel lees je hier >>

Salar de Uyuni, gelegen in het zuidwesten van Bolivia, is de grootste zoutvlakte ter wereld. Het strekt zich uit over meer dan 10.000 vierkante kilometer en is een van de meest ongerepte en indrukwekkende natuurwonderen op aarde. De schoonheid en de omvang van de zoutvlakte trekken elk jaar duizenden bezoekers aan en zijn een must-see bestemming voor elke reiziger die Zuid-Amerika bezoekt. De zoutvlakte van Uyuni is ontstaan uit prehistorische meren die werden gevormd door de opheffing van de Andes. De meren zijn langzaam opgedroogd en hebben een dikke laag zout achtergelaten die in sommige gebieden wel 10 meter dik is. Het zout is van hoge kwaliteit en wordt nog steeds gewonnen in de regio. De inheemse bevolking, de Aymara en de Quechua, hebben eeuwenlang van het zout geprofiteerd. Ze gebruikten het voor zowel voedsel als voor handel. Tegenwoordig zijn er nog steeds zoutmijnen in de regio en is het zout een belangrijk onderdeel van de lokale economie.

Toerisme in Salar de Uyuni
De zoutvlakte van Uyuni is een van de meest populaire toeristische bestemmingen in Bolivia. Het gebied biedt een adembenemend uitzicht op de met zout bedekte vlaktes en de vulkanen in de omgeving. Een van de meest opvallende kenmerken van de zoutvlakte is de spiegelachtige reflectie die wordt gecreëerd wanneer het zout nat is. Dit zorgt voor een uniek en spectaculair landschap dat overal ter wereld ongeëvenaard is.

Er zijn verschillende manieren om Salar de Uyuni te verkennen, waaronder tours per jeep, fiets, of te voet. Veel van deze tours bieden ook de mogelijkheid om de nabijgelegen lagunes, vulkanen en geisers te bezoeken. Er zijn ook mogelijkheden om te kamperen op de zoutvlakte en te genieten van een onvergetelijke zonsopgang of zonsondergang.

Het hele artikel lees je hier >>

Michiel Vos schuift regelmatig aan bij talkshows en werkt voor het Belgische VRT en diverse Neder­landse omroepen (radio en TV) en is als commentator te zien bij het Amerikaanse MSNBC en het Franse BFM business. Michiel werd in 2009 Amerikaans staatsburger tijdens een ceremonie op Ellis Island en gebruikte dat gegeven in zijn TV serie My America – over zíjn Amerika, gemaakt voor de VRT & VPRO. ‘Ik probeer een brug te slaan tussen het Amerika van mijn tijd in UMass en het Amerika van mijn schoonmoeder in Washington DC.’

‘Op mijn 18e studeerde ik één jaar aan de University of Massachusetts, mijn ultieme introductie in ‘gewoon’ Ame­rika: UMass is geen Yale of Harvard, ik was omringd door hele gewone Amerikanen die niks wisten van old Europe. Het was barbecues, football games en veel bier, weinig studie. Daarna studeerde ik rechten in Am­sterdam en werd advocaat bij Pels Rijcken & Droogleever Fortuijn – het kantoor van de Landsadvocaat, dat optreedt namens de Nederlandse Staat.’

Terug naar Amerika
In 2000 had Michiel genoeg van de advocatuur en ging terug naar Amerika om te werken met RTL 4 correspondent Max Westerman. Het waren de presidentsverkiezingen van George W. Bush tegen Gore. ‘Toen ik terugkwam zag ik tijdens het Amsterdams documentairefestival IDFA Journeys with George, een documentaire over diezelfde George W. Bush: de presidentskandidaat, ‘achter de scher­men’ van zijn campagne gefilmd door de Amerikaanse filmmaakster Alexandra Pelosi, die nota bene in de zaal zat. Zij was in Amsterdam op Europese tournee met haar documentaire. We raakten in gesprek op het Leidseplein en... laat ik zeggen dat ik 6 maanden later naar New York verhuisde. Inmiddels zijn we getrouwd en maken we samen documentaires voor HBO. Via mijn relatie met Alexandra kwam ik tot achter de schermen van de Ameri­kaanse politiek terecht met haar moeder, voormalig Speaker of the House, Nancy Pelosi (D-CA).’

Het hele artikel lees je hier >>

In het zuiden van Tsjechië, nabij het bekende Lipnomeer, is recent een nieuw wandelpad geopend. Het natuurpad gaat langs de vijver Olšina en was decennialang militair terrein. De wandeling duurt iets minder dan twee uur en voert door een afwisselend landschap van droge en natte bossen, weilanden, wetlands en moerassen. Het Olšina Trail is een wandelroute in Tsjechië die loopt door de prachtige natuur van het Boheemse Woud. Het is een relatief nieuwe trail die in 2012 werd geopend, maar de geschiedenis van het gebied gaat veel verder terug.

Houten constructies door een gevarieerd terrein
De Olšina Trail gaat door een omgeving dat decennialang verboden terrein was. Het voormalig militair gebied werd in 2016 geopend en in 2020 volgden de eerste wandelaars het natuurpad van Olšina. Door het drassige landschap werd besloten om het parcours te vernieuwen en sinds vorig jaar kunnen bezoekers op een comfortabele manier de wandeling maken. Er zijn houten vlonderpaden die boven de wetlands en rond de 120 hectare grote Olšina-vijver zijn geplaatst. Het pad is aangevuld met uitzichtpunten en leuke attracties. Er is een drijvende pier, een brug geïnspireerd op een beverdam, een uitkijkpost die alleen bestaat uit een ladder en een gigantisch vogelnest.

Ongerept genieten in Zuid-Bohemen Het Olšina-pad ligt tussen de plaatsen Český Krumlov en Horní Planá in het Nationale Park Boheemse Woud (Tsjechisch: Šumava). Het natuurpad voert je door drasland en de vijver is een beschermd vogelgebied. Het is de thuisbasis van de knobbelzwaan, bosleeuwerik en zeearend. De wandeling start bij het moderne bezoekerscentrum waar een restaurant en parkeergelegenheid is. Bezoekers kunnen ook met de trein komen. De vijver ligt op vijf kilometer van het station Horní Planá en er is een halte in Hodňov, op slechts een paar meter van het bezoekerscentrum. Het natuurpad is het gehele jaar open en met mooi weer ook geschikt voor kinderwagens. Doordat het pad door een drassig gebied voert, is er met veel regen wel kans dat de natuurlijke voetpaden modderig zijn.

Het Boheemse Woud is een bergketen in Centraal-Europa die zich uitstrekt over Tsjechië en Duitsland. Het gebied heeft een rijke geschiedenis die teruggaat tot de Middeleeuwen, toen het werd bewoond door Boheemse en Beierse stammen. In de 16e eeuw werd het gebied geannexeerd door het Habsburgse Rijk, en het bleef onder Oostenrijks-Hongaars gezag tot het einde van de Eerste Wereldoorlog.

Het hele artikel lees je hier >>

Gabrielle Pot heeft iets met het Midden-Oosten, en ze bezocht al vele landen in dit deel van de wereld. Onlangs organiseerde ze voor een kleine groep een reis naar Iran en bezocht naast Teheran onder meer Qom, Kashan, Esfahan, Yazd en Shiraz. Ze denkt met weemoed terug aan de gouden koepels op de moskeeën, de blauw betegelde minaretten, het leven op straat, de bazaars en winkeltjes, maar vooral aan de mensen. We zijn onderweg naar Qom. In 816 stierf hier Fatima, de zus van de achtste Imam Reza, waarna de stad een bedevaartsoord werd. We mogen, de vrouwen ingepakt in broeierig nylon, het complex betreden. Het is druk, we zijn er tijdens het middaggebed. Gebedsruimtes mogen we niet in, wel de doorgangen en de pleinen. Ik voel me niet onwelkom en ik kijk mijn ogen uit. Gouden koepels, tegeltjes, schitterend glas en spiegels, en overal mensen.

Zo zijn er elke dag nieuwe ontmoetingen, gesprekken in vaak moeizaam Engels. Het contact met onze gids Maryam en onze chauffeur Mehdi is geweldig. Maryam weet alles van haar land, de hele geschiedenis schudt ze zo uit haar mouw. Mehdi brengt ons met zijn bus overal naar toe en verzorgt heerlijke lunches en staat ons steeds op te wachten met een kopje thee.

Kashan
Verborgen in de smalle straatjes van Kashan liggen de prachtige huizen van kooplieden, gebouwd in de tweede helft van de negentiende eeuw toen dit een welvarende stad was. Nu mag iedereen hier binnen en we verwonderen ons over de verfijnde architectuur, het stucwerk, de koele tuinen. Na een bezoek aan de oude hammam en de moskee, worden we losgelaten in de bazaar. Ik krijg er nooit genoeg van, in elke stad geniet ik van de oude overkoepelde straatjes met het mooie licht, van de drukte, de mannen in hun winkeltjes met kleding, kruiden, goud, tapijten, speelgoed, en van de vrouwen die hier nog steeds hun dagelijkse boodschappen komen doen. Een hele klas schoolmeiden stort zich met hun mobieltjes op ons, en uiteindelijk fotografeert iedereen iedereen, plezier alom.

Vanuit Kashan reizen we naar Aby­aneh, een traditioneel Zoro­astrisch dorp hoog in de bergen, opgetrokken uit rode aarde met houten balkonnetjes aan de huizen. De vrouwen gaan gekleed in rokken tot op de kuiten -officieel te kort- en gebloemde omslagdoeken. We krijgen een rondleiding door de vrouwelijke burgemeester.

Via Natanz bereiken we Esfahan. Het heeft een prachtig plein met twee moskeeën waarvan de kleine vrouwenmoskee ontroert. Dan het Ali Qapu Paleis, de Jameh Moskee, het Chehel Sotun Paleis met zijn schilderingen en tuinen en de Armeense wijk, en natuurlijk loop ik even door de bazaar. Op de bruggen - waar de Esfahani's hun vrije dag doorbrengen - wordt gezongen. Enkele jongeren nemen een lied over van een oudere man. Daarna zingen ze samen en wanneer het afgelopen is wordt er geklapt en zet iemand een nieuw lied in. Alles in harmonie, schijnbaar moeiteloos, met aandacht en plezier.

Het hele artikel lees je hier >>

Alcatraz, het iconische eiland in de Baai van San Francisco, heeft door de jaren heen een aura van mysterie en fascinatie gecreëerd. In dit artikel zullen we de rijke geschiedenis van het eiland verkennen, de verhalen over de beruchte gevangenen die daar vastzaten, en de unieke eigenschappen van dit ongrijpbare eiland. Oorspronkelijk bekend als 'La Isla de los Alcatraces' of 'Het Eiland van de Pelikanen', werd Alcatraz voor het eerst ontdekt door de Spaanse ontdekkingsreiziger Juan Manuel de Ayala in 1775. In de daaropvolgende jaren werd het eiland gebruikt als militair fort en verdedigingspunt.

Militair fort
In 1850 werd Alcatraz officieel door de Amerikaanse regering in gebruik genomen als militaire basis. Het eiland was strategisch gelegen, met een uitstekend zicht op de ingang van de Baai van San Francisco, waardoor het ideaal was voor verdedigingsdoeleinden. Gedurende deze tijd werden er talrijke verdedigingswerken gebouwd, zoals Fort Alcatraz en de bijbehorende geschutskoepels.

Overgang naar een federale gevangenis
Naarmate de tijd verstreek, veranderde de rol van Alcatraz van een militair fort naar een militaire gevangenis. Tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog werden hier gevangenen vastgehouden, en het eiland werd later ook gebruikt om indianen op te sluiten die tegen het Amerikaanse gezag in opstand kwamen. In 1934 werd Alcatraz een federale gevangenis, onderdeel van het Amerikaanse Ministerie van Justitie.

De beruchte gevangenen van Alcatraz
Alcatraz staat bekend om de beruchte criminelen die het als thuisbasis had. Enkele van de meest bekende gevangenen zijn Al "Scarface" Capone, Robert "Birdman" Stroud en George "Machine Gun" Kelly. Deze gevangenen werden naar Alcatraz gestuurd vanwege de zwaarbeveiligde omgeving en de reputatie van het eiland als een ontsnappingsvrije gevangenis.

Ontsnappingspogingen
Ondanks de reputatie van Alcatraz als een onneembare gevangenis, waren er talrijke ontsnappingspogingen. De meest beroemde hiervan is de ontsnapping van 1962, waarbij Frank Morris, John Anglin en Clarence Anglin hun cellen verlieten via een uitgehouwen ventilatiekanaal. Hoewel hun lichamen nooit zijn gevonden, wordt algemeen aangenomen dat ze zijn verdronken tijdens hun poging om de gevaarlijke wateren van de Baai van San Francisco over te steken.

Het hele artikel lees je hier >>

Chili is met een lengte van 4300 kilometer het langste land ter wereld. Nico de Boer bezocht de dunst bevolkte regio XI in Patagonië. De conclusie: Chili is een schitterend ruig land waar je niet lang genoeg kunt blijven. Als de Portugese ontdekkingsreiziger Fernao Magelhães in 1520 een zuidelijke vaarroute door de staartpunt van Zuid Amerika aantreft en op Tierra del Fuego aan land gaat, stuit hij op buitengewone grote voetafdrukken van de Tehuelche Indianen. Hij noemt deze mensen Patagones (Big Foot) en Patagonië krijgt haar naam. 

De Chileense schrijfster Isabel Allende beschrijft haar land als de plek waar de oceaan happen neemt van de aarde en waar het Zuid-Amerikaanse continent in eilanden uiteenvalt. Het gaat vooral op voor Patagonië in het zuiden. Het 150 kilometer brede Chili, dat 'land waar de aarde ophoudt' betekent, ligt ingesloten tussen de hoge bergen van de Andes in het oosten en de dieptes van de Stille Oceaan in het westen. De Atacama woestijn is de natuurlijke, maar vrijwel onneembare grens in het noorden, terwijl de zuidelijk gelegen ijskappen van Antarctica en Vuurland het 4300 kilometer lange Chili verder van de buitenwereld afsluiten.

Buiten de gebaande paden
Als Charles Darwin in 1834 Kaap Hoorn rondvaart met zijn beroemde schip The Beagle en de ijskappen van Terra del Fuego achter zich laat, ziet hij land waar het ijs eindigt. Zo komt de huidige XI región Aisén aan haar naam, wat een verbastering van ‘Ice End’ is. Aisén is met slechts tachtigduizend inwoners (een per vierkante kilometer) de dunst bevolkte provincie van Chili. De helft van deze mensen woont in provinciehoofdstad Coyhaique. Na de voltooiing van de Carretera Austral (Zuidelijke Weg) ontwikkelt de regio zich geleidelijk. Een groot deel van de dorpen is nu bereikbaar per auto. Toch kun je stellen dat Aisén met zijn ontoegankelijke bossen, ijskappen en berggebieden de laatste échte wildernis van Chili is. Met de sfeer van een pioniersgebied. Het is er ruig en heel mooi. Echt een regio voor reizigers die avontuur zoeken buiten de gebaande paden!

Verliefd
Dat laatste moet Marcel Sijnesael ook gedacht hebben toen hij dertien jaar geleden in het midden van Aisén zijn Patagonian BaseCamp startte. Deze Nederlandse avonturier en pionier volgde zijn hart en wisselde zijn kantoorbaan in de Rotterdamse haven in voor een lodge in de ruige wildernis van Chileens Patagonië, in het dorp La Junta om precies te zijn. De lodge ontwierp en bouwde hij zelf. “Toen ik hier in 1996 tijdens een wereldreis verbleef, was ik op slag verliefd.” Zo snel kan het gaan in Chili. 

Gasten kunnen tijdens een verblijf in de lodge rekenen op avontuur. De term BaseCamp wekte die verwachting natuurlijk al een beetje. Door de ontelbare riviertjes en beekjes  trekt Marcel vooral visliefhebbers aan. Ze kunnen op talrijke plekken hun hengel uitgooien. En ook zij worden zonder uitzondering allemaal verliefd. “Dit was een week die ik nooit zal vergeten”, aldus Matt uit het Amerikaanse Colorado op de website van BaseCamp. “Het was zo gezellig, het was alsof ik met familie was. Het vissen was geweldig!” André uit Los Angeles is ook enthousiast. “Dit is een schitterende en heel speciale plek.”

Zuid-Amerikaanse rodeo 
In Coyhaique is het Nómades Boutique gevestigd; niet zomaar een hotel. Naast een heerlijke slaapkamer, met geweldig uitzicht op de Coyhaique rivier en de imposante bergen, ademt het hotel ook culturele historie. Je zou het een museumhotel kunnen noemen. Bezoekers wanen zich vele tijdperken terug toen hier de Tehuelches indianen als nomaden leefden en op herten en guanaco’s joegen. Hun gewoontes en tradities zijn aan de muren terug te vinden op talloze op doek geprinte foto's. 

Het hele artikel lees je hier >>

Waar kun je nog een meerdaagse treinreis maken zonder het land te verlaten? Het antwoord is Canada! Reis een keer van oost naar west – of omgekeerd – met de iconische Canadian en ervaar hoe het geweest moet zijn om in het midden van de vorige eeuw dwars door de indrukwekkende Rocky Mountains en het achterliggende prairielandschap te reizen. GoCanada geeft je een goed beeld van het wel en wee tijdens deze bijzondere Canadese treinreis. Misschien ben ik bevooroordeeld omdat ik gek ben op treinreizen, maar al ruim voor vertrek sta ik te popelen om aan boord te gaan van The Canadian. Deze iconische trein, die het oosten van Canada met het westen verbindt, reed op 24 april 1955 voor het eerst van Toronto naar Vancouver. Onze reis begint bij het prachtige Pacific Central Station in Vancouver: een mooi oud treinstation gebouwd in 1917 met een indrukwekkende hal met hoge plafonds. Net als in de film.

Modeltreintjes
We checken onze koffers in, net alsof we reizen per vliegtuig, en kunnen onze handbagage bij ons houden. Aan boord van The Canadian zijn er verschillende klasses: Economy, Sleeper Plus en Prestige (zie kader). Mijn reisgenoot en ik reizen in Sleeper Plus en melden ons bij de balie waar we mogen aangeven in welke shift we het diner willen gebruiken. Vervolgens mogen we de lounge in, waar we koffie, thee en lekkere koekjes mogen pakken. We nemen plaats aan een tafeltje op het perron en zien de bedrijvigheid van het bevoorraden van de trein en de bagage die in de bagagerijtuigen wordt geplaatst. Al snel raken we in gesprek met medereizigers, waar blijkt dat verschillende mannen modeltreintjes sparen, net zoals mijn man. Ook blijken de meesten al vaker met The Canadian gereisd te hebben en horen we al wat van hun ervaringen.

Enorm lange trein
Onze trein is zo lang, dat hij op het station wordt gesplitst over twee perrons. Bij vertrek wordt er weer één trein van gemaakt. Op een gegeven moment gaat het hek open en wandelen we langs de trein op zoek naar onze wagon. Daar aangekomen worden we hartelijk welkom geheten door onze conciërge. Er is één conciërge per twee rijtuigen en één per Prestige Class-rijtuig. We maken het onszelf gemakkelijk in onze hut. De hutten in Sleeper Plus hebben twee verschuifbare stoelen, die ’s avonds opgeklapt worden en dan verschijnt er een stapelbed. Tevens beschikt de hut over een eigen wastafel en toilet, en is er een centrale douche in elk rijtuig. Handdoeken tref je aan in je eigen hut en extra kun je altijd vragen aan de conciërge. Kort na vertrek stelt onze conciërge zich aan ons voor en krijgt het hele rijtuig uitleg over de gang van zaken, hoe de nooduitgang werkt en hoe je aan kunt geven dat je bed uit- of ingeklapt mag worden.

Het leven aan boord
Met de andere passagiers uit Sleeper Plus worden we uitgenodigd voor een glaasje champagne als welkomstdrankje in het panoramarijtuig. Er zijn verschillende van deze ‘wagons met uitzicht’, die elk gekoppeld zijn aan een rijtuig voor algemeen gebruik. Zo liggen er kranten en tijdschriften, kun je een spelletje spelen en is er overdag fruit of koffie voor een opkikker. In het begin is het panoramarijtuig de populairste wagon, maar gaandeweg is de bezetting beter gespreid. Een medewerker van het restauratierijtuig loopt tijdig door de trein om aan te kondigen dat het tijd is voor een bepaalde shift om aan tafel te gaan. De vierpersoonstafels zijn mooi gedekt met linnen tafelkleden en glimmend bestek. Je voelt de grandeur van het reizen in vervlogen tijden. Je deelt de tafel elke keer met andere reizigers en zo ontstaan leuke gesprekken. We ontmoeten veel Canadezen en Amerikanen, en een verdwaalde mede-Europeaan.

Overheerlijk
Het diner bestaat uit drie gangen: een voorgerecht, keuze uit verschillende hoofdgerechten en tot slot keuze uit twee overheerlijke taarten, die dagelijks wisselen. Vooral de chocoladetaart is om je vingers bij af te likken, maar ook de andere taarten zijn heerlijk – houd dus wat ruimte over voor deze treintaartjes! Afsluitend is er koffie en thee. De menu’s wisselen dagelijks en worden zo veel mogelijk afgestemd op de streek die we doorkruisen. Zo genieten we van een overheerlijke tournedos, cajun zalm en eend; allemaal even lekker. Een wijntje of biertje is tegen betaling bij te bestellen. Elke avond geef je aan in welke shift je de volgende dag wil lunchen en dineren. Meestal zijn er twee shifts en soms zelfs drie, afhankelijk van de drukte aan boord.

Sleepy time
De eerste nacht slapen we nog wat onrustig en worden we regelmatig wakker van de geluiden van de trein. We staan lekker vroeg op en het blijkt al gezellig druk met medereizigers. De steward vertelt ons dat dit alleen de eerste ochtend het geval is. Daarna raken mensen gewend aan het ritme van de trein en komen ze meer gespreid ontbijten. Dit blijkt inderdaad te kloppen, want de rest van de nachten slapen we prima en is er meteen plaats als we willen ontbijten. Ook bij het ontbijt zijn er dagelijks wisselende keuzes uit omelet, pannenkoeken, muffins, eieren en vegetarische opties. Ook allemaal weer even lekker klaargemaakt en een goed begin van de dag!

Eerste stop: bergdorp Jasper
Maandag vertrekken we eind van de middag uit Vancouver en rijden we de Fraser Valley in. ’s Ochtends zien we de Rocky Mountains in de verte opdoemen en dan duurt het niet lang totdat onze eerste stop nadert: het bekende bergdorp Jasper. Hier hebben we 1,5 uur om de benen te strekken en het dorp te verkennen. We kennen het gezellige dorp goed en het is leuk hier weer even te zijn. Het stationnetje ligt tegen het centrum aan, dus je loopt zo naar de winkeltjes en lunchrooms. Ondertussen worden de ramen van de panoramarijtuigen met een hoogwerker schoongemaakt en wordt afscheid genomen van een van de drie locomotieven. Dit derde trekpaard was nodig om ons over de bergen te krijgen, maar is op de prairie niet meer nodig. Bij terugkomst laat je je treinkaartje zien en mag je weer aan boord.

Lees het hele artikel hier >>

Het Müritz National Park, gelegen in het noordoosten van Duitsland, is het grootste beschermde natuurgebied in het land. Het park werd opgericht in 1990 en beslaat een gebied van meer dan 322 km², dat zich uitstrekt van de oevers van het Müritzmeer tot aan het idyllische landschap van het voormalige Oost-Duitsland. Het park wordt gekenmerkt door uitgestrekte bossen, meren, moerassen en rivieren, die een thuis bieden aan een verscheidenheid aan wilde dieren en planten. Het park heeft een belangrijke rol gespeeld in de bescherming en het behoud van verschillende soorten inheemse dieren, waaronder otters, bevers, elanden, edelherten en wilde zwijnen. Er zijn meer dan 230 vogelsoorten te vinden in het park, waaronder zeearenden, visarenden, ooievaars en verschillende soorten uilen.

Een van de meest opvallende kenmerken van het park is het Müritzmeer, dat meer dan een derde van het park beslaat. Het meer is een belangrijke toeristische attractie en biedt tal van recreatiemogelijkheden, waaronder zwemmen, vissen, zeilen en kajakken. Het meer is ook de thuisbasis van verschillende eilanden, waaronder het pittoreske eiland Havel en het vogeleiland Schilfinsel. Naast het Müritzmeer zijn er in het park verschillende andere meren te vinden, waaronder de Kölpinsee en de Fleesensee. Deze meren zijn omgeven door prachtige bossen en bieden tal van mogelijkheden voor wandelen en fietsen. Er zijn ook verschillende uitkijktorens en observatieposten in het park, waar bezoekers kunnen genieten van een prachtig uitzicht op het omliggende landschap en de wilde dieren die er leven.

Een van de meest populaire attracties in het park is de Bear Forest, waar bruine beren in een natuurlijke omgeving kunnen worden waargenomen. Het Bear Forest is opgezet om deze dieren te beschermen en bezoekers kunnen de beren bekijken vanuit speciaal ontworpen kijkhutten en platforms. Het park heeft ook een educatief centrum waar bezoekers meer te weten kunnen komen over de bescherming en het behoud van de inheemse flora en fauna. Het Müritz National Park biedt het hele jaar door tal van activiteiten en evenementen voor bezoekers, waaronder georganiseerde wandelingen, fietstochten en boottochten. In de winter kunnen bezoekers genieten van langlaufen en sneeuwschoenwandelen, terwijl de herfst een ideale tijd is om paddenstoelen te zoeken en te genieten van de prachtige herfstkleuren.

Het park heeft ook verschillende accommodatiemogelijkheden voor bezoekers, waaronder campings, vakantiehuizen en hotels. Er zijn ook verschillende restaurants en cafés in het park waar bezoekers kunnen genieten van lokale gerechten en dranken. Het Müritz National Park een prachtige kans om te genieten van de natuurlijke schoonheid en biodiversiteit van Duitsland. Het park is een belangrijke toeristische attractie voor zowel lokale bezoekers als internationale toeristen en biedt een geweldige kans om te ontspannen, te genieten van de buitenlucht en te leren over de inheemse flora en fauna van het land.

Het hele artikel lees je hier >>

Petra, gelegen in het zuiden van Jordanië, is een historische stad die bekend staat om zijn spectaculaire architectuur en rijke geschiedenis. De stad werd gesticht door de Nabateeërs in de 4e eeuw voor Christus en bloeide op als een belangrijke handelsstad in de regio. 

De Nabateeërs waren een nomadisch volk dat bekend stond om hun vaardigheid in de handel en hun vermogen om water te beheren in droge woestijngebieden. Petra was een belangrijk knooppunt op de handelsroutes die de regio doorkruisten, en de stad profiteerde van de handel in goederen zoals zijde, specerijen en wierook. De stad was ook beroemd om zijn unieke architectuur, waarbij veel gebouwen in rotsen waren uitgehouwen.

Petra was een bloeiende stad tot de 2e eeuw na Christus, toen het werd veroverd door het Romeinse Rijk. Onder Romeinse heerschappij bleef Petra een belangrijk handelscentrum en de stad werd verder ontwikkeld met nieuwe gebouwen en wegen.

In de 7e eeuw na Christus werd Petra veroverd door de islamitische legers van Arabië. De stad bleef een belangrijk centrum van handel en cultuur onder islamitische heerschappij en werd verder ontwikkeld met nieuwe moskeeën en andere islamitische architectuur.

Het hele artikel lees je hier >>

Als je op zoek bent naar een fascinerende blik in de geschiedenis en cultuur van Thailand, dan is een bezoek aan de historische stad Ayutthaya een must-see bestemming. Deze oude stad was ooit de hoofdstad van het Koninkrijk Ayutthaya en is nu een UNESCO-werelderfgoed. Het is gelegen op ongeveer 80 km ten noorden van Bangkok en biedt een prachtige reis terug in de tijd. Ayutthaya was een belangrijke handelspost en cultureel centrum in Zuidoost-Azië in de 14e tot de 18e eeuw. De stad was het toneel van vele belangrijke gebeurtenissen in de Thaise geschiedenis en is rijk aan historische monumenten. Tijdens je bezoek aan Ayutthaya kun je vele prachtige overblijfselen uit die tijd bewonderen, zoals de ruïnes van oude tempels en paleizen.

Een van de belangrijkste attracties van Ayutthaya is het Ayutthaya Historical Park. Dit park is de thuisbasis van vele prachtige tempels en paleizen, zoals de Wat Mahathat, Wat Ratchaburana, en Wat Phra Si Sanphet. De tempels zijn prachtig bewaard gebleven en bieden een unieke blik in de boeddhistische architectuur en kunst uit de oude tijd. Een andere populaire attractie in Ayutthaya is de Wat Chaiwatthanaram. Deze tempel ligt aan de westelijke oever van de rivier de Chao Phraya en is een prachtig voorbeeld van de Khmer-stijl van architectuur. De tempel werd gebouwd in 1630 en diende als een belangrijk religieus centrum in die tijd. Het is ook een geweldige plek om te genieten van een prachtig uitzicht op de rivier.

Ook een populaire attractie is de Bang Pa-In Summer Palace, ook wel bekend als het Koninklijk Zomerpaleis. Dit paleis werd in de 17e eeuw gebouwd en diende als een toevluchtsoord voor de koningen van Ayutthaya in de hete zomermaanden. Het paleis is een prachtig voorbeeld van de Thaise architectuur en is omgeven door prachtige tuinen en vijvers. Naast de historische monumenten heeft Ayutthaya ook een bruisende lokale markt, waar je heerlijk Thais eten kunt proeven en souvenirs kunt kopen. Het is ook een geweldige plek om te fietsen en te genieten van het landschap.

Bang Pa-In Summer Palace
Bang Pa-In Summer Palace, ook wel bekend als het Koninklijk Zomerpaleis, is een prachtig paleiscomplex gelegen in Ayutthaya, ongeveer 60 km ten noorden van Bangkok in Thailand. Het paleiscomplex is gebouwd in de 17e eeuw en diende als een toevluchtsoord voor de koningen van Ayutthaya in de hete zomermaanden. Het Bang Pa-In Summer Palace complex bestaat uit verschillende gebouwen en tuinen die zijn ontworpen in een combinatie van Thaise, Chinese en Europese architectuur. Het complex werd tijdens de jaren van de Ayutthaya en de Rattanakosin Kingdoms gerestaureerd en uitgebreid, waardoor het een mix is geworden van verschillende bouwstijlen.

Een van de hoogtepunten van het paleiscomplex is het Hoofdpaleis, ook wel bekend als de Phra Thinang Aisawan Thiphya-Art. Dit prachtige houten paviljoen ligt in het midden van een vijver en biedt een adembenemend uitzicht op het omliggende landschap. Het paviljoen is versierd met prachtige houtsnijwerken en mozaïeken, en is een van de meest gefotografeerde plekken van het paleiscomplex. Ook interessant is de Phra Thinang Warophat Phiman, het Koninklijk Paleis van Waardering en Liefde. Dit paleis is een prachtig voorbeeld van de Europese architectuur en heeft een prachtige veranda met een gewelfd plafond. Binnen vind je verschillende zalen die rijk zijn versierd met kunstwerken en antieke meubels.

Het hele artikel lees je hier >>

Le Marais is een historische wijk in Parijs die bekend staat om zijn prachtige architectuur, charmante geplaveide straten en bruisende sfeer. Gelegen in het 3e en 4e arrondissement van Parijs, wordt deze wijk beschouwd als een van de meest trendy en modieuze buurten van de stad. Het is ook een populaire toeristische bestemming vanwege de rijke geschiedenis en het culturele erfgoed. De geschiedenis van Le Marais gaat terug tot de middeleeuwen, toen het gebied buiten de stadsmuren van Parijs lag. Het werd oorspronkelijk bewoond door rijke adellijke families en was een centrum van kunst, cultuur en handel. In de 16e eeuw bouwde koning Hendrik II het Hôtel de Guise in de wijk, dat diende als de residentie van de adellijke familie Guise.

In de 17e eeuw werd Le Marais de thuisbasis van de Franse aristocratie, die prachtige herenhuizen bouwde langs de geplaveide straten. Tijdens de Franse Revolutie verloor de aristocratie echter hun macht en vele herenhuizen werden verlaten of verwoest. In de 19e eeuw werd Le Marais een arbeidersbuurt en werd het gebied bekend om zijn ambachtelijke beroepen, zoals leerlooiers en kleermakers. In de 20e eeuw werd de wijk nieuw leven ingeblazen als een artistieke en culturele hotspot, en vandaag de dag is het een van de meest gewilde en trendy buurten van Parijs.

Bezienswaardigheden
Le Marais is de thuisbasis van vele historische en culturele bezienswaardigheden. Een van de meest iconische bezienswaardigheden van de wijk is het Place des Vosges, een prachtig plein omgeven door 17e-eeuwse herenhuizen en het voormalige Hôtel de Guise. Het plein is een populaire plek voor picknicks en het bewonderen van de architectuur.
Een andere populaire bezienswaardigheid in Le Marais is het Musée Picasso, dat is gevestigd in het prachtige Hôtel Salé. Het museum heeft een uitgebreide collectie van de beroemde kunstenaar, met meer dan 5.000 werken, waaronder schilderijen, beeldhouwwerken, tekeningen en gravures. Verder zijn onder meer het Hôtel de Sully, een prachtig 17e-eeuws herenhuis, en de Rue des Rosiers, een schilderachtige straat met veel joodse winkels en restaurants.

Winkelen en uitgaan
Le Marais is ook een populaire bestemming voor winkelen en uitgaan. Het gebied heeft een bruisend nachtleven met talloze bars, clubs en restaurants die open blijven tot in de vroege uurtjes. De wijk staat bekend om zijn modewinkels en boetieks, die enkele van de meest trendy en avant-gardistische merken van de wereld verkopen. Rue des Francs-Bourgeois is een van de bekendste straten voor winkelen in Le Marais, met veel designerboetieks en concept stores. Voor degenen die op zoek zijn naar vintage en antieke schatten, is de Marché aux Puces de Saint-Ouen een must-visit. Dit is de grootste vlooienmarkt van Parijs en biedt een enorme selectie van antiek, vintage kleding, meubels en sieraden.

Eten en drinken
Le Marais biedt ook een breed scala aan eetgelegenheden, van traditionele Franse brasseries tot hippe cafés en trendy restaurants. De wijk is vooral bekend om zijn Joodse keuken en staat bekend om de beste falafel van Parijs.  Een van de populairste eetgelegenheden in de wijk is L'As du Fallafel, gelegen op Rue des Rosiers. Dit restaurant is beroemd om zijn falafel, die wordt geserveerd in een pita-broodje met hummus, aubergines, koolsla en een pittige saus. Voor wie op zoek is naar een meer verfijnde eetervaring, biedt Le Marais ook veel hoogwaardige restaurants. Le Coucou is een van de meest geprezen restaurants in de wijk en serveert traditionele Franse gerechten met een moderne twist.

Place des Vosges
Het Place des Vosges is een prachtig plein in de historische wijk Le Marais in Parijs. Het plein staat bekend om zijn mooie architectuur, charmante sfeer en culturele erfgoed en wordt beschouwd als een van de mooiste pleinen van Parijs. Het Place des Vosges werd gebouwd in de 17e eeuw onder koning Hendrik IV en was destijds bekend als het Place Royale. Het werd ontworpen door architect Louis Métezeau en was het eerste plein in zijn soort in Europa. Het plein werd oorspronkelijk gebouwd als een eerbetoon aan de koning en als een symbool van zijn vrede en welvaart. Tijdens de Franse Revolutie werd het plein omgedoopt tot het Place des Vosges ter ere van het departement Vosges, dat als eerste de revolutie steunde. Gedurende de 19e eeuw werd het plein een populaire ontmoetingsplaats voor kunstenaars en schrijvers, waaronder Victor Hugo en Honoré de Balzac.

Het hele artikel lees je hier >>

De Amalfikust is een prachtige kustlijn in Zuid-Italië, bekend om zijn helderblauwe zee, pittoreske dorpjes en indrukwekkende kustlijn. De kust strekt zich uit van Positano tot aan Salerno en biedt tal van prachtige plaatsen om te bezoeken, van historische steden zoals Amalfi en Ravello tot aan charmante dorpjes zoals Praiano en Conca dei Marini. Een van de hoogtepunten van een bezoek aan de Amalfikust is het genieten van de prachtige uitzichten. De kustlijn biedt panoramische uitzichten op de zee en de omliggende bergen, en er zijn tal van wandelpaden en wandelroutes om deze uitzichten te verkennen. Voor degenen die op zoek zijn naar cultuur, biedt de Amalfikust ook tal van historische bezienswaardigheden. Bezoek bijvoorbeeld de indrukwekkende Amalfi Cathedral in Amalfi, of de prachtige Villa Rufolo in Ravello. Er zijn ook tal van kerken en kapellen langs de kust die dateren uit de middeleeuwen.

Voor de shopaholics, biedt de Amalfikust een aantal leuke winkelstraatjes waar u kunt rondneuzen in boetiekjes en souvenirwinkels. Er zijn ook tal van leuke markten waar u kunt rondkijken naar lokale producten zoals kaas, olijfolie en leerwaren. Voor degenen die op zoek zijn naar ontspanning, biedt de Amalfikust tal van prachtige stranden en baaien waar u kunt zwemmen, zonnen en genieten van de zee. Er zijn ook tal van watersportmogelijkheden, zoals duiken, snorkelen en zeilen.

Amalfi
Amalfi (FOTO BOVEN)is een historische stad gelegen aan de Amalfikust in Zuid-Italië. Het is de hoofdstad van de gelijknamige provincie en was een belangrijke maritieme republiek in de Middeleeuwen. In de 9e en 10e eeuw was Amalfi een van de belangrijkste handelscentra van de Middellandse Zee, met een florerende scheepvaartindustrie en handel met plaatsen zoals Egypte, Griekenland en Constantinopel. De stad was ook een belangrijk religieus centrum, met de bouw van de indrukwekkende Amalfi Cathedral in de 11e eeuw. In de 13e eeuw werd Amalfi echter aangevallen en veroverd door de Pisaanse republiek, waardoor de macht van de stad afnam. Later in de middeleeuwen werd het opnieuw aangevallen door de Saracenen en de stad verloor verder aan belang. Tegenwoordig is Amalfi een populaire toeristische bestemming, bekend om zijn prachtige kustlijnen, charmante winkelstraatjes en historische bezienswaardigheden, waaronder de Amalfi Cathedral en het Maritime Museum. Het is ook een belangrijk religieus centrum met vele kerken en kapellen die dateren uit de middeleeuwen.

Ravello
Dit dorpje ligt hoger op de berg en biedt prachtige uitzichten op de kust, evenals prachtige tuinen en historische villa's. Ravello is een historisch dorp gelegen in de heuvels boven de Amalfikust in Zuid-Italië. Het staat bekend om zijn prachtige uitzichten op de kust, evenals zijn charmante oude centrum en prachtige tuinen. Ravello is een populaire bestemming voor toeristen die op zoek zijn naar een rustige en culturele ervaring. Er zijn tal van uitkijkpunten in het dorp waar u kunt genieten van panoramische uitzichten over de Amalfikust en de omliggende bergen. Een van de meest populaire uitkijkpunten is het terras van de Villa Rufolo, waar u kunt genieten van een prachtig uitzicht over de kust en de zee. Ravello is ook bekend om zijn prachtige tuinen. Bezoek bijvoorbeeld de tuin van de Villa Cimbrone, een prachtige tuin met een indrukwekkend uitzicht over de kust, of de tuin van de Villa Rufolo, een prachtige tuin met fonteinen, beelden en een prachtig uitzicht.

Het hele artikel lees je hier >>

Agrarische meesterwerken, ingenieuze rotsformaties, uitgestrekte vlaktes met puntige bergen die het wolkendek doorprikken, een authentieke treinreis en vooral veel betoverende overblijfselen van een uitgestorven cultuur. Meridian Travel trok door de Heilige Vallei van de Inca’s in Peru en zag met eigen ogen dat er tussen de bekende trekpleisters Cusco en Machu Picchu nog zoveel meer is. Tekst en fotografie door Lars van Soest

Bombastische tonen galmen over het Plaza Mayor van Cusco. De vele backpackers kijken hun ogen uit. Velen nog aangeslagen van de drank van de avond ervoor. Ook de hoogte van ruim 3.300 meter werkt niet mee hier in de Andes. Toeristen op de berg ten noorden van de toch al hooggelegen stad kunnen alleen als zij hun oren spitsen de muziek van de traditionele zondagse fanfare waarnemen. Wanneer ze het tafereel de rug toekeren, treffen ze een totaal andere wereld aan, een wereld van vergane glorie. Hier bevindt zich het startpunt van onze reis door de Heilige Vallei, hier ligt de archeologische Inca-vindplaats Sacsayhuamán. Door de fonetische gelijkenis ook wel Sexy Woman genoemd. Geen gekke bijnaam.

40.000 kilometer
De Heilige Vallei is in een ver verleden gevormd door de Urubamba River. Het verbindt globaal gezien Cusco met Machu Picchu, een afstand van zo’n zeventig tachtig kilometer. Cusco vormde in de hoogtijdagen van de Inca’s het centrum van hun imperium. Met een wandelnet van 40.000 kilometer werden de uithoeken van het uitgestrekte rijk met elkaar verbonden. Van Quito in Ecuador tot Santiago in Chili en Mendoza in Argentinië. Nergens anders dan in de Heilige Vallei in Peru is de Inca-cultuur echter nog zo nadrukkelijk aanwezig.

Nietige conquistadores
Sacsayhuamán bestaat voornamelijk uit stenen. Stenen van een ontzagwekkend formaat. Ze vormen robuuste en duizelingwekkende muren. Hoewel niet met cement aan elkaar verbonden, passen de reusachtige rotsen beter in elkaar dan legostenen. De Spaanse conquistadores moeten zich tijdens hun komst nietig hebben gevoeld. Ze geloofden niet dat de Inca’s in staat waren tot het bouwen van deze wonderen. Zij hielden demonen of boze geesten verantwoordelijk. 

Inca-expert Renato Vera weet als geen ander dat dat niet waar is en legt uit dat de bouwwerken door de Inca’s zelfs zo werden gebouwd dat ze aardbevingen konden overleven. “De stenen werden minutieus geschaafd en zo passend voor elkaar gemaakt. Dat deden ze bewust om aardbevingen te weerstaan. Ze liggen zo strak op elkaar dat er zelfs nu geen begroeiing tussen kan plaatsenvinden”, besluit hij bevlogen. Daarna richt hij zich boos tot drie jongeren die een oude afgesloten poort bestijgen voor een foto. “Eraf! Zijn jullie gek geworden”, schreeuwt hij.

Oranje zee
Terwijl nieuw vaak neerkijkt op oud is dat hier anders. Sacsayhuamán geeft een uniek uitzicht over Cusco. Zelfs de lokale kinderen kunnen het waarderen. Of hebben ze meer oog voor elkaar? De dakpannen laten de op de heuvels gelegen buitenwijken van Cusco vrijwel feilloos in elkaar overlopen, het is net een oranje zee.

Het hele artikel lees je hier >>

Journalist Nico de Boer fietst de Tour de Manche, een 1.200 kilometer lange fietsroute rondom het Kanaal. De route verbindt de zuidwestelijke Engelse fietspaden via een veerboot met de kust van Frankrijk. Een traject dat dwars door Normandië loopt en bij Saint-Malo de kust van Bretagne volgt tot aan Roscoff. Henny en ik zijn Frankrijkliefhebbers, maar gaan meestal naar de Alpen, de Provence of de Côte d'Azur. Maar als ik de fraaie opnames van de kusten van Normandië en Bretagne zie in de Tour de France-uitzendingen, maak ik gelijk plannen om de regio te bezoeken. Het idee is om wat Bretonse fietskilometers te maken, zonder tijdsdruk. Via de Belgische en Franse kust en we willen de zevenhonderd autokilometers naar Le Havre overbruggen in twee etappes. Het regent evenwel zo extreem hard dat uitstapjes maken onderweg geen optie is. We rijden dus door en nemen een extra dag om de bijzondere stad Le Havre te bekijken.

La Havre en verder
De architectuur uit de jaren vijftig en zestig, met name in het centrum van de stad, staat geklasseerd op Werelderfgoedlijst van UNESCO. Eén van de belangrijkste architecten van de 20e eeuw, Auguste Perret, is erin geslaagd om Le Havre, dat door de Tweede Wereldoorlog zwaar verminkt werd, een nieuw gezicht te geven. Hij herbouwde de stad met veel lage flatgebouwen in lichte kleuren en rechthoekige vormen. Het symbool van de heropbloei van Le Havre is de Saint-Josephkerk met zijn unieke achthoekige lantaarntoren van 110 meter hoog.

Heel anders is Le Volcan uit 1982, het culturele centrum, van de hand van de Braziliaanse architect Oscar Niemeyer. De betonnen vulkaan bestaat uit twee op zoutbergen gelijkende vormen, waarin een theater, een cinema en een muziekzaal zijn ondergebracht. We bezoeken verder de modelflat van Perret met meubilair uit de periode 1945-1955, het MuMa André Malraux-museum met impressionistische collecties en winkelen in de Docks Vauban, een handels-, winkel- en ontspanningsruimte in de voormalige dokken van de stad, het toppunt van modernisme, ontworpen door Jean Nouvel.

Via het stadje Honfleur rijden we verder. Het is één van de meest bezochte plaatsjes van Frankrijk. Internationaal bekend vanwege de vissers- en plezierhaven, de smalle geplaveide straatjes, de gevels van de oude woningen, de boetiekjes en de diversiteit aan monumenten. Na stops in Trouville, Bayeux en Granville komen we aan in Mont Saint-Michel. De middeleeuwse stad is populair bij toeristen. Met name door de vestingmuren, de pre-romaanse kerk, de abdijkerk en de romaanse en gotische kloostergebouwen op het rotsachtige eilandje in zee, dat je alleen bij laagwater kan bereiken. Tegenwoordig is er een goede verbindingsweg waarover shuttlebussen rijden die je aan de voet van de rots afzetten. We sjokken achter de menigte aan omhoog naar de abdij die zeer de moeite waard is. Ook het uitzicht. Naar alle kanten van de baai, die gesitueerd is tussen de Normandische Pointe de Champeaux (richting Granville) en de Bretonse Pointe du Grouin.

Verder op de fiets
Dan komt het moment dat ik de fiets pak en een deel van de Tour de Manche ga rijden. Maar dat blijkt niet zo eenvoudig. De bordjes zijn moeilijk te vinden en soms overgroeid door struiken. Gelukkig heb ik voor de zekerheid een landkaartje in mijn achterzak gestopt. Ik steek de waterkrachtcentrale van de Rance over, de op één na grootste van de wereld, waarbij energie wordt gewonnen door gebruik te maken van het grote verschil (10 tot 15 meter) tussen eb en vloed. Via Dinard, een fraaie badplaats met mooie villa's uit de Franse belle époque, fiets ik verder naar Cap Fréhel en door langs Pléneuf-Val-André, een stadje met een van de mooiste zandstranden van de noordkust. De route is erg goed te doen, alhoewel de hellingen na deze badplaats steeds pittiger worden. Hier zal de legendarische wielrenner en vijfvoudig Tourwinnaar Bernard Hinault zeker zijn intervaltrainingen hebben gereden, want hij is geboren en opgegroeid in het nabijgelegen Yffiniac, en woont daar nog altijd vlakbij.

Franse racefiets
De fotografe reist verder met de auto en ik spreek met haar af in Binic dat 20 kilometer verderop ligt. Het kleine dorp uit de Middeleeuwen groeide uit tot een van de grootste vissershavens van Frankrijk met prachtige, granieten redershuizen uit de 18e eeuw. Om Binic uit te komen moet ik twee pittige hellingen verteren op weg naar Plouha dat 17 kilometer verderop ligt. Ik heb het fietsritme van de Bretonse kust nu goed te pakken, maar neem de tijd om de schilderachtige uitzichten in me op te nemen. Een reeks badplaatsen met een prachtig uitzicht op zee, de fascinerende vissershaven van St-Quay-Portrieux, de hoogste kliffen van Bretagne rond Plouha, de verborgen baaien met talrijke broedplaatsen voor vogels en de fraaie omgeving van Le Palus-strand, waar je een adembenemend uitzicht over de baai van Saint-Brieuc hebt. Ook het laatste stuk van deze Tour de Manche-etappe is ruig en lieflijk. Met de klifroute boven Bréhec Cove en de abdij van Beauport vlak voor aankomst in de haven van het stadje Paimpol, dat welvarend werd door de kabeljauwvisserij naar Noorwegen, IJsland en New Foundland (thans floreren hier de oesterkwekerijen). Hier bewonderen enkele Fransen mijn racefiets, die van Franse makelij is. Wielrennen is in Bretagne haast religie. En renners hebben hier status, vooral de Bretonse. Want chauvinisme is hen niet vreemd.

Het hele artikel lees je hier >>